archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Een raadselachtige boekverfilming Hans Knegtmans

1601VG Simple favour1Ik had me voorgenomen deze keer een makkelijke film te bespreken. Het was een drukke week en mijn deadline naderde met rasse schreden. A Simple Favor leek mij wel een goede kandidaat. De titel kwam me bekend voor. Ik meende me te herinneren dat ik ooit een thriller had gelezen die zo heette. Iets met een kind dat na school niet naar huis kwam, of zoiets. Maar dat boek was bedoeld als zinderend spannend. A Simple Favor daarentegen leek me, na het scannen van een paar recensies, eerder een lichtvoetig zedendrama te zijn, over twee vriendinnen die aanvankelijk elkaars tegenpool vormen.

Ach, wat maakte het eigenlijk uit of die film wel of niet gebaseerd was op een boek? Als hij maar onderhoudend genoeg was kon ik opschrijven waar ik maar zin in had. Het enige probleem was dat in verband met het onvermijdelijke 3 oktoberfeest – Leidens ontzet door de Watergeuzen – de plaatselijke bioscopen op 2 en 3 oktober gesloten bleven. (Voor wie niet bekend is in Leiden: deze data zijn daar heilig en qua drukte en straatbeeld vergelijkbaar met Koningsdag. Wanneer ik voor mijn zielerust de stad uit wil en weer terug, moet ik een tocht uitstippelen die minstens zo bewerkelijk is als een eerste vakantiedag in Mexico stad.) Maar waar een wil is, is een weg en dinsdagavond 2 oktober arriveerde ik keurig op tijd bij het Haagse Pathé Spuimarkt.

In het begin leek het alsof de krantenrecensies de spijker op de kop sloegen. De jonge moeders Stephanie (Anna Kendrick) en Emily (Blake Lively) konden nauwelijks sterker verschillen. Stephanie is een geëmancipeerde burgertrut, die op haar manier het beste van het leven probeert te maken. Op haar vlog licht ze andere huisvrouwen voor over gezond en goedkoop eten, even wezenloos als in echte tv-programma’s. Het contrast met de welgestelde Emily kan niemand ontgaan: een wat blasé partytype, dat reeds voor dag en dauw aan de martini zit en hartelijk moet lachen om het woord ‘sorry’ dat haar nieuwe vriendin in de mond bestorven ligt.

Nee, dit was niet het verhaal uit mijn boek, maar wel leuk. Terwijl ik wachtte op de plotwending die de afstand tussen de twee zou verkleinen – het is immers een komedie, dus per definitie heeft de film een happy end – gooit regisseur Paul Feig het over een andere boeg. Juist op een avond dat Stephanie het zoontje van Emily te logeren heeft, komt deze hem niet ophalen en de volgende dag ook niet. We kunnen er niet omheen: de maker heeft een van de hoofdpersonen rücksichtsloos het verhaal uitgeschreven. Gedaan is het met de innemende en grappige aanvaringen tussen de twee. In plaats daarvan zoekt de vlotte echtgenoot van Emily troost bij mede-slachtoffer Stephanie.

Dit is een stijlbreuk van jewelste. Om het narratieve gat in de film op te vullen neemt Stephanie de rol van speurneus op zich en probeert ze de verdwijning van haar vriendin op te helderen. Dat ze en passant iets met haar man (Henry Golding) begint geeft nauwelijks een extra impuls aan het verhaal. Samenvattend: een alleraardigste komedie die halverwege verandert in een nogal vlakke en onpersoonlijke puzzelroman.

Het meest frustrerende van de avond was dat ik al met al nog steeds geen zekerheid had of dit nu wel of niet de verfilming was van het spannende boek dat ik had gelezen. Thuisgekomen ontdekte1601VG Simple favour2 ik in één van de uitgeknipte krantenrecensies dat de film gebaseerd was op de gelijknamige roman A Simple Favor van ene Darcey Bell; dat hielp. Uit mijn administratie bleek dat ik dit boek inderdaad had gelezen. Kennelijk had ik het uit op 25 maart 2017. Dus toch! Tenslotte bleek dat ik het boek had beoordeeld met drie sterren. Geen meesterwerk, maar zeker een ruime voldoende. Dat is meer dan ik van de film kon zeggen.

Om te zien of ik aan de hand van de boektekst iets van deze discrepantie begreep, groef ik de volgende dag het boek op en las ik het laatste hoofdstuk nog eens door. Aan het woord is Emily, die uitlegt hoe de vork in de steel zit. (Stephanie en Emily wisselen elkaar af als verteller.) De kern van haar betoog betreft een ring die kennelijk een cruciale rol in het verhaal speelt. In de film komt weliswaar tussen neus en lippen een ring ter sprake, maar wat dat met de verdwijning van Emily te maken had, blijft ongewis.

In ieder geval blijkt uit andere filmrecensies, dat de critici het eerste deel van het verhaal – dat de scenarist grotendeels uit zijn duim heeft gezogen! – goed  konden volgen, terwijl het deel dat wél beoogt zich op het boek te baseren, zo verhaspeld is dat van de sfeer van het boek niets overblijft.
Dit is, hoewel verwarrend voor de boekenlezer, geen kritiek op de film. Of een boekverfilming wel of niet geslaagd is, hangt maar zeer ten dele af van de waarheidsgetrouwheid van de vertaling van het ene medium naar het andere. Wat me echter verbijsterde is dat – zoals ik hier en daar heb gelezen – de aspirant-kopers zich blauw hebben geboden voor de verfilming van het boek. Waarom zou een bedrijf zich in de schulden steken om van een verhaal de filmrechten te bemachtigen en vervolgens het scenario zo binnenstebuiten te keren dat er niets van overblijft?

Het antwoord, heb ik inmiddels bedacht, is ontluisterend eenvoudig: omdat er aan A Simple Favor goed verdiend wordt. De filmsite IMDB bevat allerhande tabellen die aangeven hoeveel geld een film in het laadje heeft gebracht. Het meest inzichtelijk is een ranglijst over 2018 voor vertoningen op Amerikaans grondgebied. Het spreekt voor zich dat A Simple Favor niet in de buurt komt van de ware kaskrakers. In die top tien treffen we reuzen aan als Avengers: Infinity War; Jurassic World: Fallen Kingdom en Incredibles 2. Ik heb ze geen van alle gezien en ben er ook niet echt nieuwsgierig naar. Interessanter in deze context is de positie van A Simple Favor. Die staat op een relatief hoge 73e plaats. Vlakbij andere films voor het ‘betere publiek’ zoals Love, Simon (72) en de voltreffer Searching (76), prachtfilm, ga erheen voor ie weer weg is).

Kortom, producent Lionsgate heeft een verstandige aankoop gedaan. Het interesseert het filmpubliek niets of de filmmaker het boek trouwhartig heeft gevolgd. Ook de recensenten niet. Sterker nog, critici gaan er zonder tegenbericht van uit dat boek en film voor rekening komen van dezelfde creatieve geest. Pas als het een literatuurverfilming betreft van bijvoorbeeld een Bekende Nederlander neemt de recensent dat besef in zijn schrijfsel mee. En zeg nu zelf, wie heeft er ooit van de debuterende schrijfster Darcey Bell gehoord?

-------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver


© 2018 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Een raadselachtige boekverfilming Hans Knegtmans
1601VG Simple favour1Ik had me voorgenomen deze keer een makkelijke film te bespreken. Het was een drukke week en mijn deadline naderde met rasse schreden. A Simple Favor leek mij wel een goede kandidaat. De titel kwam me bekend voor. Ik meende me te herinneren dat ik ooit een thriller had gelezen die zo heette. Iets met een kind dat na school niet naar huis kwam, of zoiets. Maar dat boek was bedoeld als zinderend spannend. A Simple Favor daarentegen leek me, na het scannen van een paar recensies, eerder een lichtvoetig zedendrama te zijn, over twee vriendinnen die aanvankelijk elkaars tegenpool vormen.

Ach, wat maakte het eigenlijk uit of die film wel of niet gebaseerd was op een boek? Als hij maar onderhoudend genoeg was kon ik opschrijven waar ik maar zin in had. Het enige probleem was dat in verband met het onvermijdelijke 3 oktoberfeest – Leidens ontzet door de Watergeuzen – de plaatselijke bioscopen op 2 en 3 oktober gesloten bleven. (Voor wie niet bekend is in Leiden: deze data zijn daar heilig en qua drukte en straatbeeld vergelijkbaar met Koningsdag. Wanneer ik voor mijn zielerust de stad uit wil en weer terug, moet ik een tocht uitstippelen die minstens zo bewerkelijk is als een eerste vakantiedag in Mexico stad.) Maar waar een wil is, is een weg en dinsdagavond 2 oktober arriveerde ik keurig op tijd bij het Haagse Pathé Spuimarkt.

In het begin leek het alsof de krantenrecensies de spijker op de kop sloegen. De jonge moeders Stephanie (Anna Kendrick) en Emily (Blake Lively) konden nauwelijks sterker verschillen. Stephanie is een geëmancipeerde burgertrut, die op haar manier het beste van het leven probeert te maken. Op haar vlog licht ze andere huisvrouwen voor over gezond en goedkoop eten, even wezenloos als in echte tv-programma’s. Het contrast met de welgestelde Emily kan niemand ontgaan: een wat blasé partytype, dat reeds voor dag en dauw aan de martini zit en hartelijk moet lachen om het woord ‘sorry’ dat haar nieuwe vriendin in de mond bestorven ligt.

Nee, dit was niet het verhaal uit mijn boek, maar wel leuk. Terwijl ik wachtte op de plotwending die de afstand tussen de twee zou verkleinen – het is immers een komedie, dus per definitie heeft de film een happy end – gooit regisseur Paul Feig het over een andere boeg. Juist op een avond dat Stephanie het zoontje van Emily te logeren heeft, komt deze hem niet ophalen en de volgende dag ook niet. We kunnen er niet omheen: de maker heeft een van de hoofdpersonen rücksichtsloos het verhaal uitgeschreven. Gedaan is het met de innemende en grappige aanvaringen tussen de twee. In plaats daarvan zoekt de vlotte echtgenoot van Emily troost bij mede-slachtoffer Stephanie.

Dit is een stijlbreuk van jewelste. Om het narratieve gat in de film op te vullen neemt Stephanie de rol van speurneus op zich en probeert ze de verdwijning van haar vriendin op te helderen. Dat ze en passant iets met haar man (Henry Golding) begint geeft nauwelijks een extra impuls aan het verhaal. Samenvattend: een alleraardigste komedie die halverwege verandert in een nogal vlakke en onpersoonlijke puzzelroman.

Het meest frustrerende van de avond was dat ik al met al nog steeds geen zekerheid had of dit nu wel of niet de verfilming was van het spannende boek dat ik had gelezen. Thuisgekomen ontdekte1601VG Simple favour2 ik in één van de uitgeknipte krantenrecensies dat de film gebaseerd was op de gelijknamige roman A Simple Favor van ene Darcey Bell; dat hielp. Uit mijn administratie bleek dat ik dit boek inderdaad had gelezen. Kennelijk had ik het uit op 25 maart 2017. Dus toch! Tenslotte bleek dat ik het boek had beoordeeld met drie sterren. Geen meesterwerk, maar zeker een ruime voldoende. Dat is meer dan ik van de film kon zeggen.

Om te zien of ik aan de hand van de boektekst iets van deze discrepantie begreep, groef ik de volgende dag het boek op en las ik het laatste hoofdstuk nog eens door. Aan het woord is Emily, die uitlegt hoe de vork in de steel zit. (Stephanie en Emily wisselen elkaar af als verteller.) De kern van haar betoog betreft een ring die kennelijk een cruciale rol in het verhaal speelt. In de film komt weliswaar tussen neus en lippen een ring ter sprake, maar wat dat met de verdwijning van Emily te maken had, blijft ongewis.

In ieder geval blijkt uit andere filmrecensies, dat de critici het eerste deel van het verhaal – dat de scenarist grotendeels uit zijn duim heeft gezogen! – goed  konden volgen, terwijl het deel dat wél beoogt zich op het boek te baseren, zo verhaspeld is dat van de sfeer van het boek niets overblijft.
Dit is, hoewel verwarrend voor de boekenlezer, geen kritiek op de film. Of een boekverfilming wel of niet geslaagd is, hangt maar zeer ten dele af van de waarheidsgetrouwheid van de vertaling van het ene medium naar het andere. Wat me echter verbijsterde is dat – zoals ik hier en daar heb gelezen – de aspirant-kopers zich blauw hebben geboden voor de verfilming van het boek. Waarom zou een bedrijf zich in de schulden steken om van een verhaal de filmrechten te bemachtigen en vervolgens het scenario zo binnenstebuiten te keren dat er niets van overblijft?

Het antwoord, heb ik inmiddels bedacht, is ontluisterend eenvoudig: omdat er aan A Simple Favor goed verdiend wordt. De filmsite IMDB bevat allerhande tabellen die aangeven hoeveel geld een film in het laadje heeft gebracht. Het meest inzichtelijk is een ranglijst over 2018 voor vertoningen op Amerikaans grondgebied. Het spreekt voor zich dat A Simple Favor niet in de buurt komt van de ware kaskrakers. In die top tien treffen we reuzen aan als Avengers: Infinity War; Jurassic World: Fallen Kingdom en Incredibles 2. Ik heb ze geen van alle gezien en ben er ook niet echt nieuwsgierig naar. Interessanter in deze context is de positie van A Simple Favor. Die staat op een relatief hoge 73e plaats. Vlakbij andere films voor het ‘betere publiek’ zoals Love, Simon (72) en de voltreffer Searching (76), prachtfilm, ga erheen voor ie weer weg is).

Kortom, producent Lionsgate heeft een verstandige aankoop gedaan. Het interesseert het filmpubliek niets of de filmmaker het boek trouwhartig heeft gevolgd. Ook de recensenten niet. Sterker nog, critici gaan er zonder tegenbericht van uit dat boek en film voor rekening komen van dezelfde creatieve geest. Pas als het een literatuurverfilming betreft van bijvoorbeeld een Bekende Nederlander neemt de recensent dat besef in zijn schrijfsel mee. En zeg nu zelf, wie heeft er ooit van de debuterende schrijfster Darcey Bell gehoord?

-------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
© 2018 Hans Knegtmans
powered by CJ2