archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Koken delen printen terug
Goddelijke ham uit Friuli Maeve van der Steen

1017BZ Goddelijk
‘Ik ben een horecatijger.’ Dat zei André Hazes eens, en iedereen associeerde die term met de inname van grote hoeveelheden bier. Maar dat is niet de essentie van waar een horecatijger naar verlangt. Het zit hem in de illusie van het niemandsland.

Al dagen voor een belangrijk concert nam André zijn intrek in een hotel, waar hij zijn zenuwen makkelijker dacht te kunnen bedwingen dan thuis. Een café en een hotel geven je het gevoel dat je in alle anonimiteit kunt doen wat je wilt: een biertje bestellen om vier uur ’s middags, met niemand praten, met een wildvreemde een gesprek beginnen, je doet maar, als je maar betaalt. Dat geldt natuurlijk ook voor de re van horeca, het restaurant.

Als je bij iemand thuis eet, moet je maar braaf afwachten wat er gaat gebeuren, alsof je weer kind bent. Als het intimi zijn, kun je nog wel vragen of er misschien stokbrood of zoiets is bij het eten, maar bij mensen die je niet zo goed kent, of bij wat ik laatst meemaakte, een table d’hôte-achtig gebeuren, is zoiets ongepast.
Toen bleek weer eens dat ik ook een horecatijger ben. ‘Mogen we al gaan beginnen aan deze verleidelijke schotel met rauwe ham en salami en sardines?’
 
Nee, het was duidelijk dat dat erg onbeleefd zou zijn. Eerst nog maar even luisteren naar wat de reeds ladderzatte Aerdenhoutse dame naast me voor interessants te vertellen had.
Begrijp me goed, ik vind het best leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, maar om nou drie uur naast iemand te zitten die ik niet zelf als gezelschap uitgekozen heb…
Het ‘aanschuifdiner’ klinkt als een leuk idee, en eten wat de pot schaft vind ik geen enkel probleem. Ik blief ten slotte alles en kan zeer appreciëren wat met liefde is klaargemaakt, maar waarom duurde het zo lang voordat het hoofdgerecht kwam? En waar is inmiddels die rode wijn gebleven, oh nu moeten we ineens aan de dessertwijn.

Doe mij maar gewoon een restaurant, of lekker thuis eten natuurlijk en hopen dat je gasten net zo brutaal zijn als jijzelf en het gerust melden als iets ze niet bevalt.
Wat de ervaring van dit Italiaanse aanschuifdiner mij gebracht heeft is, behalve het besef dat ik me gauw opgesloten voel, de ontdekking dat San Daniele ham lekkerder is dan Parmaham! Misschien omdat deze ham uit Friuli wordt gemaakt van varkens die iets ouder moeten worden dan die voor Parmaham? San Daniele ham ga ik dus mijn gasten voorzetten als voorgerecht. Schijnt heerlijk te zijn met vijgen, maar ik hoef er niks bij. Wat een heerlijk rijpe smaak.

Vooruit, de vegetariërs gun je ook wat, dus behalve San Daniele en de beste salami die je kan vinden – beide in ragdunne plakjes gesneden – leggen we nog wat artisjokkenhartjes, met wat druppels van je beste olijfolie en wat fijngesneden knoflook en peterselie, op je mooiste schaal. Wel zo lekker, artisjokjes (gewoon uit blik) en vooral een stuk minder bewerkelijk dan die gegrilde aubergines en courgettes die je tegenwoordig altijd en overal krijgt.
Vergeet het brood niet en zorg dat je een paar opperbeste wijnen in huis hebt, een witte Grillo uit Sicilië en een rode Valpolicella bijvoorbeeld. En vergeet het bier niet koud te zetten, misschien zit er een kroegtijger tussen je gasten en al gaat er niets boven een goed getapt biertje, het minste dat je moet kunnen aanbieden is een koud flesje bier.
 
************************
De tekening is van Elène Klaren


© 2013 Maeve van der Steen meer Maeve van der Steen - meer "Koken" -
Bezigheden > Koken
Goddelijke ham uit Friuli Maeve van der Steen
1017BZ Goddelijk
‘Ik ben een horecatijger.’ Dat zei André Hazes eens, en iedereen associeerde die term met de inname van grote hoeveelheden bier. Maar dat is niet de essentie van waar een horecatijger naar verlangt. Het zit hem in de illusie van het niemandsland.

Al dagen voor een belangrijk concert nam André zijn intrek in een hotel, waar hij zijn zenuwen makkelijker dacht te kunnen bedwingen dan thuis. Een café en een hotel geven je het gevoel dat je in alle anonimiteit kunt doen wat je wilt: een biertje bestellen om vier uur ’s middags, met niemand praten, met een wildvreemde een gesprek beginnen, je doet maar, als je maar betaalt. Dat geldt natuurlijk ook voor de re van horeca, het restaurant.

Als je bij iemand thuis eet, moet je maar braaf afwachten wat er gaat gebeuren, alsof je weer kind bent. Als het intimi zijn, kun je nog wel vragen of er misschien stokbrood of zoiets is bij het eten, maar bij mensen die je niet zo goed kent, of bij wat ik laatst meemaakte, een table d’hôte-achtig gebeuren, is zoiets ongepast.
Toen bleek weer eens dat ik ook een horecatijger ben. ‘Mogen we al gaan beginnen aan deze verleidelijke schotel met rauwe ham en salami en sardines?’
 
Nee, het was duidelijk dat dat erg onbeleefd zou zijn. Eerst nog maar even luisteren naar wat de reeds ladderzatte Aerdenhoutse dame naast me voor interessants te vertellen had.
Begrijp me goed, ik vind het best leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, maar om nou drie uur naast iemand te zitten die ik niet zelf als gezelschap uitgekozen heb…
Het ‘aanschuifdiner’ klinkt als een leuk idee, en eten wat de pot schaft vind ik geen enkel probleem. Ik blief ten slotte alles en kan zeer appreciëren wat met liefde is klaargemaakt, maar waarom duurde het zo lang voordat het hoofdgerecht kwam? En waar is inmiddels die rode wijn gebleven, oh nu moeten we ineens aan de dessertwijn.

Doe mij maar gewoon een restaurant, of lekker thuis eten natuurlijk en hopen dat je gasten net zo brutaal zijn als jijzelf en het gerust melden als iets ze niet bevalt.
Wat de ervaring van dit Italiaanse aanschuifdiner mij gebracht heeft is, behalve het besef dat ik me gauw opgesloten voel, de ontdekking dat San Daniele ham lekkerder is dan Parmaham! Misschien omdat deze ham uit Friuli wordt gemaakt van varkens die iets ouder moeten worden dan die voor Parmaham? San Daniele ham ga ik dus mijn gasten voorzetten als voorgerecht. Schijnt heerlijk te zijn met vijgen, maar ik hoef er niks bij. Wat een heerlijk rijpe smaak.

Vooruit, de vegetariërs gun je ook wat, dus behalve San Daniele en de beste salami die je kan vinden – beide in ragdunne plakjes gesneden – leggen we nog wat artisjokkenhartjes, met wat druppels van je beste olijfolie en wat fijngesneden knoflook en peterselie, op je mooiste schaal. Wel zo lekker, artisjokjes (gewoon uit blik) en vooral een stuk minder bewerkelijk dan die gegrilde aubergines en courgettes die je tegenwoordig altijd en overal krijgt.
Vergeet het brood niet en zorg dat je een paar opperbeste wijnen in huis hebt, een witte Grillo uit Sicilië en een rode Valpolicella bijvoorbeeld. En vergeet het bier niet koud te zetten, misschien zit er een kroegtijger tussen je gasten en al gaat er niets boven een goed getapt biertje, het minste dat je moet kunnen aanbieden is een koud flesje bier.
 
************************
De tekening is van Elène Klaren
© 2013 Maeve van der Steen
powered by CJ2