Lang geleden had ik in een tweedehands winkeltje in Maastricht een prachtig jaren-vijftig-jasje op de kop getikt. Ik ging het meteen dragen met een mooi rokje erbij en ik vond dat ik er uiterst modieus mee uitzag. Vol trots liet ik het aan mijn vriendinnen zien, die allemaal direct het adres van die leuke winkel vroegen. Alleen mijn moeder had er heel andere ideeën over. ‘Jíj hoeft toch geen tweedehands kleren te dragen? Je man verdient toch goed?’

Inderdaad, het scharrelen op rommelmarkten en in tweedehandswinkeltjes is een sport die alleen spannend is voor mensen die het uit luxe doen en niet uit noodzaak.

In januari waren we een paar weken in Florida en thuis had ik van tevoren een lange lijst van consignment en thrift stores van internet geplukt. In Florida zijn er in ieder plaatsje wel een paar. Ten eerste wonen er veel mensen die vanuit het Noorden op het zachte klimaat zijn afgekomen en dat zijn meestal oudere, soms heel oude mensen, en die gaan op den duur dood – waarna de nabestaanden geen zin hebben om de spullen mee te nemen, dus dumpen maar. Ten tweede is er enorm veel verloop, doordat mensen een half jaartje blijven en dan weer eens verhuizen, dus ook dan moeten de kleren en het huisraad weg. De thrift stores (letterlijk: zuinigheidswinkels) worden via het Leger des Heils of de kerken gerund door vrijwilligers.

Het mooie van zo’n winkel is de enorme overvloed: kleding, schoenen, tasjes, boeken, kopjes, servies, meubels, je komt ogen te kort. We waren in Sarasota in een gigantische winkel, zo groot als een gemiddelde Hollandse supermarkt. Alles hing en stond er keurig gesorteerd en geprijsd bij, met kaartjes met de code van de aanbieder en met het gok-systeem van ‘volgende week kost dit een tientje minder en daarna is het nog goedkoper, maar dan loop je wel het risico dat het weg is’. Ze verkochten daar niet alleen enorm veel kleren, maar ook bijzondere meubels (er stond een echte Charles Eames chair) en verschillende (antieke?) tafels waren gedekt met Limoges-servies, dat in hele sets werd aangeboden – en niet zo goedkoop!

Daar hangen dan rekken vol bloesjes, ik schat wel tweehonderd, en dan begint de sport. Er zitten altijd wel twee of drie mooie zijden bloesjes of bloesjes van een bijzonder merk tussen, en die moet je dus zien te vinden. Het is me een paar keer gelukt om voor drie of vijf dollar een zijden bloesje te vinden, en ook nog in de juiste maat. En je koopt natuurlijk in de eerste week een paar handige kussentjes voor in de auto (moeilijke rug) en een paar glaasjes, bordjes en bekertjes voor in het motel onderweg.

Bij het kopen van kleding moet je wel goed opletten: wat te groot of te lang is, kun je makkelijk kleiner maken, maar wat te klein is, daar heb je niet veel aan, tenzij het hele bijzondere stof is.

Ook heb je in Amerika nog de zogenaamde Yard Sale of Garage Sale, een soort privé-mini-koninginnedagmarkt. Je zet een bord aan de straat of hangt een briefje in de supermarkt en verkoopt je spullen in je eigen voortuin. Zo zag ik in Key West een hele stapel boeken over patchwork en quilting liggen. Wat moesten die kosten? ‘Zes voor een dollar.’ Ik nam er twaalf mee. Hoe we die in Nederland zouden krijgen was een ander verhaal, maar ik kon ze toch niet laten liggen?

Wie deze manier van koopjesjagen een leuke sport vindt, kan ik twee boeken van harte aanbevelen:

Alison Houtte & Melissa Houtte: Alligators, Old Mink & New Money. Avon Trade, 2005. Makkelijk te vinden via Amazon.

Leah Feldon: Dress Like A Million (On Considerably Less). Villard Books, 1993.

Dat laatste boek is al meer dan tien jaar oud, maar nog steeds zeer lezenswaardig en informatief. Ik kocht het bij een Goodwill Bookstore voor drie dollar. Over Used Books zal ik ook nog eens een stukje schrijven.

 

*****************************