archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Lopen delen printen terug
Drieparkenwandeling Katharina Kouwenhoven

1208BZ StadEenmaal in de vier, vijf weken wandel ik met een vriendin waarmee ik ook op wandelvakantie ga. Doorgaans trekken we dan naar buiten, de natuur in zal ik maar zeggen. We zijn in de keuze van die natuur niet helemaal gelijk gestemd. Ik houd bijvoorbeeld niet van boswandelingen, behalve in de winter als je er doorheen kan kijken en ook niet zo bijster veel van weilanden, vooral niet in de winter. Een gemengd landschap verdient dus de voorkeur, maar daarvoor moet je echt op reis.

Met het huidige onvoorspelbare weer zoeken we ons heil steeds vaker in een stadswandeling. Als de wolken openbreken is er snel een schuilplaats gevonden en bij honger, dorst of andere behoeften is er meestal wel een horecagelegenheid voor handen. En een wandeling door Amsterdam met mijn vriendin is extra leuk, omdat zij de stad zo slecht kent. Ze komt namelijk uit Utrecht en hoewel ze hier al tientallen jaren woont, zijn er buurten waar ze nog nooit geweest is. De buurt waar ik geboren en getogen ben, bijvoorbeeld.

Zodoende hebben we gisteren een drieparkenwandeling gemaakt. We begonnen bij het terrein van het voormalige Wilhelminagasthuis, dat een aantrekkelijke aanblik biedt vanwege de geslaagde combinatie van nieuwbouw en gerestaureerde oude paviljoens. Het bekende paviljoen drie, het gekkenhuis, hoort daar niet bij, dat is gesloopt. Van daar gingen we de Jacob van Lennepkade over naar de Ten Katestraat, die bekend is van de dagelijkse markt (maar niet op zondag). Hier is ook een ingang van de nieuwe Foodhallen, op het terrein van de oude tramremise. Die hallen hebben nu al de nodige faam en ze zijn een zegen voor de buurt, maar het is niets voor mij. Het is er heel druk, je kunt nergens behoorlijk zitten, het stinkt er en de muziek staat veel te hard. Geen omgeving voor bejaarden, maar mijn vriendin was er nog niet geweest en daarom zijn we er even doorheen gelopen. Zij vond het ook geen place to be.

We liepen verder langs de kinderboerderij aan de Schinkelkade naar de Wiegbrug. Ik wees haar op de tuinderij, de Slatuin, die daar nog altijd is, naast het Slatuinenpad. Ze kweken er nu van alles en niet meer alleen sla.
De Wiegbrug over gingen we meteen rechts de trap af naar de Geuzenkade (zie jaargang 9, no. 11). Van daar heb je een schitterend uitzicht op wat ik voor het gemak het vijf-grachten-punt noem. Mijn vriendin kende hiervan het bestaan niet en was verbijsterd. We liepen door tot voorbij de Jan van Galenstraat, naar de De Rijpgracht en de idem -straat, tot het bruggetje dat ons toegang gaf tot het Erasmuspark (zie jaargang 8, no. 11). Nieuwe verbijstering: wat een mooi ingericht en overzichtelijk park, een genoegen om doorheen te lopen. We liepen er doorheen tot de Jan van Galenstraat, gingen linksaf naar de Hoofdweg, staken die over en liepen links de Orteliusstraat in. Daar ben ik geboren.

Mijn vriendin vond het een aangename straat. Ik zei dat het kwam omdat zij er nooit gewoond had en de huizen niet kende. Toen ik nog eens goed keek naar mijn eigen oude en bekende straat, kon ik haar niet helemaal ongelijk geven.
Met die harmonicagevel is het wel een heel speciaal blok en het is goed bewaard gebleven of recentelijk opgeknapt en met die prachtige bomen maakt de straat goede sier. We liepen er doorheen en ik wees op de winkels op de hoek die er niet meer waren. We staken de Jan Evertsenstraat over en daalden daar af naar het Rembrandtpark, dat in het begin van de jaren zeventig is aangelegd langs de oude stadsgrens, nadat alle land- en tuinbouwbedrijvigheid verplaatst was.

Het Rembrandtpark is een groot park, dat een langwerpige buffer vormt tussen de oude stad en de nieuwe stadsdelen. Het is ruim aangelegd met in het midden een breed fietspad en daaromheen kronkelend een of meer voetpaden. Vlakbij de Willem Schoutenstraat staat een groep grote vleugelnootbomen, die bizarre vormen hebben aangenomen: liggend, half liggend half staand, schuin tegen de wind in, maar nooit fier rechtop. Raadselachtig.

Bij de Theophile de Bockstraat verlieten we het park en sloegen linksaf naar de brug over de Schinkel en de ingang van het Vondelpark. Vlak bij de brug bestaat de Theophile de Bockstraat uit een aantal zeer bijzondere huizen, net als die in de Jacob Marisstraat, die haar kruist. Er zijn meer straten in Amsterdam met zulke huizen, bijvoorbeeld in Oost, maar je verwacht zo'n buurtje hier niet. En er wonen heel gewone mensen, want het waren sociale huurwoningen. Als je het trof kreeg je er een toegewezen.
Het Vondelpark hebben we snel verlaten. We kennen het en het is er veel te druk, vooral op zondagmiddag, als alle (gemotoriseerde) kleuters van Amsterdam Zuid uitgelaten moeten worden en met hun loopfietsjes je knieholtes proberen binnen te rijden. Het was tijd voor een versnapering.

----------------------------------------------------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
--------------------------------------------
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php

© 2015 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Drieparkenwandeling Katharina Kouwenhoven
1208BZ StadEenmaal in de vier, vijf weken wandel ik met een vriendin waarmee ik ook op wandelvakantie ga. Doorgaans trekken we dan naar buiten, de natuur in zal ik maar zeggen. We zijn in de keuze van die natuur niet helemaal gelijk gestemd. Ik houd bijvoorbeeld niet van boswandelingen, behalve in de winter als je er doorheen kan kijken en ook niet zo bijster veel van weilanden, vooral niet in de winter. Een gemengd landschap verdient dus de voorkeur, maar daarvoor moet je echt op reis.

Met het huidige onvoorspelbare weer zoeken we ons heil steeds vaker in een stadswandeling. Als de wolken openbreken is er snel een schuilplaats gevonden en bij honger, dorst of andere behoeften is er meestal wel een horecagelegenheid voor handen. En een wandeling door Amsterdam met mijn vriendin is extra leuk, omdat zij de stad zo slecht kent. Ze komt namelijk uit Utrecht en hoewel ze hier al tientallen jaren woont, zijn er buurten waar ze nog nooit geweest is. De buurt waar ik geboren en getogen ben, bijvoorbeeld.

Zodoende hebben we gisteren een drieparkenwandeling gemaakt. We begonnen bij het terrein van het voormalige Wilhelminagasthuis, dat een aantrekkelijke aanblik biedt vanwege de geslaagde combinatie van nieuwbouw en gerestaureerde oude paviljoens. Het bekende paviljoen drie, het gekkenhuis, hoort daar niet bij, dat is gesloopt. Van daar gingen we de Jacob van Lennepkade over naar de Ten Katestraat, die bekend is van de dagelijkse markt (maar niet op zondag). Hier is ook een ingang van de nieuwe Foodhallen, op het terrein van de oude tramremise. Die hallen hebben nu al de nodige faam en ze zijn een zegen voor de buurt, maar het is niets voor mij. Het is er heel druk, je kunt nergens behoorlijk zitten, het stinkt er en de muziek staat veel te hard. Geen omgeving voor bejaarden, maar mijn vriendin was er nog niet geweest en daarom zijn we er even doorheen gelopen. Zij vond het ook geen place to be.

We liepen verder langs de kinderboerderij aan de Schinkelkade naar de Wiegbrug. Ik wees haar op de tuinderij, de Slatuin, die daar nog altijd is, naast het Slatuinenpad. Ze kweken er nu van alles en niet meer alleen sla.
De Wiegbrug over gingen we meteen rechts de trap af naar de Geuzenkade (zie jaargang 9, no. 11). Van daar heb je een schitterend uitzicht op wat ik voor het gemak het vijf-grachten-punt noem. Mijn vriendin kende hiervan het bestaan niet en was verbijsterd. We liepen door tot voorbij de Jan van Galenstraat, naar de De Rijpgracht en de idem -straat, tot het bruggetje dat ons toegang gaf tot het Erasmuspark (zie jaargang 8, no. 11). Nieuwe verbijstering: wat een mooi ingericht en overzichtelijk park, een genoegen om doorheen te lopen. We liepen er doorheen tot de Jan van Galenstraat, gingen linksaf naar de Hoofdweg, staken die over en liepen links de Orteliusstraat in. Daar ben ik geboren.

Mijn vriendin vond het een aangename straat. Ik zei dat het kwam omdat zij er nooit gewoond had en de huizen niet kende. Toen ik nog eens goed keek naar mijn eigen oude en bekende straat, kon ik haar niet helemaal ongelijk geven.
Met die harmonicagevel is het wel een heel speciaal blok en het is goed bewaard gebleven of recentelijk opgeknapt en met die prachtige bomen maakt de straat goede sier. We liepen er doorheen en ik wees op de winkels op de hoek die er niet meer waren. We staken de Jan Evertsenstraat over en daalden daar af naar het Rembrandtpark, dat in het begin van de jaren zeventig is aangelegd langs de oude stadsgrens, nadat alle land- en tuinbouwbedrijvigheid verplaatst was.

Het Rembrandtpark is een groot park, dat een langwerpige buffer vormt tussen de oude stad en de nieuwe stadsdelen. Het is ruim aangelegd met in het midden een breed fietspad en daaromheen kronkelend een of meer voetpaden. Vlakbij de Willem Schoutenstraat staat een groep grote vleugelnootbomen, die bizarre vormen hebben aangenomen: liggend, half liggend half staand, schuin tegen de wind in, maar nooit fier rechtop. Raadselachtig.

Bij de Theophile de Bockstraat verlieten we het park en sloegen linksaf naar de brug over de Schinkel en de ingang van het Vondelpark. Vlak bij de brug bestaat de Theophile de Bockstraat uit een aantal zeer bijzondere huizen, net als die in de Jacob Marisstraat, die haar kruist. Er zijn meer straten in Amsterdam met zulke huizen, bijvoorbeeld in Oost, maar je verwacht zo'n buurtje hier niet. En er wonen heel gewone mensen, want het waren sociale huurwoningen. Als je het trof kreeg je er een toegewezen.
Het Vondelpark hebben we snel verlaten. We kennen het en het is er veel te druk, vooral op zondagmiddag, als alle (gemotoriseerde) kleuters van Amsterdam Zuid uitgelaten moeten worden en met hun loopfietsjes je knieholtes proberen binnen te rijden. Het was tijd voor een versnapering.

----------------------------------------------------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
--------------------------------------------
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2015 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2