archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Lopen delen printen terug
Het middelpunt van de wereld Frits Hoorweg

0508BZ schaaktoernooi
Het is wel eens leuk om een doel te hebben, ergens naar toe te wandelen. Daarom liep ik op 18 januari van Castricum naar Wijk aan Zee, waar het Hoogovens-, pardon het Corus-, Schaaktoernooi werd gehouden. Bijkomende reden was dat de weersvoorspellers met veel aplomb regen en storm hadden aangekondigd, rond het middaguur zouden die vanuit het Westen het land binnentrekken. Als dat zou kloppen kon ik, als ik ’s ochtends een beetje doorliep, ’s middags schuilen in de toernooizaal; amusement verzekerd.

Van internet plukte ik een uitgebreide, maar enigszins gedateerde, routebeschrijving. De eerste instructie daarvan luidde dat je bij de stationsrestauratie van Castricum een toegangskaart voor de duinen moest halen. Die restauratie bleek niet meer te bestaan. In plaats daarvan was een ANWB winkel gekomen. Nog beter, daar kon ik behalve die toegangskaart tevens een gedetailleerde kaart van het duingebied kopen.
Bij een kiosk kocht ik een kop koffie. Dat kostte wat tijd want vooraan in de rij stonden een jongen en een meisje, Engelsen zo te horen, die een tas in de trein hadden laten staan. Een dame had de tas voor het raam omhoog gehouden toen de trein wegreed. Er mocht dus worden aangenomen dat zij zich bij de conducteur zou melden. Omdat het leek of het wel goed zou komen met die tas heerste er een amicale en ontspannen sfeer. Iedereen droeg in slecht Engels zijn steentje bij aan het gesprek. Aangestoken door de sfeer van interculturele welwillendheid pakte de dame van de kiosk de telefoon en ging bellen. Terwijl ze wachtte op verbinding begon ze koffie te serveren aan wie daaraan behoefte had.
Ik heb in ons land zelden zo’n vertoon van dienstbaarheid meegemaakt. Als ik me met zoiets meld krijg ik meestal een formulier in m’n handen geduwd. Hulde.

Achter het station van Castricum loop je vrijwel onmiddellijk de duinen in. Mooi, maar toch: de ware natuurliefhebber zal het wel niet met me eens zijn maar die duinen hebben buiten het seizoen iets treurigs. Daarom zal het zijn dat het er in de winter, op een doordeweekse dag, heel erg rustig is. Je komt er eigenlijk alleen mensen tegen die ostentatief aan lichaamsbeweging doen. Vrouwen die nadrukkelijk met stokken zwaaien, naar het schijnt om aan te tonen dat ze niet zijn gekomen om te kletsen (wat ze natuurlijk ook doen). Eenzame mannen op fietsen, met een vreugdeloze zit en een blik waarin te lezen0508BZ Hoogovens valt: ‘de dokter heeft gezegd dat dit goed voor me is,’ of: ‘mijn vrouw kan er niet tegen als ik de hele dag over de vloer ben.’
‘Ga mee naar Wijk aan Zee,’ had ik ze wel toe willen roepen. Om te benadrukken dat wandelen geen corvee is beklom ik een duin waarop je geacht wordt uitzicht te hebben. Dat viel tegen, er was niet veel meer te zien dan diverse tinten grijs, die trouwens steeds meer naar zwart neigden. Het weerbericht had het goed voorspeld. Er was nog slechter weer in aantocht.

Ik rook de Hoogovens voor ze te zien. Niet dat ze een vreselijke stank veroorzaken maar de lucht is ineens een beetje, hoe zal ik het zeggen: anders. Kort daarna kwamen de walmende schoorstenen in het zicht. Die hoor je eigenlijk niet mooi te vinden, maar imposant zijn ze in ieder geval wel. Rondom het fabrieksterrein kwam ik groepjes joggers tegen; waarschijnlijk werknemers die hun pauze gebruikten om aan de conditie te werken.

In de toernooizaal aangekomen bleek dat de ronde nog niet begonnen was. Bij het boekenstalletje bekeek ik de nieuwe publicaties. Uit het gesprek dat de mevrouw van de boeken met een andere klant voerde kreeg ik de indruk dat er iemand overleden was. ‘En hij was 64,’ hoorde ik haar zeggen. ‘Is dat niet een mooie leeftijd? Ik bedoel voor een schaker.’
Omdat ik dacht dat het een persoonlijke kennis van deze twee betrof durfde ik niet te informeren naar de antecedenten van de overledene. Deze werden me kort daarna duidelijk gemaakt bij de officiële start van de ronde. De wedstrijdleider deelde mee dat in Reykjavik, op 64 jarige leeftijd, de voormalige wereldkampioen Bobby Fischer overleden was. Hij vroeg iedereen te gaan staan en een minuut stilte in acht te nemen.
Wat een merkwaardig toeval dat ik juist op die dag daar was. De rest van de middag konden er naar hartenlust herinneringen worden opgehaald, toch al iets dat schakers met graagte doen. Links en rechts liepen televisieploegen rond, die naar het toernooi waren gekomen in de hoop er beroemdheden aan te treffen die ze voor de camera over Fischer konden laten praten.
Heel even was Wijk aan Zee het middelpunt van de wereld.
 
Tekening ©MabelAmber
*********************************
Alles over wandelen op www.wandelpad.nl


© 2008 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Het middelpunt van de wereld Frits Hoorweg
0508BZ schaaktoernooi
Het is wel eens leuk om een doel te hebben, ergens naar toe te wandelen. Daarom liep ik op 18 januari van Castricum naar Wijk aan Zee, waar het Hoogovens-, pardon het Corus-, Schaaktoernooi werd gehouden. Bijkomende reden was dat de weersvoorspellers met veel aplomb regen en storm hadden aangekondigd, rond het middaguur zouden die vanuit het Westen het land binnentrekken. Als dat zou kloppen kon ik, als ik ’s ochtends een beetje doorliep, ’s middags schuilen in de toernooizaal; amusement verzekerd.

Van internet plukte ik een uitgebreide, maar enigszins gedateerde, routebeschrijving. De eerste instructie daarvan luidde dat je bij de stationsrestauratie van Castricum een toegangskaart voor de duinen moest halen. Die restauratie bleek niet meer te bestaan. In plaats daarvan was een ANWB winkel gekomen. Nog beter, daar kon ik behalve die toegangskaart tevens een gedetailleerde kaart van het duingebied kopen.
Bij een kiosk kocht ik een kop koffie. Dat kostte wat tijd want vooraan in de rij stonden een jongen en een meisje, Engelsen zo te horen, die een tas in de trein hadden laten staan. Een dame had de tas voor het raam omhoog gehouden toen de trein wegreed. Er mocht dus worden aangenomen dat zij zich bij de conducteur zou melden. Omdat het leek of het wel goed zou komen met die tas heerste er een amicale en ontspannen sfeer. Iedereen droeg in slecht Engels zijn steentje bij aan het gesprek. Aangestoken door de sfeer van interculturele welwillendheid pakte de dame van de kiosk de telefoon en ging bellen. Terwijl ze wachtte op verbinding begon ze koffie te serveren aan wie daaraan behoefte had.
Ik heb in ons land zelden zo’n vertoon van dienstbaarheid meegemaakt. Als ik me met zoiets meld krijg ik meestal een formulier in m’n handen geduwd. Hulde.

Achter het station van Castricum loop je vrijwel onmiddellijk de duinen in. Mooi, maar toch: de ware natuurliefhebber zal het wel niet met me eens zijn maar die duinen hebben buiten het seizoen iets treurigs. Daarom zal het zijn dat het er in de winter, op een doordeweekse dag, heel erg rustig is. Je komt er eigenlijk alleen mensen tegen die ostentatief aan lichaamsbeweging doen. Vrouwen die nadrukkelijk met stokken zwaaien, naar het schijnt om aan te tonen dat ze niet zijn gekomen om te kletsen (wat ze natuurlijk ook doen). Eenzame mannen op fietsen, met een vreugdeloze zit en een blik waarin te lezen0508BZ Hoogovens valt: ‘de dokter heeft gezegd dat dit goed voor me is,’ of: ‘mijn vrouw kan er niet tegen als ik de hele dag over de vloer ben.’
‘Ga mee naar Wijk aan Zee,’ had ik ze wel toe willen roepen. Om te benadrukken dat wandelen geen corvee is beklom ik een duin waarop je geacht wordt uitzicht te hebben. Dat viel tegen, er was niet veel meer te zien dan diverse tinten grijs, die trouwens steeds meer naar zwart neigden. Het weerbericht had het goed voorspeld. Er was nog slechter weer in aantocht.

Ik rook de Hoogovens voor ze te zien. Niet dat ze een vreselijke stank veroorzaken maar de lucht is ineens een beetje, hoe zal ik het zeggen: anders. Kort daarna kwamen de walmende schoorstenen in het zicht. Die hoor je eigenlijk niet mooi te vinden, maar imposant zijn ze in ieder geval wel. Rondom het fabrieksterrein kwam ik groepjes joggers tegen; waarschijnlijk werknemers die hun pauze gebruikten om aan de conditie te werken.

In de toernooizaal aangekomen bleek dat de ronde nog niet begonnen was. Bij het boekenstalletje bekeek ik de nieuwe publicaties. Uit het gesprek dat de mevrouw van de boeken met een andere klant voerde kreeg ik de indruk dat er iemand overleden was. ‘En hij was 64,’ hoorde ik haar zeggen. ‘Is dat niet een mooie leeftijd? Ik bedoel voor een schaker.’
Omdat ik dacht dat het een persoonlijke kennis van deze twee betrof durfde ik niet te informeren naar de antecedenten van de overledene. Deze werden me kort daarna duidelijk gemaakt bij de officiële start van de ronde. De wedstrijdleider deelde mee dat in Reykjavik, op 64 jarige leeftijd, de voormalige wereldkampioen Bobby Fischer overleden was. Hij vroeg iedereen te gaan staan en een minuut stilte in acht te nemen.
Wat een merkwaardig toeval dat ik juist op die dag daar was. De rest van de middag konden er naar hartenlust herinneringen worden opgehaald, toch al iets dat schakers met graagte doen. Links en rechts liepen televisieploegen rond, die naar het toernooi waren gekomen in de hoop er beroemdheden aan te treffen die ze voor de camera over Fischer konden laten praten.
Heel even was Wijk aan Zee het middelpunt van de wereld.
 
Tekening ©MabelAmber
*********************************
Alles over wandelen op www.wandelpad.nl
© 2008 Frits Hoorweg
powered by CJ2