 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 14
Jaargang 21
18 april 2024
Nummer 15 verschijnt op
9 mei 2024 |  |
|
| Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Inez van Dullemen is overleden |
Jan Stoof |
|
|
 Wat ik van haar las, staande in de boekhandel, beviel me, maar nooit kocht ik iets van haar.
De levenspartner van Van Dullemen was Erik Vos, befaamd regisseur en theatermaker, de stuwende kracht achter de grensverleggende theatergroep De Appel, die speelde in het theater van dezelfde naam in Den Haag.
Op een gegeven moment moet Jan-Paul Bresser, de kunstredacteur van de Volkskrant, het moment gekomen hebben geacht om een interview met Vos te plaatsen. Hij nam dat interview af, schreef het en ging op een avond (1979?, 1981?) per trein naar Amsterdam om de uitgewerkte tekst weg te brengen. Waarschijnlijk las hij zijn stuk nog eens over. Zelf reisde ik na mijn werk op de redactie van Vrij Nederland met precies diezelfde trein van Amsterdam naar Schiedam. Van daaruit zou ik naar Geervliet rijden,
mijn woonplaats.
Bij het instappen vond ik in de trein dat keurig uitgetikte interview van Jan-Paul Bresser met Erik Vos. Zeer leesbaar! Zeer informatief!
Wat moest ik daarmee? Aan het gebruikte kopijpapier zag ik dat het voor de Volkskrant was. De telefoongids er bij (een journalist had in die tijd een telefoongids van Nederland in huis) en De Volkskrant gebeld. Het was intussen rond 1 uur in de nacht. Er werd opgenomen. Ik vertelde mijn verhaal.
'Kan ik u met een paar minuten terugbellen?' ‘Natuurlijk!’
Daar ging de telefoon. Wat mijn adres was. Dat gaf ik.
En wat dan mijn lievelingsdrank was. Ik zat aan de Famous Grouse, ter ontspanning. Maar als dingen serieus worden, drink ik graag oude Bokma. Dus.
Of ik later in de nacht nog gestoord kon worden, het interview zou worden opgehaald. ‘Maar vanzelfsprekend!’
Ruim een uur later ging de bel. Een taxichauffeur, met een fles oude Bokma in de hand. 'Ik moet hier iets ophalen, meneer'. ‘Klopt. Maar komt u even verder.’ Koffie. Grouse. Chauffeur retour, beste nachtdienst gehad, dacht ik nog.
Het interview verscheen kort hierna in De Volkskrant.
Op een Bokmafles stond toen nog 50 cent statiegeld.
Jan-Paul Bresser overleed in januari 2015.
Ik moet nu toch eens een boek van Inez van Dullemen gaan lezen. Hopelijk vind ik er een in de trein.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept |
| Inez van Dullemen is overleden |
Jan Stoof |
Wat ik van haar las, staande in de boekhandel, beviel me, maar nooit kocht ik iets van haar.
De levenspartner van Van Dullemen was Erik Vos, befaamd regisseur en theatermaker, de stuwende kracht achter de grensverleggende theatergroep De Appel, die speelde in het theater van dezelfde naam in Den Haag.
Op een gegeven moment moet Jan-Paul Bresser, de kunstredacteur van de Volkskrant, het moment gekomen hebben geacht om een interview met Vos te plaatsen. Hij nam dat interview af, schreef het en ging op een avond (1979?, 1981?) per trein naar Amsterdam om de uitgewerkte tekst weg te brengen. Waarschijnlijk las hij zijn stuk nog eens over. Zelf reisde ik na mijn werk op de redactie van Vrij Nederland met precies diezelfde trein van Amsterdam naar Schiedam. Van daaruit zou ik naar Geervliet rijden,
mijn woonplaats.
Bij het instappen vond ik in de trein dat keurig uitgetikte interview van Jan-Paul Bresser met Erik Vos. Zeer leesbaar! Zeer informatief!
Wat moest ik daarmee? Aan het gebruikte kopijpapier zag ik dat het voor de Volkskrant was. De telefoongids er bij (een journalist had in die tijd een telefoongids van Nederland in huis) en De Volkskrant gebeld. Het was intussen rond 1 uur in de nacht. Er werd opgenomen. Ik vertelde mijn verhaal.
'Kan ik u met een paar minuten terugbellen?' ‘Natuurlijk!’
Daar ging de telefoon. Wat mijn adres was. Dat gaf ik.
En wat dan mijn lievelingsdrank was. Ik zat aan de Famous Grouse, ter ontspanning. Maar als dingen serieus worden, drink ik graag oude Bokma. Dus.
Of ik later in de nacht nog gestoord kon worden, het interview zou worden opgehaald. ‘Maar vanzelfsprekend!’
Ruim een uur later ging de bel. Een taxichauffeur, met een fles oude Bokma in de hand. 'Ik moet hier iets ophalen, meneer'. ‘Klopt. Maar komt u even verder.’ Koffie. Grouse. Chauffeur retour, beste nachtdienst gehad, dacht ik nog.
Het interview verscheen kort hierna in De Volkskrant.
Op een Bokmafles stond toen nog 50 cent statiegeld.
Jan-Paul Bresser overleed in januari 2015.
Ik moet nu toch eens een boek van Inez van Dullemen gaan lezen. Hopelijk vind ik er een in de trein.
|
| © 2021 Jan Stoof |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|