archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Koken delen printen terug
Welsh treat Maeve van der Steen

1018BS Munt
Het werd eens tijd een keer niet naar Frankrijk, Italië of Spanje te gaan.
De verleiding is altijd groot om het zonnige zuiden op te zoeken maar Groot-Brittannië heb ik nog lang niet helemaal gezien en Wales moest zo mooi zijn. Een goed begin was een bezoek aan mijn neef die in Cardiff woont. Hij is van huis uit Schots-Iers, dus hij voelt zich helemaal thuis tussen die andere Kelten, de Welsh. Die eigenlijk de ware Britten zijn, wist een oude man die de tuin van een klein kerkje bijhield, ons te vertellen. De andere Engelsen waren eigenlijk maar Saksen.

Het was goed toeven in de dorpjes waar je je in een aflevering van Midsomer Murders waande, en we gingen lunchen in een knusse gelegenheid waar de kaart er aanlokkelijk uitzag, de heren namen pie en de dames een salade, hoe origineel.
Alles zag er lekker uit en dan komt toch weer de onvermijdelijke afknapper die kenmerkend is voor Engeland, het land met de beste kookboeken en de smakelijkste eetprogramma’s op televisie. Ik nam nieuwsgierig een hapje van de pie (meer een soort deksel van deeg bovenop een nogal vloeibare lamsstew)… maar help, was er per ongeluk tandpasta in terechtgekomen?

Was even vergeten dat ze in Engeland kwistig met mint strooien. Kwestie van smaak kan je dan zeggen. Dat de avocado in mijn salade niet rijp was, was echt een foutje. Maar we hadden het gezellig en wilden niet kniesoren. We wilden Engeland nog alle kansen geven de komende dagen.

In het pittoreske havenplaatsje Aberaeron waar we met zijn tweeën belandden, konden we genieten van vis die verser dan vers was, maar in ‘The Mumbles’ bij Swansea kwamen we in een soort eetcafé terecht waar het verschil tussen een gefrituurde garnaal en een patatje niet waar te nemen viel. Maar het was zaterdagavond en druk en gezellig en we hadden er zo lang op gewacht dat het gefrituurde spul ons wonderwel smaakte. Frituren dat doen ze graag in Wales en dan het liefst in ossewit, en van zoetigheid kunnen de Welsh ook geen genoeg krijgen.
Helaas is dat in het straatbeeld duidelijk te zien. Schrikbarend veel dikke mensen lopen er rond, vooral vrouwen op leeftijd. Maar ook heel wat mannen en kinderen beginnen Amerikaans-dikke proporties aan te nemen.

Inmiddels heb ik vernomen dat de bevolking van Wales nummer twee staat op de ranglijst van mensen met overgewicht in de wereld, vlak na de Verenigde Staten. Cameron, doe er iets aan! Had allang eerder moeten gebeuren natuurlijk, nu is het leed bij veel mensen en kinderen al aangericht, vijftien jaar geleden had het probleem opgemerkt en aangepakt moeten worden.
Weg met de overvloed! Vond het dan ook een hele opluchting om in een hotel nu eens geen buffet als ontbijt aan te treffen – tegenwoordig in alle landen dezelfde cereals, plus eieren, plus vleeswaren, plus spek en worstjes, plus croissants en chocoladebroodjes, dus eigenlijk een Engels, Hollands en Frans ontbijt door elkaar – maar een menukaart om iets uit te kiezen.

Tot mijn verrassing stond er iets op waar onze Welshe buurvrouw het wel eens over had: toast met spinazie, kaas en een gepocheerd ei. (Ja, heel wonderlijk dat mijn Schots-Ierse moeder gezellig Engels kon kletsen met de buurvrouw uit Wales, in het dorp Hilversum in de jaren vijftig, toen een buitenlander nog iets exotisch was.)
Ik was erg nieuwsgierig naar het hapje, de buurvrouw maakte het zelf nooit helaas.
Het was een vrij dikke geroosterde bruine boterham met boter en daarop een gepocheerd ei, daarover kaasaus, en daarop een bescheiden hoeveelheid spinazie.
Verrukkelijk als ontbijt!
Kan ook als lunch natuurlijk, en echt slanke meisjes vinden het misschien zelfs voldoende als avondmaaltijd.

Voor twee personen
Twee bruine boterhammen.
Boter
Twee verse eieren, zo vers mogelijk, de datum op het doosje moet minstens twee en een halve week in het verschiet liggen.
200 gram spinazie, gekookt en goed uitgelekt.
Een bechamelsausje van een klontje boter, een lepel bloem, een deciliter melk en wat water, verrijkt met enkele volle eetlepels smaakvolle belegen kaas, bijvoorbeeld Hollandse Gruyère, en wat versgemalen peper.

Rooster de boterhammen, besmeer ze met boter.
Leg een gepocheerd ei op de toast.
Giet de kaassaus erover, drapeer de spinazie erop, en eet onverwijld op, met een kop geurige thee erbij.

Hoe je een ei moet pocheren zie je hieronder, niets beter dan aanschouwelijk onderwijs.
Hij maakt ook iets met toast en spinazie maar komt meteen weer aan met knoflook en olijfolie, nee wij houden het Welsh en romig vandaag!

 
*************************
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl


© 2013 Maeve van der Steen meer Maeve van der Steen - meer "Koken" -
Bezigheden > Koken
Welsh treat Maeve van der Steen
1018BS Munt
Het werd eens tijd een keer niet naar Frankrijk, Italië of Spanje te gaan.
De verleiding is altijd groot om het zonnige zuiden op te zoeken maar Groot-Brittannië heb ik nog lang niet helemaal gezien en Wales moest zo mooi zijn. Een goed begin was een bezoek aan mijn neef die in Cardiff woont. Hij is van huis uit Schots-Iers, dus hij voelt zich helemaal thuis tussen die andere Kelten, de Welsh. Die eigenlijk de ware Britten zijn, wist een oude man die de tuin van een klein kerkje bijhield, ons te vertellen. De andere Engelsen waren eigenlijk maar Saksen.

Het was goed toeven in de dorpjes waar je je in een aflevering van Midsomer Murders waande, en we gingen lunchen in een knusse gelegenheid waar de kaart er aanlokkelijk uitzag, de heren namen pie en de dames een salade, hoe origineel.
Alles zag er lekker uit en dan komt toch weer de onvermijdelijke afknapper die kenmerkend is voor Engeland, het land met de beste kookboeken en de smakelijkste eetprogramma’s op televisie. Ik nam nieuwsgierig een hapje van de pie (meer een soort deksel van deeg bovenop een nogal vloeibare lamsstew)… maar help, was er per ongeluk tandpasta in terechtgekomen?

Was even vergeten dat ze in Engeland kwistig met mint strooien. Kwestie van smaak kan je dan zeggen. Dat de avocado in mijn salade niet rijp was, was echt een foutje. Maar we hadden het gezellig en wilden niet kniesoren. We wilden Engeland nog alle kansen geven de komende dagen.

In het pittoreske havenplaatsje Aberaeron waar we met zijn tweeën belandden, konden we genieten van vis die verser dan vers was, maar in ‘The Mumbles’ bij Swansea kwamen we in een soort eetcafé terecht waar het verschil tussen een gefrituurde garnaal en een patatje niet waar te nemen viel. Maar het was zaterdagavond en druk en gezellig en we hadden er zo lang op gewacht dat het gefrituurde spul ons wonderwel smaakte. Frituren dat doen ze graag in Wales en dan het liefst in ossewit, en van zoetigheid kunnen de Welsh ook geen genoeg krijgen.
Helaas is dat in het straatbeeld duidelijk te zien. Schrikbarend veel dikke mensen lopen er rond, vooral vrouwen op leeftijd. Maar ook heel wat mannen en kinderen beginnen Amerikaans-dikke proporties aan te nemen.

Inmiddels heb ik vernomen dat de bevolking van Wales nummer twee staat op de ranglijst van mensen met overgewicht in de wereld, vlak na de Verenigde Staten. Cameron, doe er iets aan! Had allang eerder moeten gebeuren natuurlijk, nu is het leed bij veel mensen en kinderen al aangericht, vijftien jaar geleden had het probleem opgemerkt en aangepakt moeten worden.
Weg met de overvloed! Vond het dan ook een hele opluchting om in een hotel nu eens geen buffet als ontbijt aan te treffen – tegenwoordig in alle landen dezelfde cereals, plus eieren, plus vleeswaren, plus spek en worstjes, plus croissants en chocoladebroodjes, dus eigenlijk een Engels, Hollands en Frans ontbijt door elkaar – maar een menukaart om iets uit te kiezen.

Tot mijn verrassing stond er iets op waar onze Welshe buurvrouw het wel eens over had: toast met spinazie, kaas en een gepocheerd ei. (Ja, heel wonderlijk dat mijn Schots-Ierse moeder gezellig Engels kon kletsen met de buurvrouw uit Wales, in het dorp Hilversum in de jaren vijftig, toen een buitenlander nog iets exotisch was.)
Ik was erg nieuwsgierig naar het hapje, de buurvrouw maakte het zelf nooit helaas.
Het was een vrij dikke geroosterde bruine boterham met boter en daarop een gepocheerd ei, daarover kaasaus, en daarop een bescheiden hoeveelheid spinazie.
Verrukkelijk als ontbijt!
Kan ook als lunch natuurlijk, en echt slanke meisjes vinden het misschien zelfs voldoende als avondmaaltijd.

Voor twee personen
Twee bruine boterhammen.
Boter
Twee verse eieren, zo vers mogelijk, de datum op het doosje moet minstens twee en een halve week in het verschiet liggen.
200 gram spinazie, gekookt en goed uitgelekt.
Een bechamelsausje van een klontje boter, een lepel bloem, een deciliter melk en wat water, verrijkt met enkele volle eetlepels smaakvolle belegen kaas, bijvoorbeeld Hollandse Gruyère, en wat versgemalen peper.

Rooster de boterhammen, besmeer ze met boter.
Leg een gepocheerd ei op de toast.
Giet de kaassaus erover, drapeer de spinazie erop, en eet onverwijld op, met een kop geurige thee erbij.

Hoe je een ei moet pocheren zie je hieronder, niets beter dan aanschouwelijk onderwijs.
Hij maakt ook iets met toast en spinazie maar komt meteen weer aan met knoflook en olijfolie, nee wij houden het Welsh en romig vandaag!

 
*************************
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
© 2013 Maeve van der Steen
powered by CJ2