Een film met en ook door Kate Winslett. Ze was negen jaar betrokken bij de productie van de film en toen het fout leek te gaan heeft ze nog eens twee weken alle salariskosten betaald. En ze heeft er als hoofdrolspeler een aangrijpende film van gemaakt over Lee Miller, de vrouwelijke oorlogsfotograaf met het speciale gevoel voor wat het meest aansprekende beeld was,
Lee Miller is geboren in 1907 in Poughkeepsie in de staat New York en had na een moeilijke jeugd een korte loopbaan als fotomodel. Die eindigde toen ze als eerste vrouw te zien was in een reclame voor tampons. In 1929 ging ze naar Parijs waar ze werkte en leefde met de fotograaf Man Ray die ze in 1932 verliet. Ze trouwde met een Egyptische zakenman maar ging drie jaar later terug naar Parijs waar ze de Engelse schilder Roland Penrose ontmoette met wie ze later naar Londen verhuisde. Daar was ze toen de oorlog uitbrak en ze werkte als fotograaf voor het Engelse Vogue. Ze maakte foto’s van de bombardementen op London en hoe de bevolking er mee omging. Ze voelde zich Engels maar mocht als vrouw niet mee met het Engelse leger bij de aanval op Europa.
Met de Amerikanen
De film begint met een terugblik op de tweede periode in Parijs en laat dan zien hoe ze in het gebombardeerde Londen werkt. En … dat ze ineens eraan denkt dat ze geen Engelse is maar nog altijd Amerikaanse en het Amerikaanse leger neemt wel vrouwen mee naar de oorlog in Europa. Haar eerste post wordt Saint Malo, waar het volgens de officier die haar laat gaan inmiddels rustig is. Dat blijkt een vergissing want ze komt terecht in een zwaar vuurgevecht. Maar blijft foto’s maken. Overigens ging dat toen niet met een camera die je voor je gezicht houdt maar met een toestel dat voor je buik hangt en waar je van boven af inkijkt. Ik dacht als kijker dat kan niet goed gaan maar ze maakte echt hele mooie foto’s ermee. Tegen haar instructies bleef ze tijdens de gevechten in St Malo wat haar problemen met de legerleiding opleverde. Wel maakte ze voor het eerst foto’s waarin het gebruik van napalm werd vastgelegd.
Het is wel het enige echte gevecht dat ze mee maakt, verder rijdt ze met haar vriend en collega David Scherman van Life achter de gevechten aan en vindt in een aangrijpende scene een vroegere vriendin in Parijs terug die haar vertelt hoeveel mensen die ze kende verdwenen zijn: van bed gelicht en weggevoerd in treinen en nooit meer iets van gehoord.
Naar Duitsland
Met Scherman gaat ze verder Duitsland in en is de eerste fotograaf die foto’s maakt in Dachau en Buchenwald. In Dachau ziet ze de treinen waarmee mensen zijn weggevoerd. In Buchenwald komt ze later en ziet ze de overlevers van het kamp. In de film wordt duidelijk gemaakt welk een geweldig instinct ze heeft om het meest aangrijpende detail te vinden om vast te leggen. Het is waarschijnlijk in Buchenwald dat er een handkar vol met broden het kamp wordt binnengereden. Lee ziet dat in de drukte die er rond de kar ontstaat één onopvallende vrouw met drie broden uit de drukte verdwijnt en gaat achter haar aan. Ze brengt de broden naar een barak vol met vrouwen kinderen. Lee staat in de deuropening en richt al haar aandacht op één klein meisje dat eigenlijk te bang is om van haar plaats te komen en een stukje brood te halen. Misschien bang voor haar kleding die op een uniform lijkt. Ze probeert op afstand het meisje gerust te stellen, dat lukt en het kind haalt brood voor zichzelf terwijl er foto’s van haar en de anderen gemaakt worden.
De beroemdste foto die ze maakten, die David van haar maakte, is de foto dat ze in bad zit in het Berlijnse appartement van Hitler die net die dag zelfmoord had gepleegd. Ze mocht natuurlijk eigenlijk niet in het appartement maar voor een glimlach en een sigaret lukte haar dat wel en toen ze zagen dat meer Amerikaanse soldaten van de gelegenheid gebruik maakten om zich eens te wassen deden ze het ook. En kreeg zij het idee voor die foto.
Een indrukwekkende en aangrijpende film. Een geweldige hoofdrol van Kate.
|