archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Koken delen printen terug
Denk niet wit! Maeve van der Steen

0715BZ Kokenmaeve
Denk niet wit,
denk niet zwart,
denk niet zwart-wit,
maar in de kleur van je hart.

Zo gaat het refrein van het liedje van Frank Boeijen over de moord op Kerwin Duinmeijer, alweer meer dan 25 jaar geleden. Dat het lied over die tragische moord ging, hoorde ik pas onlangs. Zoals zo vaak dringt de tekst niet echt door en herken je alleen flarden van zinnen. De niet erg duidelijke dictie – om het zacht uit te drukken – van Frank Boeijen helpt ook niet echt.

Bij mij zingen de woorden: ‘denk niet zwart-wit’ door mijn hoofd als ik geen bijpassend wit hemdje bij mijn witte slipje kan vinden en noodgedwongen in zwart-wit ondergoed moet lopen, vreselijk, al gaat niemand het die dag zien. Wit of zwart moet het zijn. Dit in tegenstelling tot mijn bovenkleding, die juist vaak wit met zwart is. Wat staat dat toch mooi, dacht ik laatst, toen ik een wit overhemd met een zwart vestje had aangetrokken. Om buiten gekomen te constateren dat de helft van de mensen in zwart met witte kleding rondliep, strepen, nopjes, grillige vormen en ruitjes, zwart-wit is in!

Wit met zwart is nu mode en tegelijkertijd tijdloos. Chanel beweert dan wel dat zij het witte kraagje op het zwarte jurkje uitgevonden heeft (het zwart flatteert het lichaam, het wit licht het gezicht op) maar één blik op 16e en 17e-eeuwse schilderijen maakt duidelijk dat die rijke jongens ook al doorhadden dat witte kragen je mooier maken.

Wit, zwart en een accentje van rood, zoals een Pierrot of een Sneeuwwitje, dat is mooi. Wit met zwart eten is ook mooi, wit alleen, nou nee. Blanc Manger (wit eten), vind ik eerlijk gezegd nergens naar smaken, en Panna Cotta (gekookte room) wat nu zo in de mode is mogen ze van mij ook houden. Het vroeger zo felbegeerde bloedeloze kalf, om Blanquette de Veau (witte ragout van wit kalf) van te maken, eten we om diervriendelijke redenen natuurlijk allang niet meer.

Zwart eten kan een beetje eng zijn: risotto met inktvis in zijn eigen inkt is heerlijk, maar de kleur schrikt toch een beetje af. Typisch iets om in een Italiaans restaurant aan zee te eten, om nou zelf met die inkt in de weer te gaan...
Zwart met wit kan prachtig zijn, een wit toastje met kaviaar, een witte boterham met roomboter en pure chocoladehagelslag, houd me vast!

Ik zou graag eens een ‘Poularde demi-deuil’ (kip in halve rouw) eten, maar de receptuur lijkt me een beetje te veel gepruts, plakjes truffel onder het vel van een kip zien te krijgen, zou alsjeblieft een chefkok dat eens voor me willen doen? Zou leuk zijn zo’n klassieker, die ik nog nooit geproefd heb, eens op de kaart te zien staan, en daar dan van te genieten met een fles schandalig dure Nuits-St- Georges erbij.

Als ik eens een mooie zwarte truffel aantref voor een niet te exorbitante prijs, zal ik deze eens gebruiken voor een gerechtje dat ik laatst in een klein restaurantje in één van de ‘9 straatjes’ in de Amsterdamse Grachtengordel voorgeschoteld kreeg, in de kleuren wit, zwart, en een touch of red.

Mozzarella Quatro Gatti

Een bol zeer verse Mozzarella
Handjevol kleine, glimmend-zwarte olijfjes
Scheutje goede olijfolie
Stukje zwarte truffel
Zwarte peper uit de molen
Cherrytomaatjes om te garneren

Snijd de Mozzarella in stukjes en leg op een schaaltje. Leg tussendoor wat zwarte olijfjes, en rondom in vieren gesneden tomaatjes. Besprenkel met olijfolie, bestrooi met peper uit de molen. Het moet er nu al aantrekkelijk uitzien.
Zet het schaaltje op tafel en en schaaf, zodra je huisgenoten of gasten aangeschoven zijn met een truffelschaaf (als je die hebt, anders met een kaasschaaf) zoveel truffel als je kunt missen eroverheen.

Snuif de aardse geuren op, en ga langzaam dit heerlijke hapje verorberen.
Met een stuk knapperig stokbrood en een glas rode Italiaanse Primitivo erbij.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2010 Maeve van der Steen meer Maeve van der Steen - meer "Koken" -
Bezigheden > Koken
Denk niet wit! Maeve van der Steen
0715BZ Kokenmaeve
Denk niet wit,
denk niet zwart,
denk niet zwart-wit,
maar in de kleur van je hart.

Zo gaat het refrein van het liedje van Frank Boeijen over de moord op Kerwin Duinmeijer, alweer meer dan 25 jaar geleden. Dat het lied over die tragische moord ging, hoorde ik pas onlangs. Zoals zo vaak dringt de tekst niet echt door en herken je alleen flarden van zinnen. De niet erg duidelijke dictie – om het zacht uit te drukken – van Frank Boeijen helpt ook niet echt.

Bij mij zingen de woorden: ‘denk niet zwart-wit’ door mijn hoofd als ik geen bijpassend wit hemdje bij mijn witte slipje kan vinden en noodgedwongen in zwart-wit ondergoed moet lopen, vreselijk, al gaat niemand het die dag zien. Wit of zwart moet het zijn. Dit in tegenstelling tot mijn bovenkleding, die juist vaak wit met zwart is. Wat staat dat toch mooi, dacht ik laatst, toen ik een wit overhemd met een zwart vestje had aangetrokken. Om buiten gekomen te constateren dat de helft van de mensen in zwart met witte kleding rondliep, strepen, nopjes, grillige vormen en ruitjes, zwart-wit is in!

Wit met zwart is nu mode en tegelijkertijd tijdloos. Chanel beweert dan wel dat zij het witte kraagje op het zwarte jurkje uitgevonden heeft (het zwart flatteert het lichaam, het wit licht het gezicht op) maar één blik op 16e en 17e-eeuwse schilderijen maakt duidelijk dat die rijke jongens ook al doorhadden dat witte kragen je mooier maken.

Wit, zwart en een accentje van rood, zoals een Pierrot of een Sneeuwwitje, dat is mooi. Wit met zwart eten is ook mooi, wit alleen, nou nee. Blanc Manger (wit eten), vind ik eerlijk gezegd nergens naar smaken, en Panna Cotta (gekookte room) wat nu zo in de mode is mogen ze van mij ook houden. Het vroeger zo felbegeerde bloedeloze kalf, om Blanquette de Veau (witte ragout van wit kalf) van te maken, eten we om diervriendelijke redenen natuurlijk allang niet meer.

Zwart eten kan een beetje eng zijn: risotto met inktvis in zijn eigen inkt is heerlijk, maar de kleur schrikt toch een beetje af. Typisch iets om in een Italiaans restaurant aan zee te eten, om nou zelf met die inkt in de weer te gaan...
Zwart met wit kan prachtig zijn, een wit toastje met kaviaar, een witte boterham met roomboter en pure chocoladehagelslag, houd me vast!

Ik zou graag eens een ‘Poularde demi-deuil’ (kip in halve rouw) eten, maar de receptuur lijkt me een beetje te veel gepruts, plakjes truffel onder het vel van een kip zien te krijgen, zou alsjeblieft een chefkok dat eens voor me willen doen? Zou leuk zijn zo’n klassieker, die ik nog nooit geproefd heb, eens op de kaart te zien staan, en daar dan van te genieten met een fles schandalig dure Nuits-St- Georges erbij.

Als ik eens een mooie zwarte truffel aantref voor een niet te exorbitante prijs, zal ik deze eens gebruiken voor een gerechtje dat ik laatst in een klein restaurantje in één van de ‘9 straatjes’ in de Amsterdamse Grachtengordel voorgeschoteld kreeg, in de kleuren wit, zwart, en een touch of red.

Mozzarella Quatro Gatti

Een bol zeer verse Mozzarella
Handjevol kleine, glimmend-zwarte olijfjes
Scheutje goede olijfolie
Stukje zwarte truffel
Zwarte peper uit de molen
Cherrytomaatjes om te garneren

Snijd de Mozzarella in stukjes en leg op een schaaltje. Leg tussendoor wat zwarte olijfjes, en rondom in vieren gesneden tomaatjes. Besprenkel met olijfolie, bestrooi met peper uit de molen. Het moet er nu al aantrekkelijk uitzien.
Zet het schaaltje op tafel en en schaaf, zodra je huisgenoten of gasten aangeschoven zijn met een truffelschaaf (als je die hebt, anders met een kaasschaaf) zoveel truffel als je kunt missen eroverheen.

Snuif de aardse geuren op, en ga langzaam dit heerlijke hapje verorberen.
Met een stuk knapperig stokbrood en een glas rode Italiaanse Primitivo erbij.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2010 Maeve van der Steen
powered by CJ2