Vanaf vrijdag tot vanochtend heb ik bij F. gelogeerd in een mooi huis een eind buiten Nairobi, met tuin en zwembad, zoals dat hoort. En ook een hond, Liston, een soort grote pitbull terriër, maar wel een lief beest. Toen ik aankwam was de hond al niet in goeden doen. Hij kwam me niet begroeten, niet likken zoals gewoonlijk.

Zondag had zich een heuse crisis ontwikkeld. De hond gaf geregeld over, vooral bloed en lag verder apathisch uitgestrekt op de grond. De dierenarts had het over een leverontsteking maar volgens mij was ie vergiftigd, want ze gebruiken hier gif om de ratten bij de kippen weg te houden. En dan is de vraag of dat per ongeluk is gebeurd (wat niet zou moeten kunnen) of dat iemand de hond opzettelijk heeft vergiftigd (wat geregeld gebeurt). Ik zette mijn geld op het laatste en vreesde dat hij de avond niet zou halen.

Zondagmiddag had het beest veel pijn en kon zich nauwelijks meer bewegen, en spuugde nog steeds bloed. Vijf minuten voor de gealarmeerde dierenarts arriveerde ging de hond dood, zodat niet meer getwijfeld hoefde te worden over wel of niet een spuitje geven. Hij verzekerde ons dat de hond niet vergiftigd kon zijn, want dan was het binnen 24 uur afgelopen geweest. OK. De hond zou de volgende ochtend ergens in de tuin begraven moeten worden en werd voorlopig in de garage neergelegd, in zijn deken gewikkeld.

F. had een hoek van de tuin aangewezen waar het graf moest komen en vertrok vervolgens naar kantoor. Plotseling had ik de leiding over twee grafdelvers. Op ongeveer een meter diepte stuitten we op een rotslaag. Zoals elke ‘mzungu’ (blanke) in een lastige situatie, pretendeerde ik er verstand van te hebben en ging op zoek naar een andere plek. Lager op de heuvel leek me wel geschikt, waar ze groenten en andere voedselgewassen verbouwen, maar een telefoontje leerde dat de bewoner dat geen prettig idee vond wat ik ook wel kon begrijpen..

Terug naar boven, maar nu gewapend met een ijzeren staaf om vast te stellen of er wel of geen rotsgrond lag onder de oppervlakte. Gelukt, en na een paar uur graven was er een gat (vijf voet diep voor een hond!) van respectabele afmetingen. Vervolgens de hond er naar toe gedragen, en – ho, ho, niet zo maar erin smijten – netjes op de bodem gedeponeerd en met zijn deken toegedekt. Inmiddels was ook Robert, de huisbediende, er bij komen staan en ik informeerde of we nog iets moesten doen, want je weet maar nooit wat voor tradities er zijn. Nee, niets. Toen heb ik maar gezegd: ‘He was a good dog’ en dat werd beaamd.

 

************************************