Twee dagen onderweg en 160 kilometer gefietst. Hemelsbreed zijn we echter niet verder gekomen dan pakweg 100 km op de kaart, dankzij het informatieve fietskaartboekje 'Fietsen naar Praag', waarvan de schrijvers een hartgrondige hekel hebben aan de kortste weg naar waar je wezen wil.
Toen we vanaf Emmerich via Wesel naar het plaatsje Hunxe reden gaf de teller 82 km aan, terwijl die afstand volgens de fietsrichtingbordjes 45 km bedroeg. De routebeschrijvingen in het boekje maken melding van 'oude spoorbanen', 'onverharde wegen met een matig wegdek', 'een mooi bos met een matig bospad' en andere onheilstijdingen. Ook loop je de kans om bijna een uur te moeten wachten op een pontveer. Voor de rest geen klagen.
Mijn fietsvriend en ik waren onderweg naar Praha, bekend als een van de mooiste steden van Europa. Terwijl het Tweede Pinksterdag in Amsterdam en Utrecht met bakken uit de hemel viel, fietsten wij van Arnhem naar Emmerich onder een weliswaar donkere lucht, maar geen spatje regen.
Op de lagere school word je geleerd dat de Rijn (Rhein) bij Lobith ons land binnenkomt maar met welk geweld dat plaatsvindt wordt niet vermeld. Op een terrasje in Emmerich am Rhein konden we zien met hoeveel moeite de cruise-schepen stroomopwaarts voeren terwijl dezelfde flatgebouwachtige vaartuigen in tegengestelde richting moeiteloos drie keer zo snel door het water gleden. Ruimte genoeg want de rivier lijkt met enige overdrijving net zo breed als de Mississippi Delta.
Twee personen mit Fahrrad
Op dezelfde Emmerichkade waren we net op tijd bij de VVV om een hotel, bed & breakfast or whatever te boeken, nadat we bij twee hotels bot hadden gevangen: Voll, Ausgebucht. De man achter de balie wilde alleen maar weten wat wij dachten uit te geven: 100, 80 of 40 euro. 'Veertig', was ons bescheid. 'Dann habe ich etwas', zei hij, toetste een nummer in vroeg of er nog een kamer beschikbaar was voor twee personen mit Fahrrad. Na de bevestiging tekende hij op een stadsplattegrond de route uit, vermeldde de straatnaam en nummer, plus de naam van de bewoner, overhandigde ons dat en sloot de boel af want het was vijf uur. Met de plattegrond fietsten we de kade af, het stadscentrum door, een fraaie villawijk in, en na wat vragen bereikten we het opgegeven adres waar in de voordeur dezelfde man stond die ons te woord had gestaan in het VVV-kantoor. Ra, ra, hoe kon dat? Vreemde gang van zaken en volgens mijn fietsmaat riekte het naar belangenverstrengeling. Niettemin een aardige vent die aanbood de houtkachel aan te maken op de benedenverdieping waar wij over konden beschikken. Een ruimte die bestond uit een riante woonkamer, twee slaapkamers en een badkamer.
Toen we 's avonds na wat gegeten te hebben terug kwamen brandde de kachel alsof het een koude winterdag was in plaats van 20 mei. Ook niet bepaald koud was het onder het traditionele donzen dekbed waar Duitsland patent op heeft. Badend in het zweet begaf ik me 's nachts een paar keer naar het toilet om een glas water te drinken. Maar het ontbijt was prima. Het weer liet ook niets te wensen over en zo'n zes uur later en 85 kilometer verder bereikten we het dorp Holsterhausen waar we wederom voor dezelfde prijs een riant verblijf hadden, lekker gegeten hebben, en waar het volgens de hotel eigenaresse ‘herrlich schönes Wetter' zou worden.
----------
De plaat is van Henk Klaren.
|