archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Zonder 'foezeleflauwsies': Kendel Carson Henk Klaren

1514VG KendelHet is alweer jaren gelden, al voelt het als de dag van gisteren: Blue Highways in het oude Vredenburg in Utrecht. Heel lang geleden dus. Ik kwam binnen kort na het begin van het optreden van Chip Taylor en zijn band. Ik schreef daar al eens over de De Leunstoel. Chip is niet zomaar iemand. Hij schreef Wild Thing, een grote hit voor The Troggs, en Angel In The Morning. Dat laatste nummer was een hit voor Merrilee Rush en later voor Juice Newton. Ooit van gehoord? Ik niet, maar we hebben het ook over 1968 respectievelijk 1981. Je zult toch sap heten trouwens.

Het nummer is wel een keer of twintig gecoverd. Het is te horen in een stuk of tien films en niet de geringste: Girl Interrupted, Jerry Maguire (fantastische film tussen haken), Charlie’s Angels en Charlie Wilson’s War, bijvoorbeeld. Ook nog in tv-series, zoals Friends en The Office. Kortom: Chip Taylor hoeft niet meer te werken, maar dat doet-ie wel.  En hij vergeet nooit om Wild Thing te zingen, laat staan Angel  In The Morning. Het zijn heel verschillende nummers. Ze passen volgens mij allebei niet echt in de rest van zijn zeer omvangrijke roots-americana-repertoire. Wild Thing is misschien wel te typeren als primitieve grom-rock ’n roll. Niks mis met een neologisme van tijd tot tijd. Angel … etc. is meer een lief liedje. Zelfs Willeke Alberti heeft er een versie van gemaakt: Vlinder Van Een Zomer (1968), vertaling Gerrit den Braber (brrr).

Het nummer komt met een andere tekst ook terug als bonustrack op het eerste solo-album van Kendel Carson, Rearview Mirror Tears . Op dat album heet het There’s No Angel On My Shoulder. Die naam, Kendel Carson, bleef bij mij hangen na het Blue Highways festival. Ze speelde in de band van Chip Taylor. Welk sprietdunne blonde meisje heet er nou zo? Je denkt eerder aan Kit Carson, zo’n woesteling uit het Wilde Westen. Pionier, pelsjager, squawman, moordenaar, generaal en analfabeet. Ja: stof voor mythes en stripverhalen. Plus dat dat meisje Kendel opviel door een prettige stem (wat voller dan de stem van Chips eerdere muzikale partner Carrie Rodriguez), virtuoos vioolspel en een sterke pink bij de septime akkoorden op haar tweede instrument: de gitaar.

Ze schoot me laatst weer eens te binnen. Ik weet niet waarom. Dus even gegoogled en ontdekt dat ze twee soloplaten (nou ja, CD’s of albums, hoe je het noemen wil) heeft gemaakt, naast werk  met Taylor en in andere samenstellingen. Rearview Mirror Tears  (haar debuut uit 2007) werd door gezaghebbende Amerikaanse bladen en radiostations de hemel in geprezen, wat mij betreft helemaal terecht. De opvolger: Alright Dynamite is net zo goed. Beide albums zijn geproduceerd door Chip Taylor en alle nummers zijn ook van zijn hand. Sommige in samenwerking met Kendel.

De uitzondering is nummer 11 van Alright Dynamite, dat is Mercedes Benz van de door haar bewonderde Janis Joplin. Leuk om dat nummer eens te horen met een soort van motorbootbegeleiding in plaats van in de intense vertolking van Janis. Op beide albums spelen ook John Platania (over hem heb ik het dit magazine ook al eens gehad) en Tony Mercandante en Seth Farber mee. (Die spelen vaak in de bands van Chip Taylor.) Platania was er ook bij toen ik in Utrecht was. Die anderen misschien ook wel. Je zou bijna zeggen dat de twee platen gemaakt zijn door de band van Chip Taylor, met zang van Kendel Carson. Zoals je vroeger The Ramblers had met zang van Jany Bron en Marcel Thielemans en The Skymasters met zang van Karel van der Velden en Greetje Kauffeld. Het orkest is belangrijker dan de zang. Andere tijden, andere muziek. En als je dat zegt  doe je Kendel Carson geen recht. Ze maakt, OK: mét Chip en John enzo, hele lekkere muziek. Huisgenoot E. vindt dat je kunt horen dat die mensen er plezier in hebben samen muziek te maken. Zonder foezeleflauwsies (mijn woord), gewoon prettige muziek. En zo is ’t maar net en wát wil je nog meer?

Kendel Carson - Big Trucks



© 2018 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Zonder 'foezeleflauwsies': Kendel Carson Henk Klaren
1514VG KendelHet is alweer jaren gelden, al voelt het als de dag van gisteren: Blue Highways in het oude Vredenburg in Utrecht. Heel lang geleden dus. Ik kwam binnen kort na het begin van het optreden van Chip Taylor en zijn band. Ik schreef daar al eens over de De Leunstoel. Chip is niet zomaar iemand. Hij schreef Wild Thing, een grote hit voor The Troggs, en Angel In The Morning. Dat laatste nummer was een hit voor Merrilee Rush en later voor Juice Newton. Ooit van gehoord? Ik niet, maar we hebben het ook over 1968 respectievelijk 1981. Je zult toch sap heten trouwens.

Het nummer is wel een keer of twintig gecoverd. Het is te horen in een stuk of tien films en niet de geringste: Girl Interrupted, Jerry Maguire (fantastische film tussen haken), Charlie’s Angels en Charlie Wilson’s War, bijvoorbeeld. Ook nog in tv-series, zoals Friends en The Office. Kortom: Chip Taylor hoeft niet meer te werken, maar dat doet-ie wel.  En hij vergeet nooit om Wild Thing te zingen, laat staan Angel  In The Morning. Het zijn heel verschillende nummers. Ze passen volgens mij allebei niet echt in de rest van zijn zeer omvangrijke roots-americana-repertoire. Wild Thing is misschien wel te typeren als primitieve grom-rock ’n roll. Niks mis met een neologisme van tijd tot tijd. Angel … etc. is meer een lief liedje. Zelfs Willeke Alberti heeft er een versie van gemaakt: Vlinder Van Een Zomer (1968), vertaling Gerrit den Braber (brrr).

Het nummer komt met een andere tekst ook terug als bonustrack op het eerste solo-album van Kendel Carson, Rearview Mirror Tears . Op dat album heet het There’s No Angel On My Shoulder. Die naam, Kendel Carson, bleef bij mij hangen na het Blue Highways festival. Ze speelde in de band van Chip Taylor. Welk sprietdunne blonde meisje heet er nou zo? Je denkt eerder aan Kit Carson, zo’n woesteling uit het Wilde Westen. Pionier, pelsjager, squawman, moordenaar, generaal en analfabeet. Ja: stof voor mythes en stripverhalen. Plus dat dat meisje Kendel opviel door een prettige stem (wat voller dan de stem van Chips eerdere muzikale partner Carrie Rodriguez), virtuoos vioolspel en een sterke pink bij de septime akkoorden op haar tweede instrument: de gitaar.

Ze schoot me laatst weer eens te binnen. Ik weet niet waarom. Dus even gegoogled en ontdekt dat ze twee soloplaten (nou ja, CD’s of albums, hoe je het noemen wil) heeft gemaakt, naast werk  met Taylor en in andere samenstellingen. Rearview Mirror Tears  (haar debuut uit 2007) werd door gezaghebbende Amerikaanse bladen en radiostations de hemel in geprezen, wat mij betreft helemaal terecht. De opvolger: Alright Dynamite is net zo goed. Beide albums zijn geproduceerd door Chip Taylor en alle nummers zijn ook van zijn hand. Sommige in samenwerking met Kendel.

De uitzondering is nummer 11 van Alright Dynamite, dat is Mercedes Benz van de door haar bewonderde Janis Joplin. Leuk om dat nummer eens te horen met een soort van motorbootbegeleiding in plaats van in de intense vertolking van Janis. Op beide albums spelen ook John Platania (over hem heb ik het dit magazine ook al eens gehad) en Tony Mercandante en Seth Farber mee. (Die spelen vaak in de bands van Chip Taylor.) Platania was er ook bij toen ik in Utrecht was. Die anderen misschien ook wel. Je zou bijna zeggen dat de twee platen gemaakt zijn door de band van Chip Taylor, met zang van Kendel Carson. Zoals je vroeger The Ramblers had met zang van Jany Bron en Marcel Thielemans en The Skymasters met zang van Karel van der Velden en Greetje Kauffeld. Het orkest is belangrijker dan de zang. Andere tijden, andere muziek. En als je dat zegt  doe je Kendel Carson geen recht. Ze maakt, OK: mét Chip en John enzo, hele lekkere muziek. Huisgenoot E. vindt dat je kunt horen dat die mensen er plezier in hebben samen muziek te maken. Zonder foezeleflauwsies (mijn woord), gewoon prettige muziek. En zo is ’t maar net en wát wil je nog meer?

Kendel Carson - Big Trucks

© 2018 Henk Klaren
powered by CJ2