Mannen zien meisjes graag in minirok. Ieder voorjaar als het lekker weer begint te worden halen vrouwen en meisjes hun zomerrokken weer tevoorschijn. Dan begint de rokjestijd. En daarmee ook de benentijd. Mannen willen graag benen zien, die ze ‘beentjes’ noemen, zoals in de veelgehoorde vraag: ‘Waar gaan die beentjes naartoe?’ waarop het antwoord hoort te luiden: ‘Naar de bioscoop als er niks tussen komt.’

Het probleem is dat benen niet zomaar ineens toonbaar zijn in het voorjaar. Om te beginnen hebben we het probleem van de witte melkflessen. Gelukkig zijn er tegenwoordig smeerseltjes om je benen te bruinen, maar daar moet je nog behoorlijk handig voor zijn. Je kunt ook al een kleurtje hebben opgedaan met een paar weken winterzon, maar die luxe is niet voor iedereen weggelegd. Blijft het probleem van de haren. Een harig been kan niet onder een minirok, een harig been kan überhaupt niet, dus het is scheren, harsen of laten harsen. Een tijdrovend gedoe voor een twijfelachtig resultaat.

Meisjes dragen graag minirokjes maar dan liever met een spijkerbroek of een legging eronder. Vaak ook met stevige staplaarzen, weer of geen weer. Dat is niet wat mannen bedoelen maar daar trekken eigentijdse meisjes zich niets van aan.

Nu is er de komende zomer onverwacht een totaal ander fenomeen op komst: de superlange rok of jurk, niet tot een eindje over de knie, maar echt tot op de voeten, ja zelfs tot op de grond, floor-sweeping noemen ze dat in Vogue. Overal zie je ze verschijnen, zomerjurkjes met een haltertopje – een strikje achter in de nek – losjes gerimpeld onder de buste en onderaan nog een paar stroken. Avondjurken voor overdag. Ze hangen in soorten en kleuren in de winkels en op de markt, en de modebladen staan er vol mee. Ik had ze niet zo serieus genomen, maar nu het echt lente is geworden zie je ze overal in het straatbeeld verschijnen.

Lange rokken voor dagelijks gebruik zijn al eens eerder in de mode geweest. Begin jaren negentig had je de zogenaamde maxirok, als reactie op de korte kokerrokjes (dwangrokjes) uit de jaren tachtig. Ik zocht het op in mijn knipselverzameling. Hele modebladen werden volgeschreven over hoe je de maxirok moest dragen, al dan niet gecombineerd met je Chanel-jasje. Bedenk daarbij dat de jasjes in die tijd wel twintig centimeter langer waren dan nu; dat gaf een heel ander silhouet.

It’s your choice, stond in de modespecial van The New York Times Magazine(1992): maxi, midi of mini. In de Volkskrant beschreef Pauline Terreehorst (maart 1993) hoe ze al fietsend met haar lange rok in de kettingkast bleef haken. Ze legde uit dat een lange rok niet praktisch is en dat je je er het beste alleen lopend in kunt voortbewegen.

Zelf herinner ik me de enkellange wikkelrokken uit die tijd. Ze waren zo heerlijk om over je badpak heen te slaan als je van het strand naar de boulevard of een terrasje wilde. Iedereen had er minstens één. Nu zijn ze onverwacht weer terug, maar ik heb de mijne helaas weggedaan.

We zullen wel zien hoe het deze keer gaat met de lange rokken. Er lopen er in elk geval nu al heel veel op straat en de zomer is nog niet eens goed begonnen. Hoe je ze draagt bepaalt je uitstraling. Je kunt met de lange rok alle kanten op: met hakjes-sandalen staat hij elegant modieus, met sportschoenen of laarzen staat hij stoer hippie-achtig, en met een kleurige ballerina erbij ben je helemaal up-to-date.

En zie je er dan sexy uit? Natuurlijk niet zoals in een minirok. Maar het gaat om een heel ander idee. Met een lange rok ben je zwierig als een elfje uit de Lord of the Rings-films of elegant als een art-deco dame, maar je kunt hem ook zo dragen dat je een lief sprookjesmoedertje lijkt.

Jammer voor de mannen, maar deze zomer zijn de benen bedekt en de schouders bloot. Dat scheelt vast een hoop gefluit.

 

**********************************************