archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Lopen delen printen terug
Ze gaan hier heel ver om je de weg te wijzen Frits Hoorweg

1009BZ Blok
Op de hoek van de Denneweg en de Maliestraat stond een slordig geklede man naar een papiertje in zijn hand te staren. Toen ik hem passeerde keek hij met een verwarde blik op. Ik kan geen weerstand bieden aan mensen die de weg kwijt zijn, waarschijnlijk omdat het mezelf ook zo vaak overkomt. Niet dat de betrokkenen daarmee in alle gevallen uit de brand zijn geholpen, want niet zelden realiseer ik mij later dat ik ze met groot gezag sprekend de verkeerde kant op heb gestuurd; maar dat terzijde.

Op de vraag of ik hem kon helpen schudde hij wat met zijn hoofd en duwde mij het briefje onder de neus. Daarop stond iets dat ongeveer zo geschreven was: Ma∑iestraat, met een nummer erachter. Vervolgens wees hij met zijn wijsvinger naar het straatnaambordje boven zijn hoofd en hief zijn handen ten hemel. ‘Ah, een buitenlander,’ dacht ik, een gegeven dat mijn natuurlijke neiging de behulpzame Hagenaar uit te hangen verder versterkte. Alras bleek dat mijn diagnose niet klopte, of althans niet helemaal. De man bleek een redelijk gesprek in het Nederlands te kunnen voeren, al was wel duidelijk dat het niet zijn eerste taal was.

Hij legde mij uit dat hij naar iemand op zoek was die hem dit papiertje had gegeven, maar het was hem inmiddels duidelijk geworden dat er iets niet klopte. Het werd almaar interessanter. Is er in Den Haag niet ook ergens een Mariestraat? Maar waar ook al weer? Nee, dat is geloof ik de Prinses Mariestraat. Het was op een zondag en de meeste winkels waren dicht, en op dat moment was er ook niemand op straat waar ik het probleem aan door kon geven. Het werd duidelijk dat deze man helpen een project aan het worden was. Opeens had ik een brainwave, verderop in de Denneweg zit (ramsch)boekhandel Naylor en die is op zondag wel open. Misschien had die wel een stratengids in huis.

Dat was niet het geval, maar gelukkig weten boekhandelaren nog steeds alles. ‘Bedoeld is waarschijnlijk de Maziestraat, een klein zijstraatje van het Noordeinde.’ Door enkele nadere aanwijzingen zag ik het ineens voor mij. ‘Oh, dat doodlopende steegje, ik wist niet eens dat het een eigen naam had.’ Vervolgens diende zich het probleem aan hoe mijn klantje uit te leggen waar hij moest zijn. Normaal is dat geen probleem, behalve wanneer de uitdrukking ‘evenwijdig aan’ niet begrepen wordt. Het Noordeinde loopt namelijk evenwijdig aan de Denneweg en als je dat eenmaal duidelijk hebt gemaakt is het een kleinigheid om de Maziestraat te vinden. Maar goed, dat lukte dus niet.

Ik besloot ten einde raad hem zelf maar te gaan brengen. Wij liepen de Denneweg uit en gingen linksaf de Mauritskade op. Vervolgens namen we de zesde afslag links. (Ik realiseerde mij dat als ik hem mondeling de weg had gewezen ik vast een foutief aantal afslagen zou hebben genoemd). En zowaar het kleine steegje dat daarna rechts opdoemt, is inderdaad de Maziestraat. Onderweg vernam ik dat hij een Kopt is die naar Nederland was gevlucht nadat zijn broer vermoord was en de politie weigerde een onderzoek te doen. Nu lag hij al weer jaren in de clinch met onze autoriteiten over zijn status hier. Op mijn vraag of dat laatste hem niet had doen twijfelen aan het nut van zijn vlucht, keek hij mij verbaasd aan. ‘Maar mijnheer, dat is geen vergelijking.’ Waardoor het vertrouwen in mijn vaderland weer enigszins werd hersteld.

Aan deze wandeling moest ik denken toen ik in de krant las dat Minister Asscher de eindeloze complexiteit van het inburgeren wil gaan reduceren tot iets heel simpels. Hij wil nieuwkomers, als extraatje, een verklaring laten afleggen waarin zij onze grondrechten erkennen. Nu hoop ik maar dat mijn Koptische vriend, daarmee geconfronteerd, in zijn wijsheid tegen zichzelf zal zeggen: ‘Ach, het is een eigenaardig volkje hier en daar hoort blijkbaar bij dat ze heel ver gaan om je de weg te wijzen.’
 
************************
De tekening is van Elène Klaren


© 2013 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Ze gaan hier heel ver om je de weg te wijzen Frits Hoorweg
1009BZ Blok
Op de hoek van de Denneweg en de Maliestraat stond een slordig geklede man naar een papiertje in zijn hand te staren. Toen ik hem passeerde keek hij met een verwarde blik op. Ik kan geen weerstand bieden aan mensen die de weg kwijt zijn, waarschijnlijk omdat het mezelf ook zo vaak overkomt. Niet dat de betrokkenen daarmee in alle gevallen uit de brand zijn geholpen, want niet zelden realiseer ik mij later dat ik ze met groot gezag sprekend de verkeerde kant op heb gestuurd; maar dat terzijde.

Op de vraag of ik hem kon helpen schudde hij wat met zijn hoofd en duwde mij het briefje onder de neus. Daarop stond iets dat ongeveer zo geschreven was: Ma∑iestraat, met een nummer erachter. Vervolgens wees hij met zijn wijsvinger naar het straatnaambordje boven zijn hoofd en hief zijn handen ten hemel. ‘Ah, een buitenlander,’ dacht ik, een gegeven dat mijn natuurlijke neiging de behulpzame Hagenaar uit te hangen verder versterkte. Alras bleek dat mijn diagnose niet klopte, of althans niet helemaal. De man bleek een redelijk gesprek in het Nederlands te kunnen voeren, al was wel duidelijk dat het niet zijn eerste taal was.

Hij legde mij uit dat hij naar iemand op zoek was die hem dit papiertje had gegeven, maar het was hem inmiddels duidelijk geworden dat er iets niet klopte. Het werd almaar interessanter. Is er in Den Haag niet ook ergens een Mariestraat? Maar waar ook al weer? Nee, dat is geloof ik de Prinses Mariestraat. Het was op een zondag en de meeste winkels waren dicht, en op dat moment was er ook niemand op straat waar ik het probleem aan door kon geven. Het werd duidelijk dat deze man helpen een project aan het worden was. Opeens had ik een brainwave, verderop in de Denneweg zit (ramsch)boekhandel Naylor en die is op zondag wel open. Misschien had die wel een stratengids in huis.

Dat was niet het geval, maar gelukkig weten boekhandelaren nog steeds alles. ‘Bedoeld is waarschijnlijk de Maziestraat, een klein zijstraatje van het Noordeinde.’ Door enkele nadere aanwijzingen zag ik het ineens voor mij. ‘Oh, dat doodlopende steegje, ik wist niet eens dat het een eigen naam had.’ Vervolgens diende zich het probleem aan hoe mijn klantje uit te leggen waar hij moest zijn. Normaal is dat geen probleem, behalve wanneer de uitdrukking ‘evenwijdig aan’ niet begrepen wordt. Het Noordeinde loopt namelijk evenwijdig aan de Denneweg en als je dat eenmaal duidelijk hebt gemaakt is het een kleinigheid om de Maziestraat te vinden. Maar goed, dat lukte dus niet.

Ik besloot ten einde raad hem zelf maar te gaan brengen. Wij liepen de Denneweg uit en gingen linksaf de Mauritskade op. Vervolgens namen we de zesde afslag links. (Ik realiseerde mij dat als ik hem mondeling de weg had gewezen ik vast een foutief aantal afslagen zou hebben genoemd). En zowaar het kleine steegje dat daarna rechts opdoemt, is inderdaad de Maziestraat. Onderweg vernam ik dat hij een Kopt is die naar Nederland was gevlucht nadat zijn broer vermoord was en de politie weigerde een onderzoek te doen. Nu lag hij al weer jaren in de clinch met onze autoriteiten over zijn status hier. Op mijn vraag of dat laatste hem niet had doen twijfelen aan het nut van zijn vlucht, keek hij mij verbaasd aan. ‘Maar mijnheer, dat is geen vergelijking.’ Waardoor het vertrouwen in mijn vaderland weer enigszins werd hersteld.

Aan deze wandeling moest ik denken toen ik in de krant las dat Minister Asscher de eindeloze complexiteit van het inburgeren wil gaan reduceren tot iets heel simpels. Hij wil nieuwkomers, als extraatje, een verklaring laten afleggen waarin zij onze grondrechten erkennen. Nu hoop ik maar dat mijn Koptische vriend, daarmee geconfronteerd, in zijn wijsheid tegen zichzelf zal zeggen: ‘Ach, het is een eigenaardig volkje hier en daar hoort blijkbaar bij dat ze heel ver gaan om je de weg te wijzen.’
 
************************
De tekening is van Elène Klaren
© 2013 Frits Hoorweg
powered by CJ2