 |
| Bezigheden > Ontmoetingen |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Dat is de truc chauffeur! |
Claude Aendenboom |
|
|
 Op een zonnige vrijdagnamiddag reden mijn moeder en ik terug naar huis. We hadden een weekje aan de Belgische kust vertoefd. Deze ontspanning aan zee gunnen wij onszelf elk jaar. Ik vergezel moeder vanwege haar plotse duizelingen, die te wijten zijn aan de ziekte van Ménière. Met andere woorden: ik moet een beetje op haar passen. Jaja, de rollen kunnen omkeren ... .
Moeder ergert zich mateloos aan het rijgedrag van sommige truckchauffeurs. Zo ook die vrijdag, toen zij weer een lichte aanval had van Ménière en zo snel mogelijk weer naar huis wilde. Op een bepaald moment deed een trucker, die zeevruchten vervoerde, aan bumperkleven, we waren er even niet gerust op. Nog voor mijn zeventigjarige moeder zich kon opwinden duwde ik op de radio-knop, in de hoop dat een beetje klassieke muziek haar kon bedaren. Maar het hielp niet.
Dus begon ik met mijn luttele boeddhistische wijsheden op haar in te praten: 'Beeld je in moeder, dat die trucker jouw zoon is, dagelijks moet hij zijn vrachtwagen laden en lossen, de klanten en leveranciers mopperen als hij niet tijdig op zijn bestemming aankomt. Daar komt nog bij dat men tegenwoordig neerkijkt op zijn beroep! En wat zou er van de wereld worden als deze waaghals plots zou stoppen met werken? Dan kunnen we alleen nog verse mosselen eten aan zee. Heb dus een beetje mededogen met je zoon, moeder!
Moeder kalmeerde meteen en lachte: 'Zo had ik het nog niet bekeken Claude. Een mens is nooit te oud om iets bij te leren. Het zou inderdaad mijn zoon kunnen zijn!'
En ik grinnikte: 'Dàt is de truc, chauffeur!'
------
Het plaatje is van Henk Klaren
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Ontmoetingen |
| Dat is de truc chauffeur! |
Claude Aendenboom |
Op een zonnige vrijdagnamiddag reden mijn moeder en ik terug naar huis. We hadden een weekje aan de Belgische kust vertoefd. Deze ontspanning aan zee gunnen wij onszelf elk jaar. Ik vergezel moeder vanwege haar plotse duizelingen, die te wijten zijn aan de ziekte van Ménière. Met andere woorden: ik moet een beetje op haar passen. Jaja, de rollen kunnen omkeren ... .
Moeder ergert zich mateloos aan het rijgedrag van sommige truckchauffeurs. Zo ook die vrijdag, toen zij weer een lichte aanval had van Ménière en zo snel mogelijk weer naar huis wilde. Op een bepaald moment deed een trucker, die zeevruchten vervoerde, aan bumperkleven, we waren er even niet gerust op. Nog voor mijn zeventigjarige moeder zich kon opwinden duwde ik op de radio-knop, in de hoop dat een beetje klassieke muziek haar kon bedaren. Maar het hielp niet.
Dus begon ik met mijn luttele boeddhistische wijsheden op haar in te praten: 'Beeld je in moeder, dat die trucker jouw zoon is, dagelijks moet hij zijn vrachtwagen laden en lossen, de klanten en leveranciers mopperen als hij niet tijdig op zijn bestemming aankomt. Daar komt nog bij dat men tegenwoordig neerkijkt op zijn beroep! En wat zou er van de wereld worden als deze waaghals plots zou stoppen met werken? Dan kunnen we alleen nog verse mosselen eten aan zee. Heb dus een beetje mededogen met je zoon, moeder!
Moeder kalmeerde meteen en lachte: 'Zo had ik het nog niet bekeken Claude. Een mens is nooit te oud om iets bij te leren. Het zou inderdaad mijn zoon kunnen zijn!'
En ik grinnikte: 'Dàt is de truc, chauffeur!'
------
Het plaatje is van Henk Klaren
|
| © 2017 Claude Aendenboom |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|
