archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > In de tuin delen printen terug
Woekeraars in de Hof van Eden Theo Capel

Soms hebben planten het een beetje té veel naar hun zin en dan bedoel ik voor een keertje nu eens niet wat bomenknuffelaars en andere vrienden van moeder aarde 'wilde planten' noemen, maar de volkstuinder 'onkruid'. Het gaat gewoon om vaste planten die ik uit vrije wil zelf een plekje heb gegeven in mijn tuin op het complex De Hof van Eden. In het geval van de guldenroede (solidago) had ik overigens al mijn aarzelingen. Hij werd me aangeboden door een medetuinder, die zei dat het bij hun een beetje te vol ermee werd. Kijk uit met krijgertjes. Het zijn óf miezerige planten die in jouw tuin ook niets doen, óf – vaker – lustige types die het juist veel te veel naar hun zin hebben.

De guldenroede verhief zich fier en trots en zaaide zichzelf allergemakkelijkst uit. De enige oplossing die werkt is om hem met de spade te lijf te gaan. Afsteken en het overtollige plantmateriaal met wortel en al op de composthoop gooien. Of een ander daarmee blij maken. Dat laatste is me gelukt. De opmerking dat de plant een vreselijke woekeraar is werd vriendelijk lachend aangehoord. Met planten hoor je blij te zijn en je moet er niet boos op worden, dat was de boodschap.

Zo kun je je druk maken over te veel van het goede, maar echt zorgen heb je natuurlijk over planten waarmee het niet goed gaat. Tijdens een fietstochtje zag ik onlangs op diverse plaatsen de goudenregen al in bloei staan. In mijn tuin staat een beginnend boompje nog volledig in de knop. Vorig jaar deed hij het ook al niet zo tierig en verloor hij razendsnel de bladeren die toen wel uitkwamen. De knoppen zijn gelukkig niet verdroogd en lijken uit te komen. Misschien is het net als met de steenpuisten van vroeger – waar zie je nog kinderen met een fraaie steenpuist tegenwoordig? – die ook langdurig moesten rijpen voordat ze hardhandig werden uitgeknepen. Niet dat ik van plan ben mijn goudenregen te gaan knijpen, of te knuffelen.

Vlak bij de opdringerige solidago schoten opeens nazaten van de drie of vier lysimachia's (wederik) uit de grond. Ik had ze indertijd gekocht omdat ze groen en fris stonden te wezen met kleine gele bloemetjes en wat minder opdringerig oogden dan de klassieke wederik. Het tweede seizoen bleek echter dat de groene0514BZ Tuin tint pas heel laat verscheen en dat de plant voornamelijk chocoladebruin was. Het blijkt dat ik mezelf lysimachia ciliatia 'Firecracker' heb aangepraat. Purper dan wel donkerbruin blad staat me eigenlijk tegen. Maar misschien moet ik gewoon tegen mezelf zeggen dat ik 'een opvallende verschijning' heb weten te kiezen, zoals de plant eufemistisch op het internet wordt omschreven. Daar stond ook te lezen dat het een woekeraar eerste klas is met veel worteluitloop. Dat blijkt volstrekt waar te zijn. Het advies is om folie in te graven om die uitloop te voorkomen. Dat gaat me een beetje ver. Gewoon de schep ter hand nemen en uitsteken helpt ook. Ook in deze wederik bleek een medetuinder geïnteresseerd. Hij mag in die andere tuin naar hartelust woekeren, werd erbij gezegd. Op die uitspraak komt men nog wel een keertje terug.

Van verbascum (toorts) weet ik dat hij zichzelf uitzaait. In een impuls kocht in verbascum 'Jackie', een kleine uitgave van deze forse plant. Het is een laagblijvende variëteit met perzikkleurige bloemen in grote hoeveelheden. Een nadeel is misschien dat de stengel ontspruit uit een breed rozet van stevige, grote bladeren, alsof je sla aan het telen bent. Esthetisch is dat minder, maar daar valt wel overheen te kijken. 'Jackie' is meteen zo populair geworden dat aansluitend 'Jackie in Pink' is gekweekt. Zou de kweker hebben gedacht aan het roze pakje dat Jackie Kennedy droeg tijdens de moordaanslag in Dallas, Texas op haar echtgenoot de president? De bloemetjes zien er in ieder geval in tegenstelling tot het pakje ongeschonden en onbevlekt uit en zijn egaal van tint. De kans is overigens groot dat een dochter van de kweker Jackie heet. Zo gaat dat wel vaker bij de naamgeving. Voorlopig mag de gewone 'Jackie' zich van mij naar hartelust uitzaaien. Tot ik natuurlijk spijt van die uitspraak krijg.
 
*************************************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk gemaakt door donaties van:
Barbara Muller, Katharina Kouwenhoven, Hans Meijer, J.J.Waasdorp-Mulders,
Ruurd Kunnen, Beer Meijer, Carlo van Praag, J.Bakker, J.W.Meijer,
Evelien Polter, Mabel Amber, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg en anderen.


© 2008 Theo Capel meer Theo Capel - meer "In de tuin"
Bezigheden > In de tuin
Woekeraars in de Hof van Eden Theo Capel
Soms hebben planten het een beetje té veel naar hun zin en dan bedoel ik voor een keertje nu eens niet wat bomenknuffelaars en andere vrienden van moeder aarde 'wilde planten' noemen, maar de volkstuinder 'onkruid'. Het gaat gewoon om vaste planten die ik uit vrije wil zelf een plekje heb gegeven in mijn tuin op het complex De Hof van Eden. In het geval van de guldenroede (solidago) had ik overigens al mijn aarzelingen. Hij werd me aangeboden door een medetuinder, die zei dat het bij hun een beetje te vol ermee werd. Kijk uit met krijgertjes. Het zijn óf miezerige planten die in jouw tuin ook niets doen, óf – vaker – lustige types die het juist veel te veel naar hun zin hebben.

De guldenroede verhief zich fier en trots en zaaide zichzelf allergemakkelijkst uit. De enige oplossing die werkt is om hem met de spade te lijf te gaan. Afsteken en het overtollige plantmateriaal met wortel en al op de composthoop gooien. Of een ander daarmee blij maken. Dat laatste is me gelukt. De opmerking dat de plant een vreselijke woekeraar is werd vriendelijk lachend aangehoord. Met planten hoor je blij te zijn en je moet er niet boos op worden, dat was de boodschap.

Zo kun je je druk maken over te veel van het goede, maar echt zorgen heb je natuurlijk over planten waarmee het niet goed gaat. Tijdens een fietstochtje zag ik onlangs op diverse plaatsen de goudenregen al in bloei staan. In mijn tuin staat een beginnend boompje nog volledig in de knop. Vorig jaar deed hij het ook al niet zo tierig en verloor hij razendsnel de bladeren die toen wel uitkwamen. De knoppen zijn gelukkig niet verdroogd en lijken uit te komen. Misschien is het net als met de steenpuisten van vroeger – waar zie je nog kinderen met een fraaie steenpuist tegenwoordig? – die ook langdurig moesten rijpen voordat ze hardhandig werden uitgeknepen. Niet dat ik van plan ben mijn goudenregen te gaan knijpen, of te knuffelen.

Vlak bij de opdringerige solidago schoten opeens nazaten van de drie of vier lysimachia's (wederik) uit de grond. Ik had ze indertijd gekocht omdat ze groen en fris stonden te wezen met kleine gele bloemetjes en wat minder opdringerig oogden dan de klassieke wederik. Het tweede seizoen bleek echter dat de groene0514BZ Tuin tint pas heel laat verscheen en dat de plant voornamelijk chocoladebruin was. Het blijkt dat ik mezelf lysimachia ciliatia 'Firecracker' heb aangepraat. Purper dan wel donkerbruin blad staat me eigenlijk tegen. Maar misschien moet ik gewoon tegen mezelf zeggen dat ik 'een opvallende verschijning' heb weten te kiezen, zoals de plant eufemistisch op het internet wordt omschreven. Daar stond ook te lezen dat het een woekeraar eerste klas is met veel worteluitloop. Dat blijkt volstrekt waar te zijn. Het advies is om folie in te graven om die uitloop te voorkomen. Dat gaat me een beetje ver. Gewoon de schep ter hand nemen en uitsteken helpt ook. Ook in deze wederik bleek een medetuinder geïnteresseerd. Hij mag in die andere tuin naar hartelust woekeren, werd erbij gezegd. Op die uitspraak komt men nog wel een keertje terug.

Van verbascum (toorts) weet ik dat hij zichzelf uitzaait. In een impuls kocht in verbascum 'Jackie', een kleine uitgave van deze forse plant. Het is een laagblijvende variëteit met perzikkleurige bloemen in grote hoeveelheden. Een nadeel is misschien dat de stengel ontspruit uit een breed rozet van stevige, grote bladeren, alsof je sla aan het telen bent. Esthetisch is dat minder, maar daar valt wel overheen te kijken. 'Jackie' is meteen zo populair geworden dat aansluitend 'Jackie in Pink' is gekweekt. Zou de kweker hebben gedacht aan het roze pakje dat Jackie Kennedy droeg tijdens de moordaanslag in Dallas, Texas op haar echtgenoot de president? De bloemetjes zien er in ieder geval in tegenstelling tot het pakje ongeschonden en onbevlekt uit en zijn egaal van tint. De kans is overigens groot dat een dochter van de kweker Jackie heet. Zo gaat dat wel vaker bij de naamgeving. Voorlopig mag de gewone 'Jackie' zich van mij naar hartelust uitzaaien. Tot ik natuurlijk spijt van die uitspraak krijg.
 
*************************************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk gemaakt door donaties van:
Barbara Muller, Katharina Kouwenhoven, Hans Meijer, J.J.Waasdorp-Mulders,
Ruurd Kunnen, Beer Meijer, Carlo van Praag, J.Bakker, J.W.Meijer,
Evelien Polter, Mabel Amber, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg en anderen.
© 2008 Theo Capel
powered by CJ2