archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > In de tuin delen printen terug
Achter de geraniums Theo Capel

0209 Geraniums
Het schijnt een gruwelijk lot te zijn om achter de geraniums te moeten zitten. Dat is geen leven voor iemand met een beetje pit in zijn lijf. Overigens mogen we de geranium helemaal niet geranium noemen. Alle tuinboeken beginnen - zelfs enigszins honend - bij deze plant met de mededeling dat de overbekende geranium eigenlijk pelargonium heet. Wie bij het tuincentrum die term in de mond neemt, wordt of niet begrepen of als een opschepperige aansteller beschouwd, van het type dat vroeger bij de melkboer om een pakje 'bloebend' vroeg in plaats van 'bleuband'.

Pelargoniums zijn meer kamerplanten, hoewel ze ook gewoon in de tuin kunnen worden gezet. Maar het best komen ze toch tot hun recht op de vensterbank waar ze een concurrent en vaak ook opvolger zijn van de potazalea.
In progressieve kring is de geranium niet geliefd, behalve de citroengeranium (pelargonium radens), een plant die juist nauwelijks bloeit. Er was een periode dat je blindelings wist bij aanhangers van Joop den Uyl in huis te zijn als er citroengeraniums op de vensterbank stonden. Ik vond ze onaangenaam rieken, zonder iets kwaadwillends over PvdA-ers te willen zeggen. Er schijnen ook soorten te zijn die naar rozen geuren of naar sinaasappel, pepermunt en nootmuskaat.

Voor in de tuin is de geranium - de plant dit keer met de correcte naam - een van mijn favorieten. Ooievaarsbek is de inheemse benaming, iets wat je niet meteen associeert met de verschijning. Hij zou afgeleid zijn van de puntige zaaddoos die na de bloei overblijft Ik vind het een beetje gezocht, maar de naam stamt vast uit een tijd dat veldbiologen nog gewoon ooievaars hoorden klepperen of kikkers zagen wegvangen in de sloot.
De ooievaarsbek is een makkelijke plant die niet speciaal in de zon hoeft te staan en die snel wortelt en zichzelf zo ook vermeerdert. Het blad is frisgroen en vult al snel de border op. De bloemen ogen teer. Aanwezig, maar niet opdringerig, zou je kunnen zeggen. En zijn dat niet de prettigste gasten?

De laatste jaren rukken pastelkleurige varianten op. In een oude tuincatalogus zag ik een donkerrose en een helderblauwe variant aanbevolen. Tussen de hedendaagse zachte tinten past goed een felle kleur. Die rol was weggelegd voor de geranium 'Ann Folkard', een plant met magenta (donkerpaars) kleurige bloemen die zich aan lange ranken tussen de andere planten nestelen. Maar opeens waren ze verdwenen en echt verdwenen, alsof iemand ze had uitgegraven. Op de kwekerij waar ik ze had gekocht, keken ze ervan op. 'Ann Folkard' is een sterke plant die jaren meegaat, maar dus niet bij mij.

Op het internet waarop alles te vinden zou zijn, probeerde ik te achterhalen wie de naamgeefster van de plant was. Zonder succes. Misschien was het wel de buurvrouw van de kweker of een goede collega. In de tuinplantenwereld struikel je over de vernoemingen naar onder meer dames. 'Mrs Kendall Clarke' is er zoeen. Het klinkt als 'Mrs Parker Bowles', die binnenkort prinses-gemaal van Engeland wordt. Meestal heeft dat als gevolg dat er een tulp naar je wordt genoemd en geen geranium.

Je zou van planten van één soort verwachten dat ze in vrede naast elkaar leven, maar mijn ervaring met geraniums is dat ze elkaar verdringen. Dat betekent dat je ze goed in de gaten moet houden. Voor degenen die achter de geraniums (pelargonium) moeten zitten, is dat een dankbare taak. Zelf deed ik een buiteninspectie om te constateren dat niet zozeer de geraniums zich uitzaaiden, maar dat de klimop vlijtig bezig is met zijn opmars. Als hij niet kan klimmen, dan kruipt hij wel. Het lijstje van dingen om te doen als het weer wat aangenamer wordt, stijgt zo. Je zal zien dat het straks opeens voorjaar is en dan kom je handen tekort. De vraag zal worden hoe ik bij de komende verhuizing de tuin aan de nieuwe bewoners wil overdragen.


© 2005 Theo Capel meer Theo Capel - meer "In de tuin"
Bezigheden > In de tuin
Achter de geraniums Theo Capel
0209 Geraniums
Het schijnt een gruwelijk lot te zijn om achter de geraniums te moeten zitten. Dat is geen leven voor iemand met een beetje pit in zijn lijf. Overigens mogen we de geranium helemaal niet geranium noemen. Alle tuinboeken beginnen - zelfs enigszins honend - bij deze plant met de mededeling dat de overbekende geranium eigenlijk pelargonium heet. Wie bij het tuincentrum die term in de mond neemt, wordt of niet begrepen of als een opschepperige aansteller beschouwd, van het type dat vroeger bij de melkboer om een pakje 'bloebend' vroeg in plaats van 'bleuband'.

Pelargoniums zijn meer kamerplanten, hoewel ze ook gewoon in de tuin kunnen worden gezet. Maar het best komen ze toch tot hun recht op de vensterbank waar ze een concurrent en vaak ook opvolger zijn van de potazalea.
In progressieve kring is de geranium niet geliefd, behalve de citroengeranium (pelargonium radens), een plant die juist nauwelijks bloeit. Er was een periode dat je blindelings wist bij aanhangers van Joop den Uyl in huis te zijn als er citroengeraniums op de vensterbank stonden. Ik vond ze onaangenaam rieken, zonder iets kwaadwillends over PvdA-ers te willen zeggen. Er schijnen ook soorten te zijn die naar rozen geuren of naar sinaasappel, pepermunt en nootmuskaat.

Voor in de tuin is de geranium - de plant dit keer met de correcte naam - een van mijn favorieten. Ooievaarsbek is de inheemse benaming, iets wat je niet meteen associeert met de verschijning. Hij zou afgeleid zijn van de puntige zaaddoos die na de bloei overblijft Ik vind het een beetje gezocht, maar de naam stamt vast uit een tijd dat veldbiologen nog gewoon ooievaars hoorden klepperen of kikkers zagen wegvangen in de sloot.
De ooievaarsbek is een makkelijke plant die niet speciaal in de zon hoeft te staan en die snel wortelt en zichzelf zo ook vermeerdert. Het blad is frisgroen en vult al snel de border op. De bloemen ogen teer. Aanwezig, maar niet opdringerig, zou je kunnen zeggen. En zijn dat niet de prettigste gasten?

De laatste jaren rukken pastelkleurige varianten op. In een oude tuincatalogus zag ik een donkerrose en een helderblauwe variant aanbevolen. Tussen de hedendaagse zachte tinten past goed een felle kleur. Die rol was weggelegd voor de geranium 'Ann Folkard', een plant met magenta (donkerpaars) kleurige bloemen die zich aan lange ranken tussen de andere planten nestelen. Maar opeens waren ze verdwenen en echt verdwenen, alsof iemand ze had uitgegraven. Op de kwekerij waar ik ze had gekocht, keken ze ervan op. 'Ann Folkard' is een sterke plant die jaren meegaat, maar dus niet bij mij.

Op het internet waarop alles te vinden zou zijn, probeerde ik te achterhalen wie de naamgeefster van de plant was. Zonder succes. Misschien was het wel de buurvrouw van de kweker of een goede collega. In de tuinplantenwereld struikel je over de vernoemingen naar onder meer dames. 'Mrs Kendall Clarke' is er zoeen. Het klinkt als 'Mrs Parker Bowles', die binnenkort prinses-gemaal van Engeland wordt. Meestal heeft dat als gevolg dat er een tulp naar je wordt genoemd en geen geranium.

Je zou van planten van één soort verwachten dat ze in vrede naast elkaar leven, maar mijn ervaring met geraniums is dat ze elkaar verdringen. Dat betekent dat je ze goed in de gaten moet houden. Voor degenen die achter de geraniums (pelargonium) moeten zitten, is dat een dankbare taak. Zelf deed ik een buiteninspectie om te constateren dat niet zozeer de geraniums zich uitzaaiden, maar dat de klimop vlijtig bezig is met zijn opmars. Als hij niet kan klimmen, dan kruipt hij wel. Het lijstje van dingen om te doen als het weer wat aangenamer wordt, stijgt zo. Je zal zien dat het straks opeens voorjaar is en dan kom je handen tekort. De vraag zal worden hoe ik bij de komende verhuizing de tuin aan de nieuwe bewoners wil overdragen.
© 2005 Theo Capel
powered by CJ2