De stad was al dagen in rep en roer. Heel Nederland had het advies gekregen er weg te blijven op 31 maart. In het World Forum Convention Center kwamen diplomaten en ministers uit de hele wereld (zelfs Iran) bijeen om de aanpak van het probleem Afghanistan te bespreken. De directe omgeving was hermetisch afgesloten en allerlei aanrijroutes waren beperkt toegankelijk. Ik wilde wel eens weten hoe dat werkte en besloot een wandeling rondom het Sperrgebiet (hè, wat gemeen om dat zo te noemen!) te maken.

Bij de Scheveningseweg kwam ik de eerste controlepost tegen. Fietsers en voetgangers konden ongehinderd passeren, maar automobilisten moesten aantonen dat ze iets te doen hadden in het gebied dat grensde aan het volledig afgesloten gebied. Het werk werd uitgevoerd door twee in een helgeel jak gestoken verkeersregelaars. Veel hadden ze niet te doen. Ik heb een tijdje staan kijken en welgeteld één auto zien passeren, na een routinematige blik op een of ander document. Helaas waren er geen opgewonden handelsmannetjes die bang waren hun afspraak mis te lopen, niets van dat alles, men was gewaarschuwd. De verkeersregelaars hingen tegen een hekje aan en wisselden een paar woorden. Ze stonden er al even en dan raak je natuurlijk door je gespreksstof heen. Gelukkig was het mooi weer.

Via de Verlengde Tolweg en het Jan Willem Frisohof kwam ik aan de rand van het volledig afgezette gebied. Van daar had je vrij zicht op het World Forum en het gebied er omheen, dat veranderd bleek te zijn in een woud van auto’s, schotelantenne’s, tenten, en ….. wachtende mensen. De NOS had een wagen gepositioneerd op de plek waar ik op dat moment stond. Ook daar werd voornamelijk gewacht. Het is een wonder dat die mensen in de huiskamers vaak voor zoveel opwinding weten te zorgen. Veel van hun dagen moeten heengaan met uren van grenzeloze verveling, af en toe onderbroken door enkele minuten opwinding in de vorm van een minister die even naar de camera lacht of iets nietszeggends in een microfoon zegt.

Enig leven in de brouwerij werd verzorgd door iemand met een grote nepsnor en een speelgoedhelm op; en een naamplaatje waarop: K. Pitalist stond. Zij (bleek mij later uit de krant) brabbelde teksten die vooral betrekking leken te hebben op de kosten van onze aanwezigheid in Afghanistan (‘Twee miljoen belastinggeld per dag!’). De mensen van de NOS waren al op haar uitgekeken.

Ineens naderde uit de achterhoede het geluid van giebelende meiden, en ja hoor daar waren ze, zeven in getal. ‘Kunnen we zo niet naar het Gemeentemuseum? O, wat erg, hoe moeten we dan?’ Op aanraden van een van de kijkers begonnen ze aan een omtrekkende beweging, die hen achter de kantoren aan de Johan de Wittlaan langs in de buurt van het Catshuis zou brengen. Ik vermoedde dat ze daar weer vast zouden lopen. Als een volleerde reporter hield ik mijn mond en ging er achteraan, in de hoop dat er nog meer opwinding zou ontstaan. Op de kop van de Adriaan Goekooplaan liepen ze inderdaad tegen een blokkade aan en raakten de jongedames in discussie met twee agentjes die zich met de situatie geen raad wisten en die daardoor nogal formeel reageerden. ‘Ja, maar onze leraar staat op ons te wachten daar. We zijn al veel te laat.’ ‘Misschien begrijpt hij het wel,’ probeerde de ene agent. ‘Ooohh, maar kunnen we hem niet bellen?’ ‘Ik heb geen beltegoed meer.’ Niemand bleek nog beltegoed te hebben en de agenten waren niet bereid hun diensttelefoon ter beschikking te stellen. Zenuwachtige pret en echte bezorgdheid vochten om de voorrang. Er zat niets anders op: ze moesten helemaal om Zorgvliet heen lopen. Net als ik.

Tegenover het Omniversum (waar je tegen de achterkant van het World Forum aankijkt) had de gemeente ruimte gemaakt voor demonstranten. Door dranghekken in een gazon te plaatsen had men drie aparte ‘landjes’ gemaakt en dat was genoeg. Op landje 1 stond één demonstrant die een bord omhoog hield waarop Boycott Israël stond. Direct daarnaast stonden een stuk of tien Koerden, waarvan er twee werden geïnterviewd voor iets dat een TV-programma zou kunnen zijn. Die eer was de mensen uit West-Papua daar weer naast nog niet te beurt gevallen. Bij mijn nadering hieven ze een droevig gezang aan. Vraag mij niet wat de relatie is van deze demonstraties met Afghanistan, al is het natuurlijk wel zo dat alles met alles samenhangt.

Via de Eisenhowerlaan, die achter het World Forum om loopt, voltooide ik mijn rondje. Aan het begin van de Mauritslaan had een verkeersregelaar ruzie met een gasfitter die zijn auto een beetje onhandig dreigde te gaan parkeren. Hij blies op een fluitje om de man daarop attent te maken. Toen hij zag dat ik de ontwikkelingen met aandacht volgde besloot hij een toelichting te geven. ‘Ja, godverdorie, proberen wij die wegen vrij te houden, zet hij ‘m er midden op.’ Dat was enigszins overdreven. Hij knipoogde en pakte opnieuw zijn fluit, omdat de man niet snel genoeg reageerde.

’s Avonds hoorde ik Burgemeester van Aartsen op de TV zeggen dat de conferentie een succes was geweest, en dat de inwoners van Den Haag er welgemoed op hadden gereageerd. Dat laatste kan ik bevestigen.

 

*************************************