archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Koken delen printen terug
Sugar, oh honey, honey Maeve van der Steen

0409BZ KokenMS
Ik heb eens een Amerikaanse (proef)commercial gezien waarin je een gebouw op spectaculaire wijze zag ontploffen, dat was zogenaamd een suikerfabriek die overbodig was geworden omdat er nu zoetstof X was! Toch heb ik –ondanks alle Cola Light en aanverwante zaken met kunstmatige zoetstof– de indruk dat er meer suiker geconsumeerd wordt dan ooit. Het schijnt doodnormaal te zijn dat kinderen tegenwoordig in hun broodtrommeltje ook een candybar aantreffen en in plaats van melk wordt er Fristie, Yoghydrink of Chocomel gedronken. Chocomel! Dat was vroeger voor op zondag, doordeweeks dronk je melk of karnemelk.

Ja, oma vertelt, maar in dit geval durf ik rustig te zeggen dat de voeding in de jaren vijftig voor kinderen beter was, voor de gezondheid dan. Waar en wanneer is het misgegaan?
Het schijnt dat moedermelk een beetje zoet is, en dat je de eerste papjes eigenlijk zonder suiker zou moeten geven. Dat gaat volgens mij nooit lukken, je zou natuurlijk wel kunnen proberen zo min mogelijk suiker toe te voegen. Wat je in ieder geval kan proberen is kinderen echt te verbieden om korte tijd voor het eten te snoepen. Verbieden? Ja verbieden. Zoetigheid verpest de eetlust, en als kinderen weinig eten, krijgen ze te weinig voedingsstoffen binnen, en omdat ze dan toch weer trek krijgen, willen ze natuurlijk wel een toetje. De plannen om bijvoorbeeld mensen die in een ziekenhuis liggen vooral wat lekkerdere dingen te geven om het genezingsproces te bevorderen juich ik toe, maar of dan chocolademelk en romige toetjes de oplossing zijn... dan zullen ze daarna het meestal wat laffe ziekenhuiseten helemaal niet meer aanraken, denk ik.

Het is een beetje vechten tegen de bierkaai, maar zorg ervoor dat de warme maaltijd in ieder geval niet te zoet is, er mag een half theelepeltje suiker bij de tomatensaus maar maak hem niet zo zoet als de prefab sauzen. En waarom er een theelepel suiker bij de sladressing zou moeten, is mij altijd een raadsel geweest. Weinig azijn (en die nieuwerwetse Balsamico, die ik af en toe, maar zeker niet altijd lekker vind, is niet eens echt zuur) snufje zout erdoor, ruim olie, theelepel mosterd, en roeren maar, dat is sladressing! Een fijngesnipperd sjalotje of bosuitje erdoor, of voor de liefhebber een klein teentje knoflook uit de knijper en who needs sugar? Een vers kruid naar keuze erdoor voor de afwisseling, bijvoorbeeld tuinkers. Een theelepel mayonaise erdoor is ook lekker (de wel vaker genoemde Vetara van de Biowinkels is zo ongeveer de enige zonder suiker en smaakt heerlijk).

Gebruik eens gewone kropsla (botersla heet dat sinds een paar jaar) en zorg vooral dat die goed droog is, dan gaat de dressing er als een mooi laagje omheen zitten. Bij ons thuis ging de dressing onder in de slabak, werden de droge slablaadjes er luchtig bovenop gelegd, en werd er pas –ook vooral luchtig– gemengd vlak voor de sla echt gegeten werd. De beste methode, zo doe ik het nog steeds. Soms voor de maaltijd zoals de Spanjaarden doen, soms erbij, op zijn Hollands, en soms na de maaltijd, zoals het in Italië en Frankrijk vaak gaat. Nu ontaardt mijn betoog tegen teveel suiker in een pleidooi voor sla, terwijl het nog lang geen zomer is.

Ik preek waarschijnlijk voor eigen parochie, want de meeste suiker wordt gegeten door de minder bedeelden onder ons, en vooral ook door Turken, Marokkanen, Hindoestanen (die ook nog een grotere aanleg voor diabetes hebben) en Antillianen. Er worden hoeveelheden calorieën ingenomen die passen bij veel lopen en zwaar lichamelijk werk, en niet bij het leven dat nu geleid wordt: altijd met de auto gaan en de was in de wasmachine. Het is een drama, vooral voor de kinderen, die nu al te dik zijn; een op de vijf tegenwoordig.

Om toch vrolijk te eindigen, kan ik voor het volgende dineetje (dus niet op een gewone dag, dan eten volwassenen toch geen toetje!) een superzoet en toch overheerlijk dessert aanraden: Baklava. Dat kan je gewoon kopen bij de Turkse bakker, hoef je niets aan te doen, alleen maar een heel klein beetje opwarmen in de oven. Sommigen willen ijs erbij, gewoon wit ijs. Espresso erbij of erna, dat mogen de gasten zelf bepalen. Heel zoet, heel lekker, en als je het al vaak gegeten hebt, probeer je eens een andere soort, met walnoot of pistache.


© 2007 Maeve van der Steen meer Maeve van der Steen - meer "Koken" -
Bezigheden > Koken
Sugar, oh honey, honey Maeve van der Steen
0409BZ KokenMS
Ik heb eens een Amerikaanse (proef)commercial gezien waarin je een gebouw op spectaculaire wijze zag ontploffen, dat was zogenaamd een suikerfabriek die overbodig was geworden omdat er nu zoetstof X was! Toch heb ik –ondanks alle Cola Light en aanverwante zaken met kunstmatige zoetstof– de indruk dat er meer suiker geconsumeerd wordt dan ooit. Het schijnt doodnormaal te zijn dat kinderen tegenwoordig in hun broodtrommeltje ook een candybar aantreffen en in plaats van melk wordt er Fristie, Yoghydrink of Chocomel gedronken. Chocomel! Dat was vroeger voor op zondag, doordeweeks dronk je melk of karnemelk.

Ja, oma vertelt, maar in dit geval durf ik rustig te zeggen dat de voeding in de jaren vijftig voor kinderen beter was, voor de gezondheid dan. Waar en wanneer is het misgegaan?
Het schijnt dat moedermelk een beetje zoet is, en dat je de eerste papjes eigenlijk zonder suiker zou moeten geven. Dat gaat volgens mij nooit lukken, je zou natuurlijk wel kunnen proberen zo min mogelijk suiker toe te voegen. Wat je in ieder geval kan proberen is kinderen echt te verbieden om korte tijd voor het eten te snoepen. Verbieden? Ja verbieden. Zoetigheid verpest de eetlust, en als kinderen weinig eten, krijgen ze te weinig voedingsstoffen binnen, en omdat ze dan toch weer trek krijgen, willen ze natuurlijk wel een toetje. De plannen om bijvoorbeeld mensen die in een ziekenhuis liggen vooral wat lekkerdere dingen te geven om het genezingsproces te bevorderen juich ik toe, maar of dan chocolademelk en romige toetjes de oplossing zijn... dan zullen ze daarna het meestal wat laffe ziekenhuiseten helemaal niet meer aanraken, denk ik.

Het is een beetje vechten tegen de bierkaai, maar zorg ervoor dat de warme maaltijd in ieder geval niet te zoet is, er mag een half theelepeltje suiker bij de tomatensaus maar maak hem niet zo zoet als de prefab sauzen. En waarom er een theelepel suiker bij de sladressing zou moeten, is mij altijd een raadsel geweest. Weinig azijn (en die nieuwerwetse Balsamico, die ik af en toe, maar zeker niet altijd lekker vind, is niet eens echt zuur) snufje zout erdoor, ruim olie, theelepel mosterd, en roeren maar, dat is sladressing! Een fijngesnipperd sjalotje of bosuitje erdoor, of voor de liefhebber een klein teentje knoflook uit de knijper en who needs sugar? Een vers kruid naar keuze erdoor voor de afwisseling, bijvoorbeeld tuinkers. Een theelepel mayonaise erdoor is ook lekker (de wel vaker genoemde Vetara van de Biowinkels is zo ongeveer de enige zonder suiker en smaakt heerlijk).

Gebruik eens gewone kropsla (botersla heet dat sinds een paar jaar) en zorg vooral dat die goed droog is, dan gaat de dressing er als een mooi laagje omheen zitten. Bij ons thuis ging de dressing onder in de slabak, werden de droge slablaadjes er luchtig bovenop gelegd, en werd er pas –ook vooral luchtig– gemengd vlak voor de sla echt gegeten werd. De beste methode, zo doe ik het nog steeds. Soms voor de maaltijd zoals de Spanjaarden doen, soms erbij, op zijn Hollands, en soms na de maaltijd, zoals het in Italië en Frankrijk vaak gaat. Nu ontaardt mijn betoog tegen teveel suiker in een pleidooi voor sla, terwijl het nog lang geen zomer is.

Ik preek waarschijnlijk voor eigen parochie, want de meeste suiker wordt gegeten door de minder bedeelden onder ons, en vooral ook door Turken, Marokkanen, Hindoestanen (die ook nog een grotere aanleg voor diabetes hebben) en Antillianen. Er worden hoeveelheden calorieën ingenomen die passen bij veel lopen en zwaar lichamelijk werk, en niet bij het leven dat nu geleid wordt: altijd met de auto gaan en de was in de wasmachine. Het is een drama, vooral voor de kinderen, die nu al te dik zijn; een op de vijf tegenwoordig.

Om toch vrolijk te eindigen, kan ik voor het volgende dineetje (dus niet op een gewone dag, dan eten volwassenen toch geen toetje!) een superzoet en toch overheerlijk dessert aanraden: Baklava. Dat kan je gewoon kopen bij de Turkse bakker, hoef je niets aan te doen, alleen maar een heel klein beetje opwarmen in de oven. Sommigen willen ijs erbij, gewoon wit ijs. Espresso erbij of erna, dat mogen de gasten zelf bepalen. Heel zoet, heel lekker, en als je het al vaak gegeten hebt, probeer je eens een andere soort, met walnoot of pistache.
© 2007 Maeve van der Steen
powered by CJ2