archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Mijn aandeel in de klimaatcrisis Julius Pasgeld

1818BS AandeelOmdat ik toch altijd al denk dat ik het gedaan heb, vraag ik me ook nu weer af wat mijn aandeel nou precies is geweest in de klimaatcrisis.
Natuurlijk gebruikte ik benzine en olie in al die auto’s, motoren en brommers die ik in mijn leven heb bereden. Maar als anderen me die benzine en die olie niet hadden aangeboden om daar zelf flink mee te verdienen, had ik ze ook niet kunnen gebruiken en was ik waarschijnlijk mijn hele leven met de fiets door dat leven gegaan.

Maar ik ben het nu toch zèlf geweest die de lucht m’n leven lang heeft vervuild met mijn uitlaatgassen?, vraag ik me dan handenwringend af.
En wie is er dan schuldig? De aanbieder of de gebruiker?

Dat geldt eigenlijk voor alle onnodige onzin die ik in mijn leven heb aangeschaft om dat leven gemakkelijk te maken. Al die onzin heb ik niet zèlf gemaakt, niet zèlf op de markt gebracht en in een groot aantal gevallen misschien niet eens zelf verzonnen. Reclame’s in tal en last hebben me die nutteloze, milieuvervuilende zaken doen aanschaffen.
Om mij het gevoel te laten hebben, dat ik erbij hoor.
Dus heb ik door al die jaren heen heel wat geld besteed aan milieuvervuilende zaken.
Maar maakt me dat mede-schuldig aan de huidige klimaatcrisis?
Nogmaals: als anderen ze niet zo verleidelijk voor me neer hadden gelegd had ik een heel wat moeilijker, maar wellicht ook boeiender leven kunnen leiden.
‘Het is niet aan ons om te zeggen: Dit moet je kopen’, zegt Frans Muller, bestuurstvoorzitter van Ahold-Delhaize nu, die buikpijn had over het nieuwste klimaatrapport. Ja, hallo! En al die reclamecampagnes dan van Ahold-Delhaize, dat we zo nodig hun producten moesten kopen?

Achteraf gezien had ik natuurlijk wat langer stil moeten staan bij alles wat ik aanschafte. Dat begrijp ik zelf nu ook wel. Van welk materiaal is het? Is er blijvende schade aan het milieu als ik het weer wegkieper na gebruik? Kan het gerecycled worden?
Al die vragen.

Maar hadden de mákers van die producten die misschien niet eerst moeten stellen? Dat waren toch de deskundigen? De kenners? En niet ik?

En nu vraagt de 14-jarige Rosalinde Leijdekker uit Heiloo in een ingezonden brief in het NRC zich terecht af, of háár toekomst misschien niet blijvend is aangetast
Maar hadden de makers van die producten die vraag misschien niet eerst moeten stellen?

Daarbij realiseer ik me terdege, dat mijn eigen bijdrage aan het milieuvraagstuk de huidige klimaatcrisis echt niet kan voorkomen. Hoewel ik los daarvan mijn afval tot nog toe zorgvuldig scheidde. Papier hier. Plastic daar. Glas weer ergens anders. Ik peuterde zelfs de nietjes van de theezakjes om die niet in de GFT-container aan te hoeven bieden.
Het zal niet veel geholpen hebben, vrees ik nu.

Hoe dan ook zullen niet alleen de kleine vervuilers, zoals ik, maar vooral ook de grote vervuilers straks moeten inbinden. Dat zal enorme gevolgen hebben voor de prijs die we voor ons gemak (materialisme, consumentisme en vertier) zullen gaan betalen. Nog meer rivaliteit! Nog meer concurentie! Nog meer leugen en bedrog!
Leuker zal het er niet op worden.
Interessanter wel.

-----
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven


© 2021 Julius Pasgeld meer Julius Pasgeld - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Mijn aandeel in de klimaatcrisis Julius Pasgeld
1818BS AandeelOmdat ik toch altijd al denk dat ik het gedaan heb, vraag ik me ook nu weer af wat mijn aandeel nou precies is geweest in de klimaatcrisis.
Natuurlijk gebruikte ik benzine en olie in al die auto’s, motoren en brommers die ik in mijn leven heb bereden. Maar als anderen me die benzine en die olie niet hadden aangeboden om daar zelf flink mee te verdienen, had ik ze ook niet kunnen gebruiken en was ik waarschijnlijk mijn hele leven met de fiets door dat leven gegaan.

Maar ik ben het nu toch zèlf geweest die de lucht m’n leven lang heeft vervuild met mijn uitlaatgassen?, vraag ik me dan handenwringend af.
En wie is er dan schuldig? De aanbieder of de gebruiker?

Dat geldt eigenlijk voor alle onnodige onzin die ik in mijn leven heb aangeschaft om dat leven gemakkelijk te maken. Al die onzin heb ik niet zèlf gemaakt, niet zèlf op de markt gebracht en in een groot aantal gevallen misschien niet eens zelf verzonnen. Reclame’s in tal en last hebben me die nutteloze, milieuvervuilende zaken doen aanschaffen.
Om mij het gevoel te laten hebben, dat ik erbij hoor.
Dus heb ik door al die jaren heen heel wat geld besteed aan milieuvervuilende zaken.
Maar maakt me dat mede-schuldig aan de huidige klimaatcrisis?
Nogmaals: als anderen ze niet zo verleidelijk voor me neer hadden gelegd had ik een heel wat moeilijker, maar wellicht ook boeiender leven kunnen leiden.
‘Het is niet aan ons om te zeggen: Dit moet je kopen’, zegt Frans Muller, bestuurstvoorzitter van Ahold-Delhaize nu, die buikpijn had over het nieuwste klimaatrapport. Ja, hallo! En al die reclamecampagnes dan van Ahold-Delhaize, dat we zo nodig hun producten moesten kopen?

Achteraf gezien had ik natuurlijk wat langer stil moeten staan bij alles wat ik aanschafte. Dat begrijp ik zelf nu ook wel. Van welk materiaal is het? Is er blijvende schade aan het milieu als ik het weer wegkieper na gebruik? Kan het gerecycled worden?
Al die vragen.

Maar hadden de mákers van die producten die misschien niet eerst moeten stellen? Dat waren toch de deskundigen? De kenners? En niet ik?

En nu vraagt de 14-jarige Rosalinde Leijdekker uit Heiloo in een ingezonden brief in het NRC zich terecht af, of háár toekomst misschien niet blijvend is aangetast
Maar hadden de makers van die producten die vraag misschien niet eerst moeten stellen?

Daarbij realiseer ik me terdege, dat mijn eigen bijdrage aan het milieuvraagstuk de huidige klimaatcrisis echt niet kan voorkomen. Hoewel ik los daarvan mijn afval tot nog toe zorgvuldig scheidde. Papier hier. Plastic daar. Glas weer ergens anders. Ik peuterde zelfs de nietjes van de theezakjes om die niet in de GFT-container aan te hoeven bieden.
Het zal niet veel geholpen hebben, vrees ik nu.

Hoe dan ook zullen niet alleen de kleine vervuilers, zoals ik, maar vooral ook de grote vervuilers straks moeten inbinden. Dat zal enorme gevolgen hebben voor de prijs die we voor ons gemak (materialisme, consumentisme en vertier) zullen gaan betalen. Nog meer rivaliteit! Nog meer concurentie! Nog meer leugen en bedrog!
Leuker zal het er niet op worden.
Interessanter wel.

-----
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
© 2021 Julius Pasgeld
powered by CJ2