Vanochtend, na mijn dagelijkse zeebad, zag ik een man die langs de vloedlijn in mijn richting liep. Naast hem wandelde een grote kraai parmantig met hem mee. Erachteraan sjokte een oude Golden Retriever, die nogal verongelijkt keek en af en toe treurig blafte.

Toen ze mij passeerden vroeg ik de man of hij zijn kraai aan het uitlaten was. 'Ja', antwoordde hij met een brede glimlach en wandelde verder.

De kraai bleef af en toe staan om zijn snavel in iets interessants te steken en hij vloog soms een paar meter, maar al snel nam hij dan weer zijn plaats in naast de man. Ze liepen in de maat en de kraai had geen enkele moeite om de man bij te houden. De arme oude hond wel.