Op 1 mei is de ene helft van Frankrijk bezig de andere helft een tuiltje lelietjes-van-dalen, ook wel meiklokjes genoemd, te verkopen. Iedereen heeft vrij die dag, alle winkels zijn dicht en probeer maar eens met je bloemetje op de bus naar je vriendin te stappen. Ook buschauffeurs hebben vrij op deze dag die nogal paradoxaal de Dag van de Arbeid wordt genoemd.

In mijn eigen tuin heb ik ook lelietjes-van-dalen geplant. Helaas moest ik het op 1 mei van mijn charme alleen hebben, want er was geen enkel wit klokje aan de planten te ontdekken. Ik begon zelfs te twijfelen of ze de winter wel hadden overleefd. Normaal gesproken is het lelietje (convallaria) een niet stuk te krijgen woekeraar, die het naar de zin heeft in halfschaduw en via een kruipende wortelstok over een steeds groter oppervlak naar boven komt. Misschien dat ik een stukje slechte grond in mijn tuin heb, want vlak bij de lelietjes staat ook een hulststruik behoorlijk treurig te wezen. Ook hulst doet het gewoonlijk juist goed, waar dan ook. Het groen van de lelietjes had hier en daar wel de weg omhoog gevonden, maar meer dan het donkergroene opstaande blad was er niet te zien. Misschien moet ik nog een seizoen extra geduld met ze hebben voordat ze zich echt thuis gaan voelen.

In het Frans is van de naam van het lelietje (muguet) zelfs een werkwoord afgeleid dat ‘flirten’ betekent en een zelfstandig naamwoord dat voor ‘charmeur’ staat. Het wordt weer mei en de sappen gaan stromen. Een medetuinder legde me ongevraagd uit dat als je vreemd wilt gaan, je als vader je kind naar school moet brengen. Moeders zouden volgens hem daar min of meer in de rij voor je staan. Maar wat je moest doen als je uit de kleine kinderen was, vertelde hij er niet bij. Het leidde de aandacht maar af van werken in de tuin. De warmte werkte ook al niet uitnodigend. Een andere tuinder zei dat 2007 al het derde jaar was met een overdreven droog voorjaar. Mijn gazon in wording lag op apengapen. Regelmatig nathouden zou moeten helpen, maar ik begin mijn twijfels te krijgen of het gras wel echt opkomt. Het zal in het najaar wel op bijzaaien neerkomen.

De paardenstaart doet het wel prima. ‘Wat een leuke groene plantjes,’ zei een bezoekster aan het complex in het voorbijgaan. Ik had natuurlijk overeind moeten komen en haar een tuiltje aan moeten bieden. In plaats daarvan gaf ik mezelf een koud pilsje en bekeek vanuit mijn ligstoel de vrucht van mijn arbeid. Behalve problemen met de hulst en de lelietjes-van-dalen staat praktisch alles wat ik in de grond heb geplaatst er goed bij. Het probleem blijven de grote, lege plekken waar allerlei vaste planten moeten komen. Opvullen met éénjarigen blijft een alternatief. Dit seizoen vond ik dat oranje als kleur aan de beurt was. Viooltjes omringd door gazania’s oogt misschien kitscherig, maar het werkt wel. Ik zit zelfs aan goudsbloemen te denken.

Tegelijkertijd probeer ik de leegte te vullen door planten te splitsen. Er is eigenlijk niets leukers dan van één plant er drie of vier te maken, gewoon door de kluit met een keukenmes in delen te snijden. Sommige zaken zijn echt gratis in het leven.

In de border die vol moeten komen te staan met vaste planten, staat ook her en der een rozenstruik om het geheel een beetje contour te geven. De ene Charles Rennie Mackintosch heeft vermoedelijk definitief de geest gegeven. Eerst bij het vervoer deels geknakt en toen de genadeklap als gevolg van het graven van een drainagegreppel door iemand - en niet ikzelf – die niet uit zijn doppen keek. Die roos zal moeten worden vervangen, maar verder wil ik even afwachten hoe de andere zich ontwikkelen voordat ik er nieuwe bij ga zetten. Zou de Rhapsody in Blue echt blauwpaars gaan bloeien? Een boeket rozen is ook een van de wapens van de charmeur. Ik zie dat de rozen, anders dan de lelietjes, in de knop zitten. Met een tuin sta je als charmeur nooit echt met lege handen.