In het aprilnummer van haar eigen maandblad stelt Linda de Mol vast dat haar borsten de laatste jaren zeker vier centimeter zijn gezakt. Inderdaad, kijk maar eens naar tienermeisjes en zie hoe hoog die borstjes zitten. Linda heeft nog geluk gehad. Als ik mezelf bekijk, moet ik tot mijn gêne vaststellen dat de mijne wel tien centimeter zijn gezakt. Maar hoe erg is dat eigenlijk? Als ik in de Linda al die (blote) borsten zie, sommige heel klein, sommige reusachtig, ben ik als vrouw van zekere leeftijd zelfs heel tevreden met mijn mooie 85C. Nog groter zou alleen maar lastig worden, met kleren kopen, met sporten – en niet te vergeten met die hinderlijke mannenblikken.

Sommige mannen kijken het eerst naar vrouwenborsten, voor ze verder denken. Dat zijn de zogenaamde tietenmannen. Er bestaan ook mannen die meer liefhebber zijn van grote billen. Sommigen zijn zelfs zulke hevige kontenmannen dat ze uitsluitend smachten naar, in mijn ogen te dikke, zwarte vrouwen (maar dit terzijde).

Vroeger, in de jaren zeventig, liep ik het liefst zonder. Niet alleen omdat het toen de grote mode was (ik was een echte hippie), maar ik had ook bijna niets om in een eventuele bh te stoppen. Toch was ik als broodmagere twintiger erg tevreden met mijn tienerborstjes 75A – en de jongens die achter mij aan zaten ook. Pas jaren later besefte ik dat ze ongemerkt groter waren geworden, toen ik op een dag samen met een vriendin de potloodtest deed (als een potlood eronder blijft zitten, heb je ‘hangers’) en geschrokken vaststelde dat ook een hockeystick er niet tussenuit viel. Vanaf dat moment ben ik een bh gaan dragen.

Mijn probleem met bh’s is altijd geweest dat die beugels zo vervelend zitten. Natuurlijk, ze pushen de boel omhoog tot een mooi decolleté, maar die beugels knellen en irriteren, en later bleek ik er met mijn metaal-allergie ook echt hinder van te ondervinden. Weliswaar zijn die beugels netjes verstopt in de stof, maar zodra ik een beetje transpireer, is die bescherming weg en krijg ik jeuk en uitslag.

Gelukkig is er achter de Albert Cuyp in Amsterdam een handwerkwinkel, Jan de Grote Kleinvakman (vroeger terecht ondertiteld ‘Het paradijs der vrouw’, tegenwoordig ‘Het paradijs voor hem en haar’), en daar verkopen ze plastic beugels. Dus bij iedere nieuwe bh pulk ik eerst de metalen beugels eruit, pers ik de nieuwe plastic beugels erin, en naai ik het weer netjes dicht. Natuurlijk schieten die nieuwe beugels er op onverwachte momenten spontaan uit om vreselijk in je oksel te prikken, maar het is niet anders.

Blijft de vraag of je wel of niet je decolleté moet inzetten in de strijd om professionele erkenning. Een discussie die – met de zomer voor de deur – weer eens opleeft. Ik zou denken dat het bij werk om je hersens gaat en niet om je borsten. De grote emancipatievraag is immers: hoe word je one of the boys?

Helaas schiet de logica hier tekort. Bij sollicitaties wordt nog steeds de mooiste gekozen. Mannen zouden onbewust denken dat het aantrekkelijkste meisje ook de beste collega kan worden (een hoofdredacteur, nu overleden, placht te zeggen: ‘Bij gelijke geschiktheid hebben lekkere wijven de voorkeur’). En ook bij promoties zou de mooiste betere kansen maken. Daarom zetten vrouwen dus graag hun boezem in. Zelf was ik ook niet de lelijkste en ik heb daar wel eens van geprofiteerd, maar ik hield altijd netjes mijn knoopjes dicht. Nu blijk ik daarmee tuttiger te zijn geweest dan de meeste van mijn zusters.

Als extreem voorbeeld van de decolleté-discussie nog even ons emancipatie-rolmodel Angela Merkel. Als bondskanselier heeft zij de absolute top bereikt. Daarbij heeft ze nooit haar uiterlijk of charme ingezet, maar alleen haar hersens en haar grote mond. Ze zag er altijd uiterst ingetogen, maar wel stijlvol uit, zelfs bij feestelijke gelegenheden. Nu voelt ze zich vrij om als verrassing haar prachtige boezem aan de wereld te tonen. Zo kan het dus ook.

 

**********************************