|
|
|
|
|
|
|
archiefvorig nr.lopend nr. |
|
|
|
Nummer 6
Jaargang 22
28 november 2024 Nummer 7 verschijnt op 19 december 2024 | |
|
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept |
delen printen
terug
|
|
|
|
|
|
|
Het optreden |
Mas Papo |
|
|
Het was een zonovergoten middag, met trillende warmtegolven boven het terras en in de vijver een fontein die, buiten de schaduw van de kastanje, voor de enige frisse afleiding zorgde. De groep musici zat in hemdsmouwen gereed en met spanning te wachten op het beginsignaal. De jas op de rugleuning van de klapstoelen gevouwen, gewoon, maar niet ordinair. Het enige geluid dat te horen was, was de lichte ruis van het water van de fontein. Het stemmen der instrumenten had reeds plaatsgevonden; een feestelijk geluid van een in afwachting zijnde groep mensen die weten dat het nog niet zo ver is, maar de spanning van het optreden aan voelen komen. Obers liepen nog druk heen en weer zodat eenieder was voorzien voordat de voordracht van het muziekstuk een aanvang nam.
Wij hadden zover links plaats genomen van het midden van de muziekkoepel dat we de dirigent precies rechts zagen van de groep. Bovendien stond de kastanje zo dat we net konden profiteren van de enige schaduw, onder de verder zo machtige boom, die het terras op dat moment rijk was. Bij het draaien van de zon, wisten we, bleven we beschermd in de koelte van de bladeren. We hadden beiden een trappist besteld. De fles, helaas geen tap, was in één teug in het glas gegoten zodat het bezinksel achterbleef in een restje schuim. De ober had de flesjes meegenomen, zodat die niet hinderlijk op tafel achterbleven, een sigaar ontbrak nog aan het complete geluksgevoel. Doordat de dirigent de spanning opvoerde door nog niet te beginnen, leek het of het publiek de adem inhield. Een kuch of nies was funest voor de concentratie van de groep, maar tevens van het publiek. Ook wij verschoven niet op onze stoel en durfden elkaar nauwelijks aan te kijken.
En toch opeens begon de snarentrom met een roffel, direct gevolgd door de inzet van de diverse blaas- en slaginstrumenten. Ik zag je bijna sidderen van een gevoel, dat misschien nog het meeste lijkt op een plotselinge verliefdheid, met het verschil dat dat laatste gevoel weer net zo snel verdwenen is als dat het komt. De bollende wangen van de blazers, de ingespannen blik van de slagwerkers gericht op de dirigent, want voor slagwerkers is timing niet te onderschatten, gaven je het gevoel dat deze muziekuitvoering tot in het diepste van je wezen invloed had. Het refrein van de mars werd telkens iets langzamer ingezet dan het vervolg ervan, zodat het leek of de muzikanten over een spanningsdrempel moesten om zich vervolgens vrij te kunnen laten gaan. De daarop volgende driekwartsmaat was meer dan slechts een wals.
Toen het stuk, dat uren leek te duren, zijn climax had bereikt was de lucht vervuld van helderheid en na de laatste tonen, bleven de meesten van het publiek als dodelijk vermoeid zitten. Dan barstte het applaus los. De groep musici stond op en boog als één man licht naar de uitzinnige toehoorders. Ook wij konden onze lach niet inhouden en knikten de buigende lieden toe.
*************************
De tekening is van Pepijn Lampe
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
|
|
|
|
|
|
|
|
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept |
Het optreden |
Mas Papo |
Het was een zonovergoten middag, met trillende warmtegolven boven het terras en in de vijver een fontein die, buiten de schaduw van de kastanje, voor de enige frisse afleiding zorgde. De groep musici zat in hemdsmouwen gereed en met spanning te wachten op het beginsignaal. De jas op de rugleuning van de klapstoelen gevouwen, gewoon, maar niet ordinair. Het enige geluid dat te horen was, was de lichte ruis van het water van de fontein. Het stemmen der instrumenten had reeds plaatsgevonden; een feestelijk geluid van een in afwachting zijnde groep mensen die weten dat het nog niet zo ver is, maar de spanning van het optreden aan voelen komen. Obers liepen nog druk heen en weer zodat eenieder was voorzien voordat de voordracht van het muziekstuk een aanvang nam.
Wij hadden zover links plaats genomen van het midden van de muziekkoepel dat we de dirigent precies rechts zagen van de groep. Bovendien stond de kastanje zo dat we net konden profiteren van de enige schaduw, onder de verder zo machtige boom, die het terras op dat moment rijk was. Bij het draaien van de zon, wisten we, bleven we beschermd in de koelte van de bladeren. We hadden beiden een trappist besteld. De fles, helaas geen tap, was in één teug in het glas gegoten zodat het bezinksel achterbleef in een restje schuim. De ober had de flesjes meegenomen, zodat die niet hinderlijk op tafel achterbleven, een sigaar ontbrak nog aan het complete geluksgevoel. Doordat de dirigent de spanning opvoerde door nog niet te beginnen, leek het of het publiek de adem inhield. Een kuch of nies was funest voor de concentratie van de groep, maar tevens van het publiek. Ook wij verschoven niet op onze stoel en durfden elkaar nauwelijks aan te kijken.
En toch opeens begon de snarentrom met een roffel, direct gevolgd door de inzet van de diverse blaas- en slaginstrumenten. Ik zag je bijna sidderen van een gevoel, dat misschien nog het meeste lijkt op een plotselinge verliefdheid, met het verschil dat dat laatste gevoel weer net zo snel verdwenen is als dat het komt. De bollende wangen van de blazers, de ingespannen blik van de slagwerkers gericht op de dirigent, want voor slagwerkers is timing niet te onderschatten, gaven je het gevoel dat deze muziekuitvoering tot in het diepste van je wezen invloed had. Het refrein van de mars werd telkens iets langzamer ingezet dan het vervolg ervan, zodat het leek of de muzikanten over een spanningsdrempel moesten om zich vervolgens vrij te kunnen laten gaan. De daarop volgende driekwartsmaat was meer dan slechts een wals.
Toen het stuk, dat uren leek te duren, zijn climax had bereikt was de lucht vervuld van helderheid en na de laatste tonen, bleven de meesten van het publiek als dodelijk vermoeid zitten. Dan barstte het applaus los. De groep musici stond op en boog als één man licht naar de uitzinnige toehoorders. Ook wij konden onze lach niet inhouden en knikten de buigende lieden toe.
*************************
De tekening is van Pepijn Lampe
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
|
© 2013 Mas Papo |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|