archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Koken delen printen terug
Ha, halloumi! Maeve van der Steen

1404BZ HalloumiEr is veel nieuws onder de zon de laatste tijd, het is bijna niet meer bij te houden. Zoals ik vroeger trendsetter was, en reeds in 1980 mijn gasten een Caprese voorzette – in Nederland steevast Salade Caprese genoemd – zo lees ik nu recepten met ingrediënten waar ik nog nooit van gehoord heb.  

Nieuwsgierig heb ik mij zes jaar geleden op de quinoa geworpen, die goed beviel, zie het stukje dat ik daarover heb geschreven.* Ik eet het af en toe met plezier, maar het is geen favoriet. De groene tarwesoort freekeh smaakte ok maar was geen blijvertje, zal kijken of er nog wat van in mijn keukenkastje staat …. Amaranth ga ik zeker eens proberen en couscous eten we af en toe. Bulgur vind ik prima als ik het tegenkom op een zomers buffet (om een of andere reden wordt het vaak koud geserveerd), maar ik zal het niet gauw kopen en bereiden.

Interessant, al die granen en aanverwanten, maar rijst en spaghetti zijn al zo lekker, om niet te spreken over een heerlijk aardappeltje! Moeilijk voor te stellen dat in vroeger tijden iedereen elke dag dezelfde soort koolhydraten at: in Italië pasta, in Azië rijst, in Nederland aardappels. En ook onvoorstelbaar dat we pas sinds de achttiende eeuw volop aardappels eten, wat aten de mensen daarvoor, roggepap?

Genoeg over oude granen, we gaan het over een voor mij nieuwe kaas hebben, halloumi. Komt uit Cyprus en duikt plotseling in allerlei moderne recepten op. Je kan hem namelijk bakken zonder dat de kaas smelt, handig! Gemaakt van een mengsel van geiten- en schapenmelk en soms ook koemelk.
Wordt al eeuwenlang overal in het Midden-Oosten gegeten, koud of gebakken, maar werd een paar jaar geleden ineens enorm populair in Engeland.
Halloumi zou moeilijk te krijgen zijn maar de eerste de beste winkel die ik binnenliep, toevallig een Turkse groenteboer, had een pakje van het merk Patria. Geïmporteerd vanuit Denemarken, maar waar het gemaakt was stond niet op de verpakking. Albert Heijn verkoopt het ook al.

Goed, in plakken snijden en bakken maar. Erg lekker, maar wel behoorlijk zout. Althans als je gewend bent een beetje zoutarm te eten, zoals ik. Houd daar dus rekening mee met wat je verder op je bord legt. Heerlijk makkelijk en snel te bereiden, er komt al snel een bruin korstje op. Het is dat vleesvervanger zo’n vervelend woord is, maar halloumi is ideale kost voor mensen die niet iedere dag vlees willen eten. Ik ga gauw een ander merk proberen, want volgens eerstkoken is Gazi de beste. En Yörem is ook heel goed.

Op internet wemelt het van de recepten met halloumi, maar dat zijn allemaal salades en combinaties met allerhande granen waarmee ik mijn stukje begon. Waarom toch? Geef mij maar een fijn bord warm eten; ook als ik alleen ben heb ik geen zin om een schaaltje sla leeg te eten voor de televisie.

Vandaag een stamppot van witlof met plakken gebakken halloumi. Voor één persoon. Lekker simpel zonder vooraf te wegen of te meten.

Schil een paar grote, liefst kruimige aardappels, snijd ze door en zet ze op met ruim water. Doe er een kleine, geschilde hele ui bij. Zuinig zout toevoegen als ze koken.
Na tien minuten deel van het water afgieten. Snijd een paar plakjes halloumi af. Snijd twee stronkjes witlof in stukjes, laat even smelten in een koekenpannetje met wat olijfolie. Bak de plakken kaas in een andere koekenpan. Als de aardappels gaar zijn, pureren met een stamper, scheutje melk, klontje boter, gemalen peper toevoegen en tot slot de witlof. Even kloppen met een pollepel zodat het geheel luchtig wordt.

Iets groens erover strooien – peterselie, bieslook of als je dat niet in huis hebt, iets roods, namelijk een snufje paprikapoeder.
Op een verwarmd bord scheppen met de plakjes halloumi en een tomaat in plakjes. Als je dat teveel werk vindt, pak je een augurkje of iets anders zuurs.
Dat garneren met iets groens en iets roods is niet alleen ‘voor de bühne’, zoals dat tegenwoordig heet, maar het is ook eetlustopwekkend, een beetje kleur op je bord. Dus maak je bord ook mooi als je alleen bent!

Een glaasje Merlot uit de Pays d’Oc erbij heb je wel verdiend.

*Nieuw seizoen, nieuw woord, quinoa    

-------
De tekening is van Via Dit
Meer informatie op: www.viadit.nl

© 2016 Maeve van der Steen meer Maeve van der Steen - meer "Koken" -
Bezigheden > Koken
Ha, halloumi! Maeve van der Steen
1404BZ HalloumiEr is veel nieuws onder de zon de laatste tijd, het is bijna niet meer bij te houden. Zoals ik vroeger trendsetter was, en reeds in 1980 mijn gasten een Caprese voorzette – in Nederland steevast Salade Caprese genoemd – zo lees ik nu recepten met ingrediënten waar ik nog nooit van gehoord heb.  

Nieuwsgierig heb ik mij zes jaar geleden op de quinoa geworpen, die goed beviel, zie het stukje dat ik daarover heb geschreven.* Ik eet het af en toe met plezier, maar het is geen favoriet. De groene tarwesoort freekeh smaakte ok maar was geen blijvertje, zal kijken of er nog wat van in mijn keukenkastje staat …. Amaranth ga ik zeker eens proberen en couscous eten we af en toe. Bulgur vind ik prima als ik het tegenkom op een zomers buffet (om een of andere reden wordt het vaak koud geserveerd), maar ik zal het niet gauw kopen en bereiden.

Interessant, al die granen en aanverwanten, maar rijst en spaghetti zijn al zo lekker, om niet te spreken over een heerlijk aardappeltje! Moeilijk voor te stellen dat in vroeger tijden iedereen elke dag dezelfde soort koolhydraten at: in Italië pasta, in Azië rijst, in Nederland aardappels. En ook onvoorstelbaar dat we pas sinds de achttiende eeuw volop aardappels eten, wat aten de mensen daarvoor, roggepap?

Genoeg over oude granen, we gaan het over een voor mij nieuwe kaas hebben, halloumi. Komt uit Cyprus en duikt plotseling in allerlei moderne recepten op. Je kan hem namelijk bakken zonder dat de kaas smelt, handig! Gemaakt van een mengsel van geiten- en schapenmelk en soms ook koemelk.
Wordt al eeuwenlang overal in het Midden-Oosten gegeten, koud of gebakken, maar werd een paar jaar geleden ineens enorm populair in Engeland.
Halloumi zou moeilijk te krijgen zijn maar de eerste de beste winkel die ik binnenliep, toevallig een Turkse groenteboer, had een pakje van het merk Patria. Geïmporteerd vanuit Denemarken, maar waar het gemaakt was stond niet op de verpakking. Albert Heijn verkoopt het ook al.

Goed, in plakken snijden en bakken maar. Erg lekker, maar wel behoorlijk zout. Althans als je gewend bent een beetje zoutarm te eten, zoals ik. Houd daar dus rekening mee met wat je verder op je bord legt. Heerlijk makkelijk en snel te bereiden, er komt al snel een bruin korstje op. Het is dat vleesvervanger zo’n vervelend woord is, maar halloumi is ideale kost voor mensen die niet iedere dag vlees willen eten. Ik ga gauw een ander merk proberen, want volgens eerstkoken is Gazi de beste. En Yörem is ook heel goed.

Op internet wemelt het van de recepten met halloumi, maar dat zijn allemaal salades en combinaties met allerhande granen waarmee ik mijn stukje begon. Waarom toch? Geef mij maar een fijn bord warm eten; ook als ik alleen ben heb ik geen zin om een schaaltje sla leeg te eten voor de televisie.

Vandaag een stamppot van witlof met plakken gebakken halloumi. Voor één persoon. Lekker simpel zonder vooraf te wegen of te meten.

Schil een paar grote, liefst kruimige aardappels, snijd ze door en zet ze op met ruim water. Doe er een kleine, geschilde hele ui bij. Zuinig zout toevoegen als ze koken.
Na tien minuten deel van het water afgieten. Snijd een paar plakjes halloumi af. Snijd twee stronkjes witlof in stukjes, laat even smelten in een koekenpannetje met wat olijfolie. Bak de plakken kaas in een andere koekenpan. Als de aardappels gaar zijn, pureren met een stamper, scheutje melk, klontje boter, gemalen peper toevoegen en tot slot de witlof. Even kloppen met een pollepel zodat het geheel luchtig wordt.

Iets groens erover strooien – peterselie, bieslook of als je dat niet in huis hebt, iets roods, namelijk een snufje paprikapoeder.
Op een verwarmd bord scheppen met de plakjes halloumi en een tomaat in plakjes. Als je dat teveel werk vindt, pak je een augurkje of iets anders zuurs.
Dat garneren met iets groens en iets roods is niet alleen ‘voor de bühne’, zoals dat tegenwoordig heet, maar het is ook eetlustopwekkend, een beetje kleur op je bord. Dus maak je bord ook mooi als je alleen bent!

Een glaasje Merlot uit de Pays d’Oc erbij heb je wel verdiend.

*Nieuw seizoen, nieuw woord, quinoa    

-------
De tekening is van Via Dit
Meer informatie op: www.viadit.nl
© 2016 Maeve van der Steen
powered by CJ2