archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Lopen delen printen terug
I found my thrill on Muswell Hill Frits Hoorweg

Na twee dagen drentelen door de binnenstad werd het tijd voor een echte wandeling. Uit het van huis meegenomen gidsje (Time Out London Walks, Deel 2) koos ik ‘Under and over the Archway,’ vooral vanwege de aanstekelijke beschrijving van Lloyd Bradley. Die woont al zijn hele leven, meer dan 40 jaar, in de buurt in Noord Londen, niet ver van Highgate Cemetary, waar hij ons liet wandelen. Voor z’n werk schrijft hij meestal voor bladen als Mojo en zijn interesse voor muziek klinkt door in de beschrijving.

Hij heeft een zwak voor de buurt waarin hij woont, maar tevens een scherpe kijk op de minpunten ervan. ‘Dit deel van Londen heeft alles wat je zou kunnen wensen,’ schrijft hij maar …. ‘aspiration went AWOL.’ Nu was ik die laatste afkorting wel eens meer tegengekomen en toen had ik uit de context afgeleid dat het stond voor rotzooi of nog erger. Maar dat was dus blijkbaar niet helemaal juist geweest, want in relatie met aspiratieniveau zou je dat woord toch niet snel gebruiken. Ik vroeg het aan de eigenaar van ons hotel. ‘Ah AWOL,’ zei hij en maakte daarbij armbewegingen die aardig visualiseerden dat er iets vreselijk misging. Ja, zover was ik ook al. De woordenboeken in de Londense boekwinkels boden geen uitkomst. Pas later thuis kwam ik er, dankzij Internet natuurlijk, achter dat AWOL een dienstuitdrukking is die staat voor: Absent Without Official Leave. Aha, het aspiratieniveau is er ‘afwezig zonder toestemming’ en bijgevolg zal er wel van alles mis gaan.

Dat blijkt gelijk buiten het ondergrondsestation Archway (op de Northern Line). Langs de weg met die naam, die je geacht werd een tijd -enigszins bergopwaarts- te volgen, staan keurige huizen, maar de meeste zien er verveloos uit en de tuintjes staan vol rotzooi. De winkels en de restaurants stralen een vreugdeloze functionaliteit uit. Zelfs de kerken (volgens Bradley de lelijkste van Londen) staan er niet helemaal fris bij. Het is allemaal niet verheffend maar tegelijk krijg je begrip voor Bradley’s enthousiasme. Er zit wèl leven in deze buurt en bovendien als je een zijstraat inkijkt ziet het er meteen al veel verzorgder uit.

Aan het einde van Archway is Rod Stewart opgegroeid. Hij voetbalde bij Highgate Redwing, de locale amateurclub waar zijn vader manager was. Bradley ging op zaterdagmiddag samen met z’n vader en broer naar de wedstrijden kijken.
Er blijkt nog een verbinding met popmuziek te zijn, die merkwaardig genoeg door Bradley niet wordt vermeld. Bovenaan Archway stonden we ineens0511BZ Muswell voor een bord met 'Muswell Hill' er op. ‘Hé, de Muswell Hillbillies,’ riep een van mijn reisgenoten enthousiast. Hij was zo opgewonden dat ik even bang was dat hij zou gaan zingen (dat doet hij wel meer midden op straat). Ik keek hem verbaasd (en bestraffend) aan. ‘Weet je dat niet? Dat is een heel bekende LP van de Kinks. Die zullen hier dan ook wel gewoond hebben.’
En ja hoor, thuisgekomen vond ik alle benodigde informatie op het net, tot en met flarden van de muziek zelf. Ray en Dave Davies woonden op Muswell Hill. Ray deed een groot deel van zijn inspiratie voor de muziek van Muswell Hillbillies op in The Archway Tavern, waarvan het interieur dan ook is afgebeeld op de omslag (zie illustratie). In die tijd was dat zijn stamkroeg en er traden vaak (derderangs) Country&Western bandjes op. Dat is te merken ook, getuige onder andere de volgende passage:

Cos I’m a Muswell Hill billy boy
But my heart lies in West-Virginia

En toen moest het hoogtepunt van de wandeling eigenlijk nog komen. We gingen rechtsaf Highgate Wood in, niet zomaar een parkje maar het restant van een heel oud bos. De eiken die hier groeiden werden vroeger, in de 16e en de 17e eeuw, gebruikt om schepen voor de marine te bouwen. Het is niet zo groot meer (70 acres), maar toch is het een ‘wildlife paradise', met grijze eekhoorns, uilen, sperwers, spechten en veel meer. Vooral die spechten gaven luid en duidelijk van hun aanwezigheid blijk terwijl wij de voeten droog probeerden te houden op de modderige paden. Na Muswell Hill Road te hebben overgestoken kwamen we vervolgens in Queen’s Wood terecht. Dat heeft ongeveer dezelfde omvang als Highgate Wood, maar is nog donkerder en oogt minder verzorgd. Bradley herinnert zich dat ‘onze moeders ons waarschuwden daar nooit heen te gaan’, een waarschuwing die kracht werd bijgezet door het verhaal dat er ooit een massagraf voor de slachtoffers van The Great Plague was geweest.

Misschien kwam het wel daardoor dat ik de verkeerde uitgang van het bos koos en we plotseling voor het ondergrondsestation Highgate stonden. Volgens de beschrijving hadden we via een lange lus over Park Road, Crouch End Hill en Hornsey Lane terug moeten lopen naar Archway. Dat kwam er dus niet meer van. We namen de ondergrondse om weer te gaan drentelen in de stad.
 
*********************************
Alles over wandelen op www.wandelpad.nl


© 2008 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
I found my thrill on Muswell Hill Frits Hoorweg
Na twee dagen drentelen door de binnenstad werd het tijd voor een echte wandeling. Uit het van huis meegenomen gidsje (Time Out London Walks, Deel 2) koos ik ‘Under and over the Archway,’ vooral vanwege de aanstekelijke beschrijving van Lloyd Bradley. Die woont al zijn hele leven, meer dan 40 jaar, in de buurt in Noord Londen, niet ver van Highgate Cemetary, waar hij ons liet wandelen. Voor z’n werk schrijft hij meestal voor bladen als Mojo en zijn interesse voor muziek klinkt door in de beschrijving.

Hij heeft een zwak voor de buurt waarin hij woont, maar tevens een scherpe kijk op de minpunten ervan. ‘Dit deel van Londen heeft alles wat je zou kunnen wensen,’ schrijft hij maar …. ‘aspiration went AWOL.’ Nu was ik die laatste afkorting wel eens meer tegengekomen en toen had ik uit de context afgeleid dat het stond voor rotzooi of nog erger. Maar dat was dus blijkbaar niet helemaal juist geweest, want in relatie met aspiratieniveau zou je dat woord toch niet snel gebruiken. Ik vroeg het aan de eigenaar van ons hotel. ‘Ah AWOL,’ zei hij en maakte daarbij armbewegingen die aardig visualiseerden dat er iets vreselijk misging. Ja, zover was ik ook al. De woordenboeken in de Londense boekwinkels boden geen uitkomst. Pas later thuis kwam ik er, dankzij Internet natuurlijk, achter dat AWOL een dienstuitdrukking is die staat voor: Absent Without Official Leave. Aha, het aspiratieniveau is er ‘afwezig zonder toestemming’ en bijgevolg zal er wel van alles mis gaan.

Dat blijkt gelijk buiten het ondergrondsestation Archway (op de Northern Line). Langs de weg met die naam, die je geacht werd een tijd -enigszins bergopwaarts- te volgen, staan keurige huizen, maar de meeste zien er verveloos uit en de tuintjes staan vol rotzooi. De winkels en de restaurants stralen een vreugdeloze functionaliteit uit. Zelfs de kerken (volgens Bradley de lelijkste van Londen) staan er niet helemaal fris bij. Het is allemaal niet verheffend maar tegelijk krijg je begrip voor Bradley’s enthousiasme. Er zit wèl leven in deze buurt en bovendien als je een zijstraat inkijkt ziet het er meteen al veel verzorgder uit.

Aan het einde van Archway is Rod Stewart opgegroeid. Hij voetbalde bij Highgate Redwing, de locale amateurclub waar zijn vader manager was. Bradley ging op zaterdagmiddag samen met z’n vader en broer naar de wedstrijden kijken.
Er blijkt nog een verbinding met popmuziek te zijn, die merkwaardig genoeg door Bradley niet wordt vermeld. Bovenaan Archway stonden we ineens0511BZ Muswell voor een bord met 'Muswell Hill' er op. ‘Hé, de Muswell Hillbillies,’ riep een van mijn reisgenoten enthousiast. Hij was zo opgewonden dat ik even bang was dat hij zou gaan zingen (dat doet hij wel meer midden op straat). Ik keek hem verbaasd (en bestraffend) aan. ‘Weet je dat niet? Dat is een heel bekende LP van de Kinks. Die zullen hier dan ook wel gewoond hebben.’
En ja hoor, thuisgekomen vond ik alle benodigde informatie op het net, tot en met flarden van de muziek zelf. Ray en Dave Davies woonden op Muswell Hill. Ray deed een groot deel van zijn inspiratie voor de muziek van Muswell Hillbillies op in The Archway Tavern, waarvan het interieur dan ook is afgebeeld op de omslag (zie illustratie). In die tijd was dat zijn stamkroeg en er traden vaak (derderangs) Country&Western bandjes op. Dat is te merken ook, getuige onder andere de volgende passage:

Cos I’m a Muswell Hill billy boy
But my heart lies in West-Virginia

En toen moest het hoogtepunt van de wandeling eigenlijk nog komen. We gingen rechtsaf Highgate Wood in, niet zomaar een parkje maar het restant van een heel oud bos. De eiken die hier groeiden werden vroeger, in de 16e en de 17e eeuw, gebruikt om schepen voor de marine te bouwen. Het is niet zo groot meer (70 acres), maar toch is het een ‘wildlife paradise', met grijze eekhoorns, uilen, sperwers, spechten en veel meer. Vooral die spechten gaven luid en duidelijk van hun aanwezigheid blijk terwijl wij de voeten droog probeerden te houden op de modderige paden. Na Muswell Hill Road te hebben overgestoken kwamen we vervolgens in Queen’s Wood terecht. Dat heeft ongeveer dezelfde omvang als Highgate Wood, maar is nog donkerder en oogt minder verzorgd. Bradley herinnert zich dat ‘onze moeders ons waarschuwden daar nooit heen te gaan’, een waarschuwing die kracht werd bijgezet door het verhaal dat er ooit een massagraf voor de slachtoffers van The Great Plague was geweest.

Misschien kwam het wel daardoor dat ik de verkeerde uitgang van het bos koos en we plotseling voor het ondergrondsestation Highgate stonden. Volgens de beschrijving hadden we via een lange lus over Park Road, Crouch End Hill en Hornsey Lane terug moeten lopen naar Archway. Dat kwam er dus niet meer van. We namen de ondergrondse om weer te gaan drentelen in de stad.
 
*********************************
Alles over wandelen op www.wandelpad.nl
© 2008 Frits Hoorweg
powered by CJ2