archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Sweet Home Alabama Thomas van der Steen

1417BZ Alabama1Daar staan ze, huurfietsen in slagorde voor de campingwinkel. Fietsen had ik hier in Amerika nooit verwacht. We, mijn vrouw en ik, zijn met onze huurcamper op reis door het zuiden van de Verenigde Staten en zijn bij de Golf van Mexico beland. Dit is waarschijnlijk onze enige kans op een fietstocht en ik doe gelijk zaken. Cindy swipet mijn Visa door de kassa en geeft ons de sleutels. Thanks Cindy, you’re an angel.

De fietsen zijn zogenaamde beach cruisers: ze hebben dikke banden en we zitten meer naar achter dan normaal. Eerst een rondje over de camping, dan door het bos naar Highway 182 om langs de kust te fietsen. Het zand is nog fijner en witter, de zee blauwer en schoner dan we ons vooraf hadden voorgesteld. Onze lunch in Gulf Shore Steamer is Amerikaans: Brian serveert een rijke tonijnsandwich en de blackened catch of the day past niet op het bord.
Om bij de ingang van het natuurpark te komen moeten we een stukje over de highway. Zilveren trucks, groot als kastelen, bulderen langs ons. Wij overleven het in tegenstelling tot de armadillos, wasberen, coyotes en herten. Gieren steken hun koppen tot zo ver ze maar kunnen in de kadavers.

Het State Park blijkt groter dan de Veluwe. We zijn getipt over de vlinder- en rotstuin. De drie rotsjes zijn voor ons, gewend aan de keien in Gooi- en Eemland, een lachertje. De vlindertuin staat vol met vlinderstruiken, maar er is geen vlinder te bekennen. Houten vlonders voeren ons over dampende moerassen. Als enige mensen zijn we omringd door een mysterieuze natuur. Knalrode vogels, het blijken later kardinaalvogels, vliegen met ons op en boven ons cirkelen wouwen, buizerds, haviken en arenden; op zoek naar een eekhoorn. We zijn gewaarschuwd voor ratelslangen en dat is weer eens iets anders dan teken, maar die zijn er ongetwijfeld ook.
Als ik de weg kwijt ben speur ik de horizon af op zoek naar de watertoren van de camping, onze blauwe boei.                                            1417BZ Alabama2  

De hitte vergt al ons zweet en we rusten tot de zon wat gezakt is.
Want we willen nog naar de pier, die tot ver in de zee steekt. Parallel aan de weg loopt een fietspad door de duinen. Bij het kruispunt waar we Perdido Beach Boulevard moeten oversteken is net een forse aanrijding geweest. Een personenauto is midscheeps geraakt door een robuuste pick-up truck. De bestuurder van de aangereden auto kan er niet uit en consternatie daalt neer op het kruispunt. Terwijl meerdere mensen 911 bellen hoor ik de eerste sirene al in de verte. Na de eerste schrik neemt een aantal mannen het voortouw. Eentje gaat op de achterbank zitten en stabiliseert met zijn handen de nek van het slachtoffer. Drie anderen trekken met geweld de deur van de bestuurder van de auto af. Nu zien we dat hij met zijn benen bekneld zit onder het dashboard. Twee auto’s met sheriff op de deuren arriveren samen met de eerste ambulance. Alle mogelijke hulp is gearriveerd en we besluiten over te steken; glas en metaal knarst onder onze slippers.

De pier blijkt er een voor vissers te zijn, er zijn er tientallen. En ze hebben aan de lopende band beet. Ze hopen allemaal op een haai maar het zijn meer onschuldige vissen als meervallen, zeebaarzen en makreel. Op de reling staan reigers en pelikanen geduldig te wachten tot ze wat toegeworpen krijgen.

Als we na een uurtje uitgekeken zijn en terugfietsen komt net een traumaheli aanvliegen. Op het kruispunt staan nu 4 politieauto’s, 3 ambulances, 2 brandweerauto’s, een truck om het wrak af te voeren en de helikopter dus. Het kruispunt is een inferno van zwaailichten. Als je in de Verenigde Staten bent lijkt het sowieso of je in het decor van een film loopt, maar ze kunnen ook overdrijven. We kunnen in ieder geval veilig de highway oversteken.

In het strijklicht van de ondergaande zon fietsen we over de bayou terug naar de camping. De ogen van een alligator lichten rood op, maar hij laat ons met rust.

-----
De foto's zijn van de schrijver


© 2017 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -
Bezigheden > Op de fiets
Sweet Home Alabama Thomas van der Steen
1417BZ Alabama1Daar staan ze, huurfietsen in slagorde voor de campingwinkel. Fietsen had ik hier in Amerika nooit verwacht. We, mijn vrouw en ik, zijn met onze huurcamper op reis door het zuiden van de Verenigde Staten en zijn bij de Golf van Mexico beland. Dit is waarschijnlijk onze enige kans op een fietstocht en ik doe gelijk zaken. Cindy swipet mijn Visa door de kassa en geeft ons de sleutels. Thanks Cindy, you’re an angel.

De fietsen zijn zogenaamde beach cruisers: ze hebben dikke banden en we zitten meer naar achter dan normaal. Eerst een rondje over de camping, dan door het bos naar Highway 182 om langs de kust te fietsen. Het zand is nog fijner en witter, de zee blauwer en schoner dan we ons vooraf hadden voorgesteld. Onze lunch in Gulf Shore Steamer is Amerikaans: Brian serveert een rijke tonijnsandwich en de blackened catch of the day past niet op het bord.
Om bij de ingang van het natuurpark te komen moeten we een stukje over de highway. Zilveren trucks, groot als kastelen, bulderen langs ons. Wij overleven het in tegenstelling tot de armadillos, wasberen, coyotes en herten. Gieren steken hun koppen tot zo ver ze maar kunnen in de kadavers.

Het State Park blijkt groter dan de Veluwe. We zijn getipt over de vlinder- en rotstuin. De drie rotsjes zijn voor ons, gewend aan de keien in Gooi- en Eemland, een lachertje. De vlindertuin staat vol met vlinderstruiken, maar er is geen vlinder te bekennen. Houten vlonders voeren ons over dampende moerassen. Als enige mensen zijn we omringd door een mysterieuze natuur. Knalrode vogels, het blijken later kardinaalvogels, vliegen met ons op en boven ons cirkelen wouwen, buizerds, haviken en arenden; op zoek naar een eekhoorn. We zijn gewaarschuwd voor ratelslangen en dat is weer eens iets anders dan teken, maar die zijn er ongetwijfeld ook.
Als ik de weg kwijt ben speur ik de horizon af op zoek naar de watertoren van de camping, onze blauwe boei.                                            1417BZ Alabama2  

De hitte vergt al ons zweet en we rusten tot de zon wat gezakt is.
Want we willen nog naar de pier, die tot ver in de zee steekt. Parallel aan de weg loopt een fietspad door de duinen. Bij het kruispunt waar we Perdido Beach Boulevard moeten oversteken is net een forse aanrijding geweest. Een personenauto is midscheeps geraakt door een robuuste pick-up truck. De bestuurder van de aangereden auto kan er niet uit en consternatie daalt neer op het kruispunt. Terwijl meerdere mensen 911 bellen hoor ik de eerste sirene al in de verte. Na de eerste schrik neemt een aantal mannen het voortouw. Eentje gaat op de achterbank zitten en stabiliseert met zijn handen de nek van het slachtoffer. Drie anderen trekken met geweld de deur van de bestuurder van de auto af. Nu zien we dat hij met zijn benen bekneld zit onder het dashboard. Twee auto’s met sheriff op de deuren arriveren samen met de eerste ambulance. Alle mogelijke hulp is gearriveerd en we besluiten over te steken; glas en metaal knarst onder onze slippers.

De pier blijkt er een voor vissers te zijn, er zijn er tientallen. En ze hebben aan de lopende band beet. Ze hopen allemaal op een haai maar het zijn meer onschuldige vissen als meervallen, zeebaarzen en makreel. Op de reling staan reigers en pelikanen geduldig te wachten tot ze wat toegeworpen krijgen.

Als we na een uurtje uitgekeken zijn en terugfietsen komt net een traumaheli aanvliegen. Op het kruispunt staan nu 4 politieauto’s, 3 ambulances, 2 brandweerauto’s, een truck om het wrak af te voeren en de helikopter dus. Het kruispunt is een inferno van zwaailichten. Als je in de Verenigde Staten bent lijkt het sowieso of je in het decor van een film loopt, maar ze kunnen ook overdrijven. We kunnen in ieder geval veilig de highway oversteken.

In het strijklicht van de ondergaande zon fietsen we over de bayou terug naar de camping. De ogen van een alligator lichten rood op, maar hij laat ons met rust.

-----
De foto's zijn van de schrijver
© 2017 Thomas van der Steen
powered by CJ2