 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Bezigheden > Koken | ||||
| Niemand weet, niemand weet ... * | Maeve van der Steen | |||
 … dat ik graag spaghetti eet! Haha, geen mens gaat dat natuurlijk geheimhouden, dat hij graag spaghetti eet. Maar dat hij het al jaren met de buurvrouw doet, mag niemand weten. Zijn vrouw niet, want zij zou misschien wel meteen willen scheiden, de man van de buurvrouw niet, want wie weet zou hij hem in elkaar slaan. Het beste is dus om te zorgen dat helemaal niemand erachter komt. Klinkt ouderwets hè, vreemdgaan met de buurvrouw. Eerlijk gezegd dacht ik, toen de mobiele telefoon steeds meer mogelijkheden kreeg, 'Hoe gaan de jongelui dat doen met geheime lovers?'. Tegenwoordig zijn er wel wat meer sporen te wissen dan ‘lipstick on your collar’.Heel romantisch dat appen, maar oh wee als het thuisfront op je telefoon gaat kijken. Al gauw zetten de meisjes het nummer van hun stiekeme scharrel onder de naam ‘papa’. Ongetwijfeld zullen er talloze van dat soort trucs bedacht zijn, maar het blijft riskant. Zo hebben criminelen intussen ontdekt dat Pretty Good Privacy inderdaad wel Pretty Good is, maar de Privacy toch niet helemaal waterdicht. Ok, dus zaken die problemen kunnen geven wil iedereen privé houden, dat is duidelijk. Maar verder? Dat je als vrouw menstrueert en maandverband of tampons nodig hebt weet iedereen. Toch was het vroeger gebruikelijk dat als je maandverband kocht de drogist vroeg: ‘Zal ik het even inpakken?’ ‘Nee hoor, hoeft niet!’ antwoordde ik als kind, want ik had geen idee waarom dat zou moeten en dat vond mijn moeder dan weer reuze grappig. Het lichaam zonder kleren is privé, behalve voor naaktlopers. Dat je aan seks doet mag iedereen weten maar niemand mag erbij zijn, tenzij dat toevallig dan weer je hobby is. Geld is privé, vooral als je er teveel van hebt. Bankgeheim heet dat. Geld is zelfs helemaal supergeheim als je er veel te veel van hebt want dan zal er wel iets niet kloppen en betaal je sowieso te weinig belasting. Geld, te veel of te weinig. Seks, te veel of te weinig, verslavingen, ziektes, ze zijn privé. Je hebt het recht erover te zwijgen. De Nederlander geniet privacy. Dit alles natuurlijk buiten de waard gerekend van de talloze aasgieren die geld aan ons willen verdienen, Big Brother is watching you! Ik nam dat allemaal nooit erg serieus, zolang ik, terwijl ik geen rijbewijs heb, voortdurend reclame voor auto’s in mijn mailbox kreeg. Intussen weet ik beter. Google & co are watching you. Cookies eten je op. Ze kunnen me wat. ‘Ze mogen alles van me weten, behalve mijn pincode!’ zoals de oude reclameslogan luidde. ‘Ik heb toch niks te verbergen?’ Toch heeft een intelligent persoon mij laatst uitgelegd dat het levensgevaarlijk is als de overheid alles van je weet. Laat staan Google (hij gebruikt een andere zoekmachine die kennelijk helemaal veilig is). Zucht, ik neem het risico. Alle trouwe Leunstoellezers weten al dat ik gek ben op pasta. En dat ik in 2004 een recept voor Schlutzkrapfen heb gegeven, een soort ravioli met spinazie uit Südtirol. Overgoten met salieboter. Heerlijk maar veel werk om te bereiden. Nu ga ik onthullen dat er een Toscaans gerecht is dat erop lijkt, net zo heerlijk, maar veel eenvoudiger om te maken. Een soort gnocchi, maar dan minder melig, er gaat namelijk nauwelijks meel in. Gnudi heten ze. Voor Italianen en andere echte pastaliefhebbers natuurlijk een voorgerecht. Voor anderen eventueel als hoofdgerecht, of als bijgerecht, met een gebakken visje of worstje. Gnudi met spinazie De Pasta Granny Rosa, van wie ik het recept heb, doet alles uit de losse hand, maar hieronder de officiële hoeveelheden: 250 gram ricotta – uitlekgewicht 600 gram spinazie snufje zout 25 gram geraspte Parmezaanse kaas en nog wat extra voor erover 1 groot ei bord met bloem voor de saus 30 gram roomboter 5 salieblaadjes beetje geraspte nootmuskaat Laat de ricotta in een zeef uitlekken (een uurtje) en weeg dan de 250 gram af. Stoom de spinazie in een pan met een klein beetje water tot hij geslonken is (een paar minuten). Laat de spinazie in een zeef uitlekken, knijp het vocht er tenslotte nog eens goed uit. Hak de spinazie op een plank grof. Snufje zout erbij. Iets laten afkoelen. Meng de ricotta met de spinazie, de Parmezaanse kaas en het ei. Neem steeds een klein beetje van het mengsel in je hand, rol door de bloem tot een balletje. Zo groot als een abrikoos ongeveer. Overtollige bloem eraf schudden en op een bord leggen, niet te dicht bij elkaar. Laat de gnudi even opstijven in de koelkast. Een ruime pan water met zout aan de kook brengen. Daarnaast een koekenpan op een laag vuurtje zetten met de boter, de salieblaadjes en de geraspte nootmuskaat. Voorzichtig de gnudi in de pan kokend water laten glijden, ze moeten de ruimte hebben. Het water mag niet te hard koken, anders vallen ze uit elkaar, doucement, doucement. Waarschijnlijk moet je deze hoeveelheid in twee rondes koken. Na zo’n vijf minuten of korter komen ze boven drijven en zijn ze gaar. Haal ze met een schuimspaan uit de pan en vlei ze in de koekenpan. Voorzichtig om en om scheppen door de salieboter, het mag bijna bakken. Op de borden scheppen en de boter erover gieten, en nog wat extra parmezaan. Een fijne Toscaanse rode wijn erbij, maar zachtjes ontkurken want zoals Gerard Reve zei: ‘De buren hebben er niks mee te maken!’ ------ Het plaatje is van Henk Klaren |
||||
| © 2020 Maeve van der Steen | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||