Half april hadden we al een onwaarschijnlijk warm weekend. Toevallig hadden wij juist toen een huisje gehuurd aan de Wijde Aa. Een langgerekte plas water die, ter hoogte van Roelofarendsveen, via het Paddegat in verbinding staat met de Brasemermeer. Ons huisje was over land te bereiken via de weg van Hoogmade naar Woubrugge. In een knik van de weg, vlakbij de buurtschap Ofwegen, lag het ingeklemd tussen de provinciale weg en het water.

Zo dicht tegen de weg aan, was dat niet lawaaierig? Ja, dat was wel zo, maar eigenlijk heb ik er weinig last van gehad. Net zo min als van de regelmatig overvliegende vliegtuigen (inderdaad er is daar een redelijk drukke aanvliegroute van Schiphol). Terwijl we toch vanwege het prachtige weer steeds de deuren en ramen open hadden en vaak buiten zaten. Als je het naar je zin hebt kun je waarschijnlijk meer verdragen dan als je de smoor in hebt, en misschien onbewust wel ‘zin’ om je te ergeren. Van mijn reisgenoten hoorde ik ook weinig klachten. Of het moet zijn over de kauwenfamilie die zodra het licht werd begon te kwebbelen.

De natuur trok zich namelijk ook niets van de herrie aan. Vlak naast het huis beheerde een op het oog alleenstaande fuut een nest met vier eieren. Dat was duidelijk te zien omdat ze nogal eens van het nest af ging. Daartoe waarschijnlijk verleid door de hoge buitentemperatuur. Ergens tussen het riet was ook een meerkoetennest. Regelmatig stoven er twee het vrije water op. Aanvankelijk dacht ik dat ze dat deden om pottenkijkers af te leiden. Toen ik wat beter keek bleek dat ze bezig waren met het voorbereiden van de volgende leg. Het gekke is dat je geneigd bent het gedrag van dieren altijd te verklaren door te verwijzen naar de functie van bepaalde handelingen. Terwijl dat bij de mens meestal niet het eerste is waar je aan denkt.

Zeker niet als deze in de vermomming van watersporter voorbij komt. Een enkeling kiest daarvoor een zeilboot, maar wij zagen vooral erg veel motorsloepen. Achter het stuurwiel vaak een man met een reusachtige zonnebril op een roodverbrand hoofd, zijn vrouw of vriendin uitgespreid op de voorplecht, in verregaande staat van ontkleding. Een merkwaardige gedachtesprong misschien: op deze manier is watersport niet bepaald iets voor moslima’s. Jammer eigenlijk wel, want een sierlijk om hoofd en hals gedrapeerde hoofddoek zou op de woeste baren niet misstaan. Als we volledige integratie nastreven moeten we dat maar gaan stimuleren. Misschien wordt het tijd voor kledingvoorschriften.

We zaten het in de tuin gezapig aan te kijken. Ooit zijn wij begonnen als wandelclub, maar met de jaren is er een beetje de klad in dat lopen gekomen. De gedachte komt nog wel eens op, en wordt zelfs wel eens uitgesproken, maar verzandt vervolgens meestal in gezeur over organisatorische problemen. Een van ons beweegt zich namelijk nog slechts behoedzaam voort, leunend op een stok. Op zijn best haalt hij zodoende vijf kilometer. Dat is geen wandeling maar een ommetje. ‘Misschien moeten we het daar dan maar bij laten,’ verzuchtte er een.

Maar zie, een ander plukte uit de kast een boekje waarin wandelingen waren beschreven. Inclusief eentje die de wandelaar langs ons huisje voerde! Toen werd de geest toch nog vaardig over ons. Ineens lag het plan op tafel, of eigenlijk in het gras tussen onze tuinstoelen in, om over een dijkje en langs een jachthaven naar Woubrugge te lopen; daar onze vriend met de stok achter te laten op een terras en hem later weer op te halen met de auto. Misschien, dit is een verfijning die opkwam bij grondige bespreking van het voorstel, kon hij zelf de bus terug nemen. Ja, inderdaad, maar dan moet er wel een bus rijden en op zaterdag is dat lang niet zeker. Na lang wikken en wegen waagden we het erop. En zie, wie waagt die wint. (Ja inderdaad, nu hebben we wel genoeg w’s gehad.) We nuttigden bakkend in de zon een broodje op een terras en zetten onze vriend vervolgens op de bus. Pas later hoorden we dat zijn terugreis hem de nodige problemen had opgeleverd. Hij wist de naam van de halte niet waar hij eruit moest en bijgevolg was de bus daar al lang voorbij voor hij het in de gaten had. Een retourbus bracht hem uiteindelijk waar hij wezen moest. Wij hoorden dit overigens pas uren later, toen het leed geleden was.

De rest marcheerde Woubrugge uit, nam het voetveer over het Paddegat, en liep aan de andere kant van de Wijde Aa naar Hoogmade. Op een gegeven moment konden we ons huisje in de verte zien liggen. Helaas was het niet mogelijk steeds langs de plas te blijven lopen. We moesten op een gegeven moment genoegen nemen met een omweg die ons tot vlak naast de A4 bracht. Eenmaal in Hoogmade was het nog slechts een klein stukje, langs de uitloper van de Wijde Aa die Kromme Does heet. Aardige wandeling.

 

************************************