archiefvorig nr.lopend nr. Nummer 14 Jaargang 21 18 april 2024 Nummer 15 verschijnt op 9 mei 2024 Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug Der neue Malerfürst in Zwolle Dik Kruithof Het werk van Neo Rauch zag ik voor het eerst in 2002 op zijn eerste Nederlandse tentoonstelling, in het toen nog nieuwe Bonnefantenmuseum. In mijn herinnering toen een schilder van vooral industrielandschappen in meestal zachte kleuren en daardoor met een vervreemdend effect. Dat hij in 2010 in Duitsland als nieuwe schilderkoning werd omschreven verbaasde mij, ook dat hij als opvolger werd gezien van Richter, Polke en Baselitz, in een verhaal trouwens waar Kiefer niet in genoemd werd. In 2010 zagen we een grote tentoonstelling van hem in Leipzig. Het was indrukwekkend: overwegend grote doeken met veel levensgrote personen in intrigerende situaties. Voor de onderwerpen grijpt hij vaak terug naar mythologie en geschiedenis, maar verweeft daarin de verhalen van de gewone mens en de vaak ontluisterende gevolgen die de geschiedenis voor hem heeft. Een schilder die betrokken is bij de wereld en alles wat er gebeurt. Met soms nog altijd momenten van verstilling en tederheid maar vaak met dreiging, onrust of onzekerheid. Omdat hij opgeleid is in de DDR en groot geworden met het sociaal realisme van die tijd, noemen ze zijn werk nu in Amerika, waar hij erg populair is, post-communistisch surrealisme. Ik dacht zelf aan voorgangers als Jeroen Bosch en Salvador Dali, maar dan wel neergezet in de eigentijdse Oost-Duitse omgeving. Duitse schrijvers herkennen in zijn achtergronden ook de landschappen waarin hij is opgegroeid en in zijn gebouwen: de huizen waarin hij nu zelf woont. Vreemde verhalen dus in een herkenbare wereld. Maar ook vreemde verhalen verbeeld in een herkenbare stijl, namelijk van stripboeken en illustratietekenaars. Dat je dan toch onder de indruk raakt en een groot schilder herkent is natuurlijk zijn eigen magie. Kijkend naar het publiek op die tentoonstelling, het was er behoorlijk druk, kon je duidelijk voelen dat veel meer mensen onder de indruk waren. Ongetwijfeld heeft het formaat van de doeken en de directheid die dat geeft daar veel mee te maken. Net zoals je bij Kiefer zijn Innenraum (in het Stedelijk Museum) in wordt getrokken ben je als toeschouwer bij Rauch een deelnemer in de verhalen die hij vertelt, of de gebeurtenissen die hij schetst.   Vanwege mijn blessure (zie Brief uit het Noorden in dit nummer) kon ik nog niet naar Neo Rauch in De Fundatie. Daarom heb ik in het bovenstaande een fragment gebruikt van mijn stukje over zijn tentoonstelling in Leipzig in 2010. Gezien de publiciteit en het enthousiasme rondom de tentoonstelling in Zwolle is hij blijkbaar nog steeds zeer de moeite waard. ------ De foto's zijn van de schrijver © 2018 Dik Kruithof meer Dik Kruithof - meer "Een omweg waard" - Vermaak en Genot > Een omweg waard Der neue Malerfürst in Zwolle Dik Kruithof Het werk van Neo Rauch zag ik voor het eerst in 2002 op zijn eerste Nederlandse tentoonstelling, in het toen nog nieuwe Bonnefantenmuseum. In mijn herinnering toen een schilder van vooral industrielandschappen in meestal zachte kleuren en daardoor met een vervreemdend effect. Dat hij in 2010 in Duitsland als nieuwe schilderkoning werd omschreven verbaasde mij, ook dat hij als opvolger werd gezien van Richter, Polke en Baselitz, in een verhaal trouwens waar Kiefer niet in genoemd werd. In 2010 zagen we een grote tentoonstelling van hem in Leipzig. Het was indrukwekkend: overwegend grote doeken met veel levensgrote personen in intrigerende situaties. Voor de onderwerpen grijpt hij vaak terug naar mythologie en geschiedenis, maar verweeft daarin de verhalen van de gewone mens en de vaak ontluisterende gevolgen die de geschiedenis voor hem heeft. Een schilder die betrokken is bij de wereld en alles wat er gebeurt. Met soms nog altijd momenten van verstilling en tederheid maar vaak met dreiging, onrust of onzekerheid. Omdat hij opgeleid is in de DDR en groot geworden met het sociaal realisme van die tijd, noemen ze zijn werk nu in Amerika, waar hij erg populair is, post-communistisch surrealisme. Ik dacht zelf aan voorgangers als Jeroen Bosch en Salvador Dali, maar dan wel neergezet in de eigentijdse Oost-Duitse omgeving. Duitse schrijvers herkennen in zijn achtergronden ook de landschappen waarin hij is opgegroeid en in zijn gebouwen: de huizen waarin hij nu zelf woont. Vreemde verhalen dus in een herkenbare wereld. Maar ook vreemde verhalen verbeeld in een herkenbare stijl, namelijk van stripboeken en illustratietekenaars. Dat je dan toch onder de indruk raakt en een groot schilder herkent is natuurlijk zijn eigen magie. Kijkend naar het publiek op die tentoonstelling, het was er behoorlijk druk, kon je duidelijk voelen dat veel meer mensen onder de indruk waren. Ongetwijfeld heeft het formaat van de doeken en de directheid die dat geeft daar veel mee te maken. Net zoals je bij Kiefer zijn Innenraum (in het Stedelijk Museum) in wordt getrokken ben je als toeschouwer bij Rauch een deelnemer in de verhalen die hij vertelt, of de gebeurtenissen die hij schetst.   Vanwege mijn blessure (zie Brief uit het Noorden in dit nummer) kon ik nog niet naar Neo Rauch in De Fundatie. Daarom heb ik in het bovenstaande een fragment gebruikt van mijn stukje over zijn tentoonstelling in Leipzig in 2010. Gezien de publiciteit en het enthousiasme rondom de tentoonstelling in Zwolle is hij blijkbaar nog steeds zeer de moeite waard. ------ De foto's zijn van de schrijver © 2018 Dik Kruithof powered by CJ2