archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Lopen delen printen terug
Pijn in het hart Frits Hoorweg

1001BZ Zutendaal1
Met mijn wandelvrienden streek ik neer in Mooi Zutendaal, een bungalowpark in Scandinavische stijl, maar in Belgisch Limburg gelegen. Vroeger liepen wij van het ene hotel naar het volgende, met ons hele hebben en houden op de rug. Maar ja, de jongelingen werden oud en gebrekkig. Als er voor het vertrek al niet een is met een zwakte of blessure, dan zorgt de eerste de beste wandeling daar wel voor. Met pijn in het hart hebben wij ons daarom neergelegd bij een verblijf in een huisje.

Wij gingen te voet de omgeving verkennen: het Nationaal Park De Hoge Kempen. Er viel gestaag een druilerige regen die af en toe iets heviger werd. Omstandigheden die ervoor zorgden dat de regencape aan en uit moest, want koud was het niet en dan gaat het onder dat plastic lelijk broeien. Op onze, niet al te beste, kaart werd een blauwe route aangegeven. Die besloten wij te volgen, geholpen door paaltjes met blauwe tekentjes. Kenners weten hoe link dat is, want er was ook een groene route en blauw en groen zijn in een donker bos moeilijk uit elkaar te houden.

Ineens stonden we voor een kapel die er niet hoorde te zijn. Pas nadat, met veel moeite, onze vooroordelen ter zijde waren geschoven ontstond het inzicht dat het de Mandelkapel moest zijn, ook wel Brigittakapel genoemd. Volgens de informatie achterop de kaart werd deze kapel in 1851 gebouwd door het echtpaar Cuypers-Crijns, dat zes van hun acht kinderen verloor door tering. Wat de Heilige Brigitta met die treurigheid te maken heeft is mij een raadsel. Volgens dezelfde bron wordt zij namelijk aan(ge)roepen tegen ziekten onder het hoornvee, tegen oogkwalen en voor het geluk in de stallen.

In het dorp Zutendaal werkten wij aan ons zelfvertrouwen door een stevige lunch naar binnen te werken. Daarna werd er proviand ingeslagen, dat eerlijk verdeeld werd over de verschillende rugzakjes. Tegenover de slager hadden1001BZ Zutendaal2 de Vlaamse Christen Democraten intussen een standje ingericht, om het volk te bewegen op hen te stemmen bij de verkiezingen van 14 oktober (voor de gemeente en de provincie). De kandidaten hadden voor de gelegenheid hun favoriete recepten op papier gezet en die werden uitgedeeld. Geïnspireerd door deze wijze van stemmentrekken schafte ik bij de groentekar ernaast nog snel een struik bleekselderij aan. Die stak ik, in tweeën gesplitst, in de zijvakken van mijn rugzak. Daar reageerden de omstanders zeer positief op. Als ik gewild had dan had ik daar meteen de politiek in kunnen gaan.

Het resulteerde in een jolige stemming die aanleiding was voor een tragische, overmoedige, beslissing. Wij besloten de blauwe route te vervolgen en dan nog wel de langste variant ervan. Aanvankelijk lukte het ons nog wel te genieten van bezienswaardigheden als het reusachtige Mariabeeld op de Hesselsberg, maar allengs werd het wandelen hard werken. Het zwijgen werd alleen nog onderbroken voor discussies over de kleur van de tekens op de paaltjes.

En toen, pats, ineens lag er een op de grond. Hij stond moeizaam op en greep naar zijn linkerschouder. Er was iets gekneusd, dat leek wel duidelijk. Of was er meer aan de hand? Hij schuifelde, onder begeleiding, moeizaam naar het huisje, waar de pijn met een kopstoot werd bestreden. Dat leek te lukken, maar ’s nachts werd de pijn weer erger en sloeg de angst toe dat er iets met z’n hart was. Een jongedame in het Academisch Ziekenhuis in Maastricht hielp hem midden in de nacht van dat idee af. Zij schreef hem een pijnstiller voor en zei: ‘Nee meneer, je hart is een spier die kan geen zeer doen’.

Ach zo’n kind, ze zal vast veel diploma’s hebben, maar toch moet ze nog een hoop leren.
 
*******************************
De foto's zijn gemaakt door Henk Klaren


© 2012 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Pijn in het hart Frits Hoorweg
1001BZ Zutendaal1
Met mijn wandelvrienden streek ik neer in Mooi Zutendaal, een bungalowpark in Scandinavische stijl, maar in Belgisch Limburg gelegen. Vroeger liepen wij van het ene hotel naar het volgende, met ons hele hebben en houden op de rug. Maar ja, de jongelingen werden oud en gebrekkig. Als er voor het vertrek al niet een is met een zwakte of blessure, dan zorgt de eerste de beste wandeling daar wel voor. Met pijn in het hart hebben wij ons daarom neergelegd bij een verblijf in een huisje.

Wij gingen te voet de omgeving verkennen: het Nationaal Park De Hoge Kempen. Er viel gestaag een druilerige regen die af en toe iets heviger werd. Omstandigheden die ervoor zorgden dat de regencape aan en uit moest, want koud was het niet en dan gaat het onder dat plastic lelijk broeien. Op onze, niet al te beste, kaart werd een blauwe route aangegeven. Die besloten wij te volgen, geholpen door paaltjes met blauwe tekentjes. Kenners weten hoe link dat is, want er was ook een groene route en blauw en groen zijn in een donker bos moeilijk uit elkaar te houden.

Ineens stonden we voor een kapel die er niet hoorde te zijn. Pas nadat, met veel moeite, onze vooroordelen ter zijde waren geschoven ontstond het inzicht dat het de Mandelkapel moest zijn, ook wel Brigittakapel genoemd. Volgens de informatie achterop de kaart werd deze kapel in 1851 gebouwd door het echtpaar Cuypers-Crijns, dat zes van hun acht kinderen verloor door tering. Wat de Heilige Brigitta met die treurigheid te maken heeft is mij een raadsel. Volgens dezelfde bron wordt zij namelijk aan(ge)roepen tegen ziekten onder het hoornvee, tegen oogkwalen en voor het geluk in de stallen.

In het dorp Zutendaal werkten wij aan ons zelfvertrouwen door een stevige lunch naar binnen te werken. Daarna werd er proviand ingeslagen, dat eerlijk verdeeld werd over de verschillende rugzakjes. Tegenover de slager hadden1001BZ Zutendaal2 de Vlaamse Christen Democraten intussen een standje ingericht, om het volk te bewegen op hen te stemmen bij de verkiezingen van 14 oktober (voor de gemeente en de provincie). De kandidaten hadden voor de gelegenheid hun favoriete recepten op papier gezet en die werden uitgedeeld. Geïnspireerd door deze wijze van stemmentrekken schafte ik bij de groentekar ernaast nog snel een struik bleekselderij aan. Die stak ik, in tweeën gesplitst, in de zijvakken van mijn rugzak. Daar reageerden de omstanders zeer positief op. Als ik gewild had dan had ik daar meteen de politiek in kunnen gaan.

Het resulteerde in een jolige stemming die aanleiding was voor een tragische, overmoedige, beslissing. Wij besloten de blauwe route te vervolgen en dan nog wel de langste variant ervan. Aanvankelijk lukte het ons nog wel te genieten van bezienswaardigheden als het reusachtige Mariabeeld op de Hesselsberg, maar allengs werd het wandelen hard werken. Het zwijgen werd alleen nog onderbroken voor discussies over de kleur van de tekens op de paaltjes.

En toen, pats, ineens lag er een op de grond. Hij stond moeizaam op en greep naar zijn linkerschouder. Er was iets gekneusd, dat leek wel duidelijk. Of was er meer aan de hand? Hij schuifelde, onder begeleiding, moeizaam naar het huisje, waar de pijn met een kopstoot werd bestreden. Dat leek te lukken, maar ’s nachts werd de pijn weer erger en sloeg de angst toe dat er iets met z’n hart was. Een jongedame in het Academisch Ziekenhuis in Maastricht hielp hem midden in de nacht van dat idee af. Zij schreef hem een pijnstiller voor en zei: ‘Nee meneer, je hart is een spier die kan geen zeer doen’.

Ach zo’n kind, ze zal vast veel diploma’s hebben, maar toch moet ze nog een hoop leren.
 
*******************************
De foto's zijn gemaakt door Henk Klaren
© 2012 Frits Hoorweg
powered by CJ2