archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Hoe vul ik 400 bladzijden? Frits Hoorweg

1517VG ThrillergidsOp een landerige middag schuifelde ik door een boekhandel annex tijdschriftenwinkel, op zoek naar iets leuks. Op de tafels lagen vrij veel boeken die voor spannend doorgaan. Ach ja, het waren de weken van het spannende boek. Wat daar lag, sprak mij op het eerste gezicht niet erg aan.

Gek is dat: 30 jaar geleden was ik met veel plezier medewerker van het tijdschrift Thrillers & Detectives (zoals meer collega’s bij De Leunstoel). In die tijd hanteerde ik min of meer de regel dat ik om en om een serieus boek en een spannend boek las. Na het opheffen van dat tijdschrift is daar de klad in gekomen en allengs ben ik vrijwel opgehouden met dat spul. Ik verbeeld mij dat het niet alleen aan het opheffen van T&D lag. Het spannende boek veranderde ook sterk van karakter, dat zie je om te beginnen aan de omvang. Blijkbaar is bij uitgevers (ik denk dat zij de hoofdschuldigen zijn) het idee ontstaan dat het spannende boek twee keer zo dik moest worden. De vuistregel waarmee zij nu lijken te werken is dat het spannende boek 400 bladzijden dik moet zijn, vroeger leek iedereen 200 wel genoeg.

Met deze gedachte nam ik afscheid van de boekentafel. Op weg naar de uitgang besloot ik nog even bij de tijdschriften te kijken. Tenslotte kwam ik daar omdat ik behoefte had aan iets te lezen. Ook daar vond ik eerst weinig van mijn gading en toen zag ik ineens de Detective en Thriller Gids (D&T Gids) van Vrij Nederland staan. Ach ja, die bestaat ook nog steeds en natuurlijk verschijnt die in de Week van het Spannende Boek. Zou ik niet eens een poging moeten doen om mijn misschien wat gemakzuchtige vooroordelen over het hedendaagse spannende boek te toetsen? Voor ik daartegen bedenkingen kon ontwikkelen stond ik al bij de kassa. In de dagen daarna werkte ik het tijdschrift door en selecteerde op basis daarvan drie schrijvers om iets van te lezen.

Om te beginnen pakte ik uit de bibliotheek een boek van Willy & Steven Bogaerts (vader en zoon) mee: Mijn koninklijke minnaar. Dat is niet hun nieuwste boek (‘Stille mannen’, dat in de D&T Gids drie van de mogelijke vijf sterren krijgt), maar bij de bibliotheek lopen ze wat dat betreft nu eenmaal iets achter. In het boek dat ik las is de speurder tevens de verteller en dan nog wel een verteller die graag alles van a tot z uitlegt, tot en met zijn diepste gevoelens aan toe. Je zou het kunnen zien als een bevestiging van mijn hypothese dat de uitgever de schrijver dwingt om bladzijden te vullen. Laten we dit maar eens bestempelen als methode nummer 1 om daaraan te voldoen. Ik ben niet verder gekomen dan 50 bladzijden.

Vervolgens vond ik, ook in de bibliotheek, Since we fell, van Dennis Lehane. De Nederlandse vertaling daarvan (De vrouw in de spiegel) wordt besproken en hoog geprezen in de D&T Gids, zelfs voorgedragen voor de hoofdprijs. Nou, ik moet zeggen tot bladzijde 300 was het goed te genieten. Een dame die met een ‘chip on her shoulder’ rondloopt, omdat haar moeder nooit heeft willen vertellen wie haar vader was, probeert zich manmoedig door het leven te knokken. Maar echt lukken wil het niet, de schrijver heeft te veel narigheid voor haar in petto. In de D&T bespreking wordt dat als een grote verdienste van hem aangemerkt. ‘Die komt met de ene verrassende wending na de andere, even origineel als geloofwaardig’. Terwijl ik op bladzijde 300 dacht: ‘de uitgever was nog niet tevreden, hij had 100 bladzijden meer besteld’.

Tenslotte waagde ik mij aan The late show van Michael Connelly. Ook hiervan wordt in de D&T Gids de Nederlandse vertaling (De nachtploeg) besproken en nog hoger geprezen. Hoofdpersoon in dit boek is een vrouwelijke detective die een rot baantje heeft gekregen nadat ze een van haar bazen beschuldigd heeft van seksuele intimidatie. Ze probeert vanuit die onvoordelige positie mensen te helpen en misdrijven op te lossen, maar is gedwongen zeer omzichtig te opereren. Om uit te leggen hoe dat in z’n werk gaat moet de schrijver veel uitleggen over procedures en hoe die omzeild kunnen worden. Ook dat levert veel bladvulling op, maar erkend moet worden dat het in dit geval functioneel is.

------
Het plaatje is van Henk Klaren


© 2018 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Misdaadboeken" -
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Hoe vul ik 400 bladzijden? Frits Hoorweg
1517VG ThrillergidsOp een landerige middag schuifelde ik door een boekhandel annex tijdschriftenwinkel, op zoek naar iets leuks. Op de tafels lagen vrij veel boeken die voor spannend doorgaan. Ach ja, het waren de weken van het spannende boek. Wat daar lag, sprak mij op het eerste gezicht niet erg aan.

Gek is dat: 30 jaar geleden was ik met veel plezier medewerker van het tijdschrift Thrillers & Detectives (zoals meer collega’s bij De Leunstoel). In die tijd hanteerde ik min of meer de regel dat ik om en om een serieus boek en een spannend boek las. Na het opheffen van dat tijdschrift is daar de klad in gekomen en allengs ben ik vrijwel opgehouden met dat spul. Ik verbeeld mij dat het niet alleen aan het opheffen van T&D lag. Het spannende boek veranderde ook sterk van karakter, dat zie je om te beginnen aan de omvang. Blijkbaar is bij uitgevers (ik denk dat zij de hoofdschuldigen zijn) het idee ontstaan dat het spannende boek twee keer zo dik moest worden. De vuistregel waarmee zij nu lijken te werken is dat het spannende boek 400 bladzijden dik moet zijn, vroeger leek iedereen 200 wel genoeg.

Met deze gedachte nam ik afscheid van de boekentafel. Op weg naar de uitgang besloot ik nog even bij de tijdschriften te kijken. Tenslotte kwam ik daar omdat ik behoefte had aan iets te lezen. Ook daar vond ik eerst weinig van mijn gading en toen zag ik ineens de Detective en Thriller Gids (D&T Gids) van Vrij Nederland staan. Ach ja, die bestaat ook nog steeds en natuurlijk verschijnt die in de Week van het Spannende Boek. Zou ik niet eens een poging moeten doen om mijn misschien wat gemakzuchtige vooroordelen over het hedendaagse spannende boek te toetsen? Voor ik daartegen bedenkingen kon ontwikkelen stond ik al bij de kassa. In de dagen daarna werkte ik het tijdschrift door en selecteerde op basis daarvan drie schrijvers om iets van te lezen.

Om te beginnen pakte ik uit de bibliotheek een boek van Willy & Steven Bogaerts (vader en zoon) mee: Mijn koninklijke minnaar. Dat is niet hun nieuwste boek (‘Stille mannen’, dat in de D&T Gids drie van de mogelijke vijf sterren krijgt), maar bij de bibliotheek lopen ze wat dat betreft nu eenmaal iets achter. In het boek dat ik las is de speurder tevens de verteller en dan nog wel een verteller die graag alles van a tot z uitlegt, tot en met zijn diepste gevoelens aan toe. Je zou het kunnen zien als een bevestiging van mijn hypothese dat de uitgever de schrijver dwingt om bladzijden te vullen. Laten we dit maar eens bestempelen als methode nummer 1 om daaraan te voldoen. Ik ben niet verder gekomen dan 50 bladzijden.

Vervolgens vond ik, ook in de bibliotheek, Since we fell, van Dennis Lehane. De Nederlandse vertaling daarvan (De vrouw in de spiegel) wordt besproken en hoog geprezen in de D&T Gids, zelfs voorgedragen voor de hoofdprijs. Nou, ik moet zeggen tot bladzijde 300 was het goed te genieten. Een dame die met een ‘chip on her shoulder’ rondloopt, omdat haar moeder nooit heeft willen vertellen wie haar vader was, probeert zich manmoedig door het leven te knokken. Maar echt lukken wil het niet, de schrijver heeft te veel narigheid voor haar in petto. In de D&T bespreking wordt dat als een grote verdienste van hem aangemerkt. ‘Die komt met de ene verrassende wending na de andere, even origineel als geloofwaardig’. Terwijl ik op bladzijde 300 dacht: ‘de uitgever was nog niet tevreden, hij had 100 bladzijden meer besteld’.

Tenslotte waagde ik mij aan The late show van Michael Connelly. Ook hiervan wordt in de D&T Gids de Nederlandse vertaling (De nachtploeg) besproken en nog hoger geprezen. Hoofdpersoon in dit boek is een vrouwelijke detective die een rot baantje heeft gekregen nadat ze een van haar bazen beschuldigd heeft van seksuele intimidatie. Ze probeert vanuit die onvoordelige positie mensen te helpen en misdrijven op te lossen, maar is gedwongen zeer omzichtig te opereren. Om uit te leggen hoe dat in z’n werk gaat moet de schrijver veel uitleggen over procedures en hoe die omzeild kunnen worden. Ook dat levert veel bladvulling op, maar erkend moet worden dat het in dit geval functioneel is.

------
Het plaatje is van Henk Klaren
© 2018 Frits Hoorweg
powered by CJ2