|
|
|
|
|
|
|
archiefvorig nr.lopend nr. |
|
|
|
Nummer 6
Jaargang 22
28 november 2024 Nummer 7 verschijnt op 19 december 2024 | |
|
Bezigheden > Op de fiets |
delen printen
terug
|
|
|
|
|
|
|
Een fiets met elektrische hulp |
Mas Papo |
|
|
Op mijn gemak fiets ik over het pad dat mij naar de koffie voert. Het pad dat na enkele kilometers door de duinen loopt en af en toe sterk aan glooiing onderhevig is; de koffie is na deze rit welverdiend. Omhoog na eerst te hebben teruggeschakeld, want als je weet dat je in de duinen fietst, huur je voor wat extra’s een fiets met veel versnellingen. En dan opschakelen als je weer omlaag gaat. Meestal neem ik een aanloopje als ik omlaag fiets, om de sterkste bergen, want dat zijn de duinen waar wij fietsen, op te komen.
Maar soms moet ik terug naar de één, omdat de stijging langer is dan verwacht en mijn aanloop niet goed uitgekiend. Puffend neem ik de laatste meters, en net als het haast niet meer gaat, hoor ik dat irritante belletje van die wielrenner die er nog even voorbij wil. Als ik over mijn linkerschouder kijk, zie ik iets naderen. Het is geen wielrenner. Het is een oude vrouw, met half naast haar een oude man, rustig de pedalen ronddraaiend hebben ze een fijn gesprek, dat kun je zien. Eenmaal naast mij, bedanken ze me vriendelijk dat ik opzij ga. Ze gaan gevaarlijk hard, vind ik.
Je kunt er wat van zeggen, maar dat doe je niet, want je bent ook blij voor de mensen. Ze kunnen weer fietsen. Lang niet meer gekund vanwege de knieën of de vervelende heup, maar dankzij het motortje is het weer mogelijk. Natuurlijk is het een uitkomst. Een vriend met een spieraandoening fietst ook weer en zelfs mijn oude tante heeft zo’n fiets aangeschaft om niet meer te hoeven lopen met haar boodschappentassen. Die hangen nu weer over de bagagedrager van haar fiets. ‘Dan zien ze het motortje ook niet,’ schaterde ze, toen ze haar nieuwe aanwinst liet zien. Ik zou alleen niet graag met haar meefietsen. Ten eerste fietst ze gevaarlijk slingerend over de weg, ik pas er ook niet meer naast zonder gevaar voor auto of stoeprand en ten tweede: ik kan haar haast niet bijhouden. Zoals ouderen langzamer gaan rijden in hun auto, zo gaan ze nu harder op de fiets. Een omgekeerde wereld.
Ik doe zo’n fietser wel eens na. Voor de grap. Rechtop, in de hoogste versnelling en dan hard vooruit. Mijn vrouw lacht als ik bel en haar passeer: Net echt, roept ze nog. Maar ik hou dat niet vol en buiten adem ploeter ik dan maar weer voort. Tot ik weer opgeschrikt wordt door zo’n akelig tingeltje en een groepje bejaarden, dat mij met een grote grijns voorbij pedaleert.
------------------------ Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren
|
|
|
|
|
|
|
|
Bezigheden > Op de fiets |
Een fiets met elektrische hulp |
Mas Papo |
Op mijn gemak fiets ik over het pad dat mij naar de koffie voert. Het pad dat na enkele kilometers door de duinen loopt en af en toe sterk aan glooiing onderhevig is; de koffie is na deze rit welverdiend. Omhoog na eerst te hebben teruggeschakeld, want als je weet dat je in de duinen fietst, huur je voor wat extra’s een fiets met veel versnellingen. En dan opschakelen als je weer omlaag gaat. Meestal neem ik een aanloopje als ik omlaag fiets, om de sterkste bergen, want dat zijn de duinen waar wij fietsen, op te komen.
Maar soms moet ik terug naar de één, omdat de stijging langer is dan verwacht en mijn aanloop niet goed uitgekiend. Puffend neem ik de laatste meters, en net als het haast niet meer gaat, hoor ik dat irritante belletje van die wielrenner die er nog even voorbij wil. Als ik over mijn linkerschouder kijk, zie ik iets naderen. Het is geen wielrenner. Het is een oude vrouw, met half naast haar een oude man, rustig de pedalen ronddraaiend hebben ze een fijn gesprek, dat kun je zien. Eenmaal naast mij, bedanken ze me vriendelijk dat ik opzij ga. Ze gaan gevaarlijk hard, vind ik.
Je kunt er wat van zeggen, maar dat doe je niet, want je bent ook blij voor de mensen. Ze kunnen weer fietsen. Lang niet meer gekund vanwege de knieën of de vervelende heup, maar dankzij het motortje is het weer mogelijk. Natuurlijk is het een uitkomst. Een vriend met een spieraandoening fietst ook weer en zelfs mijn oude tante heeft zo’n fiets aangeschaft om niet meer te hoeven lopen met haar boodschappentassen. Die hangen nu weer over de bagagedrager van haar fiets. ‘Dan zien ze het motortje ook niet,’ schaterde ze, toen ze haar nieuwe aanwinst liet zien. Ik zou alleen niet graag met haar meefietsen. Ten eerste fietst ze gevaarlijk slingerend over de weg, ik pas er ook niet meer naast zonder gevaar voor auto of stoeprand en ten tweede: ik kan haar haast niet bijhouden. Zoals ouderen langzamer gaan rijden in hun auto, zo gaan ze nu harder op de fiets. Een omgekeerde wereld.
Ik doe zo’n fietser wel eens na. Voor de grap. Rechtop, in de hoogste versnelling en dan hard vooruit. Mijn vrouw lacht als ik bel en haar passeer: Net echt, roept ze nog. Maar ik hou dat niet vol en buiten adem ploeter ik dan maar weer voort. Tot ik weer opgeschrikt wordt door zo’n akelig tingeltje en een groepje bejaarden, dat mij met een grote grijns voorbij pedaleert.
------------------------ Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren
|
© 2014 Mas Papo |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|