archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Koken delen printen terug
Gelukkig is er radicchio Maeve van der Steen

0109 Gelukkig is ...Ik ben gek op witlof. Gekookte witlof met kaassaus, gestoofde witlof met geprakt ei, gebakken witlof, rauwe witlof.

En op de witlof volgens Elizabeth David, bijzonder eenvoudig en doeltreffend:
Twee stronkjes per persoon droog in een royaal met boter ingesmeerde ovenschaal leggen waar ze krap in passen, veel klontjes boter tussen de lof en er bovenop, folie erover en anderhalf uur in een lauwwarme oven - ergens tussen stand 1 en 2 - laten staan. Voor het serveren een snufje zout en wat druppels citroensap erover. Superlekker bij wild of varkensvlees.

Helaas is de witlof van tegenwoordig niet meer zo bitter. Dat is misschien fijn voor kinderen, maar niet voor liefhebbers van veel smaak. Het schijnt verder niemand iets te kunnen schelen, behalve Johannes van Dam en Pierre Wind. Maar die vervlakking is toch vreselijk! Dat moeten we ons toch allemaal aantrekken! Wel honderdduizend al of niet chemische smaakjes in sauzen en dressings en zakjes kruidenmix, maar de producten zelf mogen vooral niet te sterk smaken, wild smaakt niet meer wild en yoghurt is niet meer zuur.

Over kruiden gesproken, laatst tevergeefs bij Albert Heijn naar dillezaadjes gezocht, karwijzaad was er ook niet, wel gehaktkruiden en allerlei andere kruidenmengsels in poedervorm. Voor kruiden en specerijen kan je beter naar de Marokkaanse of Turkse winkel gaan, stukken goedkoper ook. Of naar de onbespoten hippiewinkel, daar hebben ze alle kruiden die je wil van Het Blauwe Huis, een heel goed merk.

Terug naar bittere groente. Gelukkig is er radicchio, een soort rode witlof, een prachtig rood-wit gemarmerd bolletje of moet je het een krop noemen. Je hebt overigens ook meer langwerpige radicchio.

Radicchio is een Italiaanse groente die zo bitter is dat die in Nederland slechts als een soort kleuraccent, zo klein zijn de blaadjes, in gemengde zakjes sla bij de supermarkt te vinden is. Ja, zakjes reeds gewassen en gedroogde sla, een prachtuitvinding, maar het gevolg is wel dat je nu overal alleen nog maar zo’n mengseltje krijgt en de overheerlijke gewone kropsla - die plotseling van de ene dag op de andere ‘botersla’ wordt genoemd - wordt vergeten.

Radicchio behoort, net als witlof, tot de familie van de chicorei en wordt voornamelijk gekweekt in Treviso. Daar heeft een Belg, Francesco van den Borre, dezelfde die de methode heeft bedacht om witlof wit te krijgen, de radicchio verder ontwikkeld.* De langwerpige is donkerpaars-wit met vrij losse blaadjes. De ronde is een wat warmere, rodere kleur paars. Ongetwijfeld zal hij nu ook in Nederland worden gekweekt. Radicchio is ook gebakken heerlijk, zie het volgende recept. De andijvie past er goed bij, die komt ook de familie van de chicorei en de kleuren contrasteren mooi.

Voor 2 personen.
Een bolletje of struikje radicchio
Een kleine struik andijvie.
Een geplette teen knoflook.
Olijfolie, peper, zout.

Was de struik andijvie goed, snijd de bladeren in grove stukken en laat ze goed uitlekken.
De radicchio afspoelen - er zit nooit zand in - en ook in stukken snijden.

In een wok of grote koekenpan enkele eetlepels olijfolie verhitten, de knoflook en de groente erin gooien en ongeveer vijf minuten roerbakken. Het vuur mag niet te hoog staan, de radicchio brandt gemakkelijk aan. Weinig zout en veel gemalen peper eroverheen strooien. De knoflookteen, als je die nog kan terugvinden, verwijderen. Geen ramp als je die op je bord krijgt hoor.

Deze groentecombinatie is vooral heerlijk bij gebakken of gegrilde ribeye. En bij entrecote en andere biefstukvarianten. Aardappeltje erbij en je hebt een moderne Hollandse maaltijd met ouderwets bittere groente. Jezelf een glaasje Italiaanse wijn erbij inschenken natuurlijk, een noordelijke, bijvoorbeeld een Barbera d’Asti.
* Voor wie redelijk Italiaans kan lezen: kijk op www.vandenborre.it
Ook voor de mooie ouderwetse plaatjes.


© 2004 Maeve van der Steen meer Maeve van der Steen - meer "Koken" -
Bezigheden > Koken
Gelukkig is er radicchio Maeve van der Steen
0109 Gelukkig is ...Ik ben gek op witlof. Gekookte witlof met kaassaus, gestoofde witlof met geprakt ei, gebakken witlof, rauwe witlof.

En op de witlof volgens Elizabeth David, bijzonder eenvoudig en doeltreffend:
Twee stronkjes per persoon droog in een royaal met boter ingesmeerde ovenschaal leggen waar ze krap in passen, veel klontjes boter tussen de lof en er bovenop, folie erover en anderhalf uur in een lauwwarme oven - ergens tussen stand 1 en 2 - laten staan. Voor het serveren een snufje zout en wat druppels citroensap erover. Superlekker bij wild of varkensvlees.

Helaas is de witlof van tegenwoordig niet meer zo bitter. Dat is misschien fijn voor kinderen, maar niet voor liefhebbers van veel smaak. Het schijnt verder niemand iets te kunnen schelen, behalve Johannes van Dam en Pierre Wind. Maar die vervlakking is toch vreselijk! Dat moeten we ons toch allemaal aantrekken! Wel honderdduizend al of niet chemische smaakjes in sauzen en dressings en zakjes kruidenmix, maar de producten zelf mogen vooral niet te sterk smaken, wild smaakt niet meer wild en yoghurt is niet meer zuur.

Over kruiden gesproken, laatst tevergeefs bij Albert Heijn naar dillezaadjes gezocht, karwijzaad was er ook niet, wel gehaktkruiden en allerlei andere kruidenmengsels in poedervorm. Voor kruiden en specerijen kan je beter naar de Marokkaanse of Turkse winkel gaan, stukken goedkoper ook. Of naar de onbespoten hippiewinkel, daar hebben ze alle kruiden die je wil van Het Blauwe Huis, een heel goed merk.

Terug naar bittere groente. Gelukkig is er radicchio, een soort rode witlof, een prachtig rood-wit gemarmerd bolletje of moet je het een krop noemen. Je hebt overigens ook meer langwerpige radicchio.

Radicchio is een Italiaanse groente die zo bitter is dat die in Nederland slechts als een soort kleuraccent, zo klein zijn de blaadjes, in gemengde zakjes sla bij de supermarkt te vinden is. Ja, zakjes reeds gewassen en gedroogde sla, een prachtuitvinding, maar het gevolg is wel dat je nu overal alleen nog maar zo’n mengseltje krijgt en de overheerlijke gewone kropsla - die plotseling van de ene dag op de andere ‘botersla’ wordt genoemd - wordt vergeten.

Radicchio behoort, net als witlof, tot de familie van de chicorei en wordt voornamelijk gekweekt in Treviso. Daar heeft een Belg, Francesco van den Borre, dezelfde die de methode heeft bedacht om witlof wit te krijgen, de radicchio verder ontwikkeld.* De langwerpige is donkerpaars-wit met vrij losse blaadjes. De ronde is een wat warmere, rodere kleur paars. Ongetwijfeld zal hij nu ook in Nederland worden gekweekt. Radicchio is ook gebakken heerlijk, zie het volgende recept. De andijvie past er goed bij, die komt ook de familie van de chicorei en de kleuren contrasteren mooi.

Voor 2 personen.
Een bolletje of struikje radicchio
Een kleine struik andijvie.
Een geplette teen knoflook.
Olijfolie, peper, zout.

Was de struik andijvie goed, snijd de bladeren in grove stukken en laat ze goed uitlekken.
De radicchio afspoelen - er zit nooit zand in - en ook in stukken snijden.

In een wok of grote koekenpan enkele eetlepels olijfolie verhitten, de knoflook en de groente erin gooien en ongeveer vijf minuten roerbakken. Het vuur mag niet te hoog staan, de radicchio brandt gemakkelijk aan. Weinig zout en veel gemalen peper eroverheen strooien. De knoflookteen, als je die nog kan terugvinden, verwijderen. Geen ramp als je die op je bord krijgt hoor.

Deze groentecombinatie is vooral heerlijk bij gebakken of gegrilde ribeye. En bij entrecote en andere biefstukvarianten. Aardappeltje erbij en je hebt een moderne Hollandse maaltijd met ouderwets bittere groente. Jezelf een glaasje Italiaanse wijn erbij inschenken natuurlijk, een noordelijke, bijvoorbeeld een Barbera d’Asti.
* Voor wie redelijk Italiaans kan lezen: kijk op www.vandenborre.it
Ook voor de mooie ouderwetse plaatjes.
© 2004 Maeve van der Steen
powered by CJ2