archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Koken delen printen terug
Van krokodil tot zoetekauw Maeve van der Steen

0615BZ Brain
In 1989 schreef psycholoog Piet Vroon de bestseller ‘De tranen van de krokodil’, waarin uit de doeken wordt gedaan waarom wij vaak zo onlogisch handelen. Een deel van ons brein stamt nog uit de oertijd en de meeste van onze verlangens en daden komen voort uit onze laagste instincten. Jagen, ook op het andere geslacht, je eigen terrein afbakenen, je sterker voordoen dan je bent, tientallen primitieve driften beheersen nog steeds ons leven, maar ons zogenaamde verstand vindt dat helemaal niet netjes en probeert de zaak te verbloemen. Dat heet beschaving, maar het lukt zelden om een en ander met elkaar in overeenstemming te brengen.

Zo, dat was het verhaal van de merkwaardige, motorrijdende kleine Piet in een notendop. Voor mij was het een openbaring om ineens te begrijpen waarom automobilisten nooit hun mini-huisje op wielen willen opgeven, waarom mannen eeuwig en altijd naar vrouwen, liefst mooie jonge, zullen blijven kijken en waarom status zo belangrijk is. Tegenwoordig zie je wekelijks stukjes in tijdschriften over het fenomeen van ons onevenwichtige brein en de problemen die daaruit voortkomen, maar eind jaren tachtig was dit echt nieuws. Het schijnt dat Piet Vroon die wijsheid voornamelijk had van de neurofysioloog Paul MacLean, die al in de jaren vijftig van de vorige eeuw schreef:
'Men kan menselijk gedrag het best begrijpen door te beseffen dat de menselijke hersenen, evolutionair gesproken, drie over elkaar heen gegroeide gedragssystemen herbergen: een krokodillenbrein, een zoogdierenbrein en de recentste ontwikkeling die heeft geleid tot de menselijke neocortex. De conflicten daartussen verklaren veel van de eigenaardige paradoxen van het menselijke gedrag.'
 
Eten en drinken zijn natuurlijk de allereerste behoeften van krokodil, zoogdier en homo sapiens, maar helaas vond de getergde Piet Vroon dit geen interessant onderwerp, want in zijn boek komt nauwelijks iets over voedsel voor.
Terwijl er nog zoveel interessante zaken te onderzoeken zijn, bijvoorbeeld over de voorkeur die wij hebben voor rood eten. Bloeddorst? Gelukkig kan die door tomaten en aardbeien op een beschaafde manier bevredigd worden.
En in hoeverre eten we dingen die goed voor ons zijn? Behalve sommige zwangere vrouwen die zo ver gaan in hun behoefte aan kalk dat ze aan krijtjes gaan knagen, staan wij nogal ver af van de primitieve mens. Maar wist die eigenlijk wel wat goed voor hem was, of at men in de oertijd alleen maar wild, vis, noten en rauw fruit (de nieuwste gezondheidsrage jongens, oervoedsel, vergeet koolhydraten) omdat er niets anders te krijgen was?
 
Dat we zo makkelijk vet in het lichaam kunnen opslaan heeft zich helaas tegen ons gekeerd en er zijn voor het eerst in de geschiedenis meer te dikke mensen op de wereld dan mensen die aan ondervoeding lijden. De behoefte aan knabbelen heeft me altijd geïntrigeerd, evolutionair gezien. Waarom gaan er in een gezin met puberende kinderen in een weekend een paar reuzenzakken chips doorheen? Waarom0615BZ Martini eet de helft van de wereld cruesli als ontbijt? Ooit was knabbelen goed voor je tanden waarschijnlijk, maar dan knabbelen op noten en rauwe granen natuurlijk, of om aan je dagelijks aanbevolen hoeveelheid kalk te komen. Van een Indonesische vrouw hoorde ik als antwoord op mijn vraag hoe Aziaten, die geen zuivel gebruiken, aan hun kalk kwamen, dat zij vroeger thuis op kippebotjes kauwden. Er moet bij vermeld dat veel zonlicht op je huid maakt dat je makkelijker kalk kan opnemen – en dus minder kalk nodig hebt.
En we kennen allemaal het verhaal dat een bittere smaak een waarschuwing is: wellicht giftig! Dat kan dan wel wezen, maar veel bittere dingen zijn heel goed eetbaar – artisjokken, witlof, bier, grapefruit, campari, sopropo (die bittere Surinaamse komkommer met bobbelige schil)... – of zouden bepaalde giffen extreem bitter zijn?
‘Bitter in de mond maakt het hart gezond,’ zei mijn grootmoeder terwijl ze haar dagelijkse poeder tegen epilepsie op haar tong strooide.

Ik weet het niet hoor, waarom houdt iedereen zo van zoetigheid terwijl je makkelijk, beter zelfs, zonder suiker of honing kan leven? Het schijnt dat moedermelk zoet is en je eigenlijk daarna de baby nooit meer iets zoets zou moeten geven, dan krijgt dat mensje later nooit last van snoeplust.
Voorlopig zijn wij geëvolueerd naar een diersoort die dol is op zoetigheid of alcohol. De een doet een moord voor een stuk chocolade, de ander voor een borrel. Meestal houden drinkebroeren niet zo van desserts, maar dit makkelijk te maken toetje met een licht bittere touch zal niemand versmaden.

Tiramisu met een bite
Voor 4 personen
24 kleine amarettikoekjes.
4 eetlepels rode martini (Martini Rosso, nog maar weinig mensen drinken deze vermouth, maar de fles komt heus wel op).
1 ei
eetlepel suiker met een kop erop.
225 gram mascarpone
cacaopoeder
 
Pak vier mooie glazen en leg op de bodem van ieder glas vijf koekjes. Netjes plat op de bodem. Ieder glas krijgt een eetlepel Martini Rosso over de koekjes gedruppeld.
Splits het ei, klop in een schone kom met een schone garde het eiwit stijf. Klop in een andere kom de eidooier samen met de suiker tot het een romige massa is geworden. Meng de mascarpone erdoorheen, en dan het eiwit. Snel en luchtig werken! Schep dit mengsel in de glazen. Zet afgedekt een paar uur in de koelkast.
Vlak voor het opdienen nog een koekje bovenop de luchtige massa leggen en met behulp van een theezeefje de cacao er mooi overheen stuiven.

Niks erbij drinken hoor, dessertwijnen zijn zelden een succes en smaken eigenlijk beter bij kaas. Gewoon een kopje koffie of thee erna.
 
*********************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl


© 2009 Maeve van der Steen meer Maeve van der Steen - meer "Koken" -
Bezigheden > Koken
Van krokodil tot zoetekauw Maeve van der Steen
0615BZ Brain
In 1989 schreef psycholoog Piet Vroon de bestseller ‘De tranen van de krokodil’, waarin uit de doeken wordt gedaan waarom wij vaak zo onlogisch handelen. Een deel van ons brein stamt nog uit de oertijd en de meeste van onze verlangens en daden komen voort uit onze laagste instincten. Jagen, ook op het andere geslacht, je eigen terrein afbakenen, je sterker voordoen dan je bent, tientallen primitieve driften beheersen nog steeds ons leven, maar ons zogenaamde verstand vindt dat helemaal niet netjes en probeert de zaak te verbloemen. Dat heet beschaving, maar het lukt zelden om een en ander met elkaar in overeenstemming te brengen.

Zo, dat was het verhaal van de merkwaardige, motorrijdende kleine Piet in een notendop. Voor mij was het een openbaring om ineens te begrijpen waarom automobilisten nooit hun mini-huisje op wielen willen opgeven, waarom mannen eeuwig en altijd naar vrouwen, liefst mooie jonge, zullen blijven kijken en waarom status zo belangrijk is. Tegenwoordig zie je wekelijks stukjes in tijdschriften over het fenomeen van ons onevenwichtige brein en de problemen die daaruit voortkomen, maar eind jaren tachtig was dit echt nieuws. Het schijnt dat Piet Vroon die wijsheid voornamelijk had van de neurofysioloog Paul MacLean, die al in de jaren vijftig van de vorige eeuw schreef:
'Men kan menselijk gedrag het best begrijpen door te beseffen dat de menselijke hersenen, evolutionair gesproken, drie over elkaar heen gegroeide gedragssystemen herbergen: een krokodillenbrein, een zoogdierenbrein en de recentste ontwikkeling die heeft geleid tot de menselijke neocortex. De conflicten daartussen verklaren veel van de eigenaardige paradoxen van het menselijke gedrag.'
 
Eten en drinken zijn natuurlijk de allereerste behoeften van krokodil, zoogdier en homo sapiens, maar helaas vond de getergde Piet Vroon dit geen interessant onderwerp, want in zijn boek komt nauwelijks iets over voedsel voor.
Terwijl er nog zoveel interessante zaken te onderzoeken zijn, bijvoorbeeld over de voorkeur die wij hebben voor rood eten. Bloeddorst? Gelukkig kan die door tomaten en aardbeien op een beschaafde manier bevredigd worden.
En in hoeverre eten we dingen die goed voor ons zijn? Behalve sommige zwangere vrouwen die zo ver gaan in hun behoefte aan kalk dat ze aan krijtjes gaan knagen, staan wij nogal ver af van de primitieve mens. Maar wist die eigenlijk wel wat goed voor hem was, of at men in de oertijd alleen maar wild, vis, noten en rauw fruit (de nieuwste gezondheidsrage jongens, oervoedsel, vergeet koolhydraten) omdat er niets anders te krijgen was?
 
Dat we zo makkelijk vet in het lichaam kunnen opslaan heeft zich helaas tegen ons gekeerd en er zijn voor het eerst in de geschiedenis meer te dikke mensen op de wereld dan mensen die aan ondervoeding lijden. De behoefte aan knabbelen heeft me altijd geïntrigeerd, evolutionair gezien. Waarom gaan er in een gezin met puberende kinderen in een weekend een paar reuzenzakken chips doorheen? Waarom0615BZ Martini eet de helft van de wereld cruesli als ontbijt? Ooit was knabbelen goed voor je tanden waarschijnlijk, maar dan knabbelen op noten en rauwe granen natuurlijk, of om aan je dagelijks aanbevolen hoeveelheid kalk te komen. Van een Indonesische vrouw hoorde ik als antwoord op mijn vraag hoe Aziaten, die geen zuivel gebruiken, aan hun kalk kwamen, dat zij vroeger thuis op kippebotjes kauwden. Er moet bij vermeld dat veel zonlicht op je huid maakt dat je makkelijker kalk kan opnemen – en dus minder kalk nodig hebt.
En we kennen allemaal het verhaal dat een bittere smaak een waarschuwing is: wellicht giftig! Dat kan dan wel wezen, maar veel bittere dingen zijn heel goed eetbaar – artisjokken, witlof, bier, grapefruit, campari, sopropo (die bittere Surinaamse komkommer met bobbelige schil)... – of zouden bepaalde giffen extreem bitter zijn?
‘Bitter in de mond maakt het hart gezond,’ zei mijn grootmoeder terwijl ze haar dagelijkse poeder tegen epilepsie op haar tong strooide.

Ik weet het niet hoor, waarom houdt iedereen zo van zoetigheid terwijl je makkelijk, beter zelfs, zonder suiker of honing kan leven? Het schijnt dat moedermelk zoet is en je eigenlijk daarna de baby nooit meer iets zoets zou moeten geven, dan krijgt dat mensje later nooit last van snoeplust.
Voorlopig zijn wij geëvolueerd naar een diersoort die dol is op zoetigheid of alcohol. De een doet een moord voor een stuk chocolade, de ander voor een borrel. Meestal houden drinkebroeren niet zo van desserts, maar dit makkelijk te maken toetje met een licht bittere touch zal niemand versmaden.

Tiramisu met een bite
Voor 4 personen
24 kleine amarettikoekjes.
4 eetlepels rode martini (Martini Rosso, nog maar weinig mensen drinken deze vermouth, maar de fles komt heus wel op).
1 ei
eetlepel suiker met een kop erop.
225 gram mascarpone
cacaopoeder
 
Pak vier mooie glazen en leg op de bodem van ieder glas vijf koekjes. Netjes plat op de bodem. Ieder glas krijgt een eetlepel Martini Rosso over de koekjes gedruppeld.
Splits het ei, klop in een schone kom met een schone garde het eiwit stijf. Klop in een andere kom de eidooier samen met de suiker tot het een romige massa is geworden. Meng de mascarpone erdoorheen, en dan het eiwit. Snel en luchtig werken! Schep dit mengsel in de glazen. Zet afgedekt een paar uur in de koelkast.
Vlak voor het opdienen nog een koekje bovenop de luchtige massa leggen en met behulp van een theezeefje de cacao er mooi overheen stuiven.

Niks erbij drinken hoor, dessertwijnen zijn zelden een succes en smaken eigenlijk beter bij kaas. Gewoon een kopje koffie of thee erna.
 
*********************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl
© 2009 Maeve van der Steen
powered by CJ2