archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > In de tuin delen printen terug
Frisgroen en toch ongewenst Theo Capel

April is begonnen. Plotseling wordt alles weer groen in de tuin, maar wil ik dat wel? Ik zie het nieuwe begin goed door de glazen wand van onze uitgebouwde woonkeuken. In de borders komt van alles omhoog. De blauwe sterbloemetjes van de chionodoxa gaan bijna schuil tussen het frisse lichtgroen van het zevenblad dat laat zien dat het altijd zonder te vragen terugkomt, elk voorjaar opnieuw. Aegopodium podagraria schijnt het te heten en ook wel hanepoot. Het frisse groene blad zou een lekkernij zijn die aan spinazie doet denken en als je een papegaai hebt, blijft die gezond met af en toe een blaadje zevenblad. Ik heb het er alleen maar druk mee.
 
De grootste concentratie zit in de border waar de eendagsbloemen staan en de Chinese klokjesbloem, waarvan de nieuwe knoppen lang verborgen blijven onder de oppervlakte, zodat je ze voordat je het weet aan het vertrappen bent. Dat maakt het wieden van het zevenblad extra moeilijk. Voorzichtig plaats ik mijn groene plastic matje ter bescherming van de knieën tussen de planten en prik met mijn favoriete handvorkje dat ik ooit in Engels dorpje bij de plaatselijke ijzerwinkel kocht, in de zwarte grond. Het bijbehorende schepje is weggeraakt, maar daarvoor in de plaats kwam een nieuw exemplaar van Wolff met een rood plastic handvat dat altijd tussen de begroeiing is terug te vinden. En ik heb een aardappelmesje bij de hand om het onkruid dat zich tussen de scheuten van de eendagsbloemen heeft genesteld, proberen weg te snijden.
 
Op www.neerlandstuin.nl staat het zevenblad in de rubriek 'Ziekten en plagen' onder de top-15 van de onkruiden als 'heel lastig' omschreven en dat is ongelogen. In mijn Vademecum wilde planten staat zelfs dat schoffelen en spitten zinloos is. Zevenblad is een concurrentieachtige soort die nauwelijks is te beteugelen, schrijft de auteur. Eigenlijk kan je het maar beter accepteren en dan krijg je een egaalgroene border met in de zomer witte schermbloemetjes. Een kweker waar ik wel eens kwam,0100 Frisgroen en toch had zo een randje langs zijn schuur, maar gaf wel het advies het groene blad onmiddellijk weg te rukken als je er niet aan wou. Andere deskundigen zeggen dat het niet helpt, omdat de plant een lange, kruipende wortel heeft die zich als een slang door de grond woelt en in staat is meters verder weer nieuwe scheuten te produceren. Dat kan ik met eigen ogen zien, want achter een barrière van maagdenpalm bleek opeens het zevenblad het ook goed te doen. Die plek komt later aan de beurt. Alles op zijn tijd, maar dat is in de tuin een gevaarlijke strategie. Planten gunnen je juist  niet alle tijd.
 
Grond loswoelen met het vorkje, mos weghalen, takken, bladafval, verdwaalde steentjes oppakken, het zevenblad isoleren en dan met het schepje lossteken en de wortel zo lang mogelijk volgen. Soms haal ik wel stukken wortel van een halve meter eruit, maar in de meeste gevallen moet ik accepteren dat er worteldelen in de grond achterblijven. Het werk voor volgend voorjaar staat zo al geboekt. Het is ongemakkelijk manoeuvreren tussen de schutting en twee kruisbesstruiken met zeer scherpe doorns, waar ik steeds met mijn kont in blijf hangen. Af en toe steek ik mijn hand als een muis onder de schutting door om een paar exemplaren zevenblad uit de tuin van de buurvrouwen te trekken. Het probleem is vermoedelijk ooit aan hun kant begonnen.
 
In een klein uur is het afwasteiltje dat ik gebruik voor het vergaren van tuinafval boordevol. Ik wrik me los van een kruisbes en kom wat wankel overeind. Het is het begin van de campagne, maar zal ik de strijd echt winnen? In de volksartsenij werd zevenblad aanbevolen tegen jicht las ik in mijn encyclopedie. Moet je er thee van trekken of de bladen stuk wrijven over de pijnlijke gewrichten? Ik denk er maar niet over na en staar naar mijn gazon. Het speenkruid heeft de oversteek uit de andere border gewaagd en zich met succes in het gras genesteld. Ik zie de gele knopjes al hier en daar op openspringen staan. Het wordt een strijd op meer fronten.


© 2004 Theo Capel meer Theo Capel - meer "In de tuin"
Bezigheden > In de tuin
Frisgroen en toch ongewenst Theo Capel
April is begonnen. Plotseling wordt alles weer groen in de tuin, maar wil ik dat wel? Ik zie het nieuwe begin goed door de glazen wand van onze uitgebouwde woonkeuken. In de borders komt van alles omhoog. De blauwe sterbloemetjes van de chionodoxa gaan bijna schuil tussen het frisse lichtgroen van het zevenblad dat laat zien dat het altijd zonder te vragen terugkomt, elk voorjaar opnieuw. Aegopodium podagraria schijnt het te heten en ook wel hanepoot. Het frisse groene blad zou een lekkernij zijn die aan spinazie doet denken en als je een papegaai hebt, blijft die gezond met af en toe een blaadje zevenblad. Ik heb het er alleen maar druk mee.
 
De grootste concentratie zit in de border waar de eendagsbloemen staan en de Chinese klokjesbloem, waarvan de nieuwe knoppen lang verborgen blijven onder de oppervlakte, zodat je ze voordat je het weet aan het vertrappen bent. Dat maakt het wieden van het zevenblad extra moeilijk. Voorzichtig plaats ik mijn groene plastic matje ter bescherming van de knieën tussen de planten en prik met mijn favoriete handvorkje dat ik ooit in Engels dorpje bij de plaatselijke ijzerwinkel kocht, in de zwarte grond. Het bijbehorende schepje is weggeraakt, maar daarvoor in de plaats kwam een nieuw exemplaar van Wolff met een rood plastic handvat dat altijd tussen de begroeiing is terug te vinden. En ik heb een aardappelmesje bij de hand om het onkruid dat zich tussen de scheuten van de eendagsbloemen heeft genesteld, proberen weg te snijden.
 
Op www.neerlandstuin.nl staat het zevenblad in de rubriek 'Ziekten en plagen' onder de top-15 van de onkruiden als 'heel lastig' omschreven en dat is ongelogen. In mijn Vademecum wilde planten staat zelfs dat schoffelen en spitten zinloos is. Zevenblad is een concurrentieachtige soort die nauwelijks is te beteugelen, schrijft de auteur. Eigenlijk kan je het maar beter accepteren en dan krijg je een egaalgroene border met in de zomer witte schermbloemetjes. Een kweker waar ik wel eens kwam,0100 Frisgroen en toch had zo een randje langs zijn schuur, maar gaf wel het advies het groene blad onmiddellijk weg te rukken als je er niet aan wou. Andere deskundigen zeggen dat het niet helpt, omdat de plant een lange, kruipende wortel heeft die zich als een slang door de grond woelt en in staat is meters verder weer nieuwe scheuten te produceren. Dat kan ik met eigen ogen zien, want achter een barrière van maagdenpalm bleek opeens het zevenblad het ook goed te doen. Die plek komt later aan de beurt. Alles op zijn tijd, maar dat is in de tuin een gevaarlijke strategie. Planten gunnen je juist  niet alle tijd.
 
Grond loswoelen met het vorkje, mos weghalen, takken, bladafval, verdwaalde steentjes oppakken, het zevenblad isoleren en dan met het schepje lossteken en de wortel zo lang mogelijk volgen. Soms haal ik wel stukken wortel van een halve meter eruit, maar in de meeste gevallen moet ik accepteren dat er worteldelen in de grond achterblijven. Het werk voor volgend voorjaar staat zo al geboekt. Het is ongemakkelijk manoeuvreren tussen de schutting en twee kruisbesstruiken met zeer scherpe doorns, waar ik steeds met mijn kont in blijf hangen. Af en toe steek ik mijn hand als een muis onder de schutting door om een paar exemplaren zevenblad uit de tuin van de buurvrouwen te trekken. Het probleem is vermoedelijk ooit aan hun kant begonnen.
 
In een klein uur is het afwasteiltje dat ik gebruik voor het vergaren van tuinafval boordevol. Ik wrik me los van een kruisbes en kom wat wankel overeind. Het is het begin van de campagne, maar zal ik de strijd echt winnen? In de volksartsenij werd zevenblad aanbevolen tegen jicht las ik in mijn encyclopedie. Moet je er thee van trekken of de bladen stuk wrijven over de pijnlijke gewrichten? Ik denk er maar niet over na en staar naar mijn gazon. Het speenkruid heeft de oversteek uit de andere border gewaagd en zich met succes in het gras genesteld. Ik zie de gele knopjes al hier en daar op openspringen staan. Het wordt een strijd op meer fronten.
© 2004 Theo Capel
powered by CJ2