archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
A Clockwork Orange * Thomas van der Steen

1509BS OogstruikelTussen alle meevallers die mijn levenspad kruisten zat heus wel eens een tegenvaller. Ook een flinke trouwens, ik heb er nog altijd last van. Nadat ik de huisarts op 1 mei 1983 vertelde over mijn klachten ? onlesbare dorst, onophoudelijk plassen, dodelijke vermoeidheid en fors gewichtsverlies ? sprak hij de onheilspellende woorden: duidelijk gevalletje diabetes mellitus type 1. Hij pakte de telefoon en belde het ziekenhuis om mijn komst aan te kondigen. De wereld heeft zijn 9/11, ik mijn eigen before and after.
Onderweg liet ik de taxichauffeur stoppen bij een snackbar. ‘Ah, jij hebt zeker ook zo’n hekel aan dat ziekenhuisvoer?’ ‘Nee, ik ga mijn aller-, aller-, allerlaatste colaatje drinken’, zei ik somber.

Suikerziekte of jeugddiabetes zoals het ook wordt genoemd, sloeg toe op mijn 25e en ik was op slag volwassen. Met mijn vriendinnetje ging ik samenwonen, parttime baan werd fulltime, een liederlijk leven ordelijk en een broodje hier of een happie daar werd een strikt dieet met vaste etenstijden.
We zijn 35 jaar verder en de strakke teugels zijn inmiddels gevierd. Mijn vrouw is behalve verpleegkundige ook mijn beschermengel. Leven met diabetes gaat me goed af, of beter, het lot is mij gunstig gezind. Aan vier keer per dag insuline spuiten ben ik gewend net als zes keer mijn bloedsuiker bepalen. Maar toch, het lichaam van een diabeet slijt aanmerkelijk sneller dan dat van anderen. De witte wereld heeft me dan ook stevig in zijn greep, met gehandschoende klauwen. Onderzoeken buitelen over elkaar, de uitslagen liggen onder een vergrootglas. Ook mijn ogen worden1509BS Clockwork regelmatig gescand. Eerder heeft dat geleid tot laserbehandelingen, lekkende adertjes worden dichtgebrand. Klinkt eng maar dat is het niet.
Na zo’n scan moet ik doorlopen naar mijn oogarts. Ze vertelt dat er vocht in mijn linkeroog zit en actie is geboden. Er is een geweldig medicijn en dat zal het probleem oplossen. Ik vraag of ik het beneden bij de huisapotheek kan ophalen. ‘Nee, het gaat anders’, zegt ze.

‘Meneer van der Steen?’ Ik sta op en loop naar een gedaante die van onder tot boven in steriele kleding is gehuld. Ze leidt me naar een behandelkamer en daar tref ik mijn oogarts die op eendere wijze is ingepakt. ‘Neemt u maar plaats in de stoel.’ Net als bij de tandarts word ik in een comfortabele positie gemanoeuvreerd. De assistente gooit een blauwe doek over me heen, zo dun als crêpepapier. Oh, er zit een gat in, zo groot als een oog. ‘Bent u allergisch voor jodium, wat is uw geboortedatum en om welk oog gaat het?’ Ik beantwoord de vragen naar eer en geweten. In mijn oog wordt een verdovende vloeistof gedruppeld en het gebied eromheen royaal ingesmeerd met jodium. Nu buigt de arts zich over me en zegt: ‘Ik zet een ooglidspreider op uw oog, het doet geen pijn, het voelt wat ongemakkelijk.’ De herinnering aan de film A Clockwork Orange dringt zich op. De houdbaarheidsdatum van het medicijn wordt hardop gecheckt. Ik hoor de nagel van de arts tegen de cilinder tikken. ‘Nou, meneer van der Steen, kijkt u maar naar linksonder en hou dat zo.’ De naald zweeft nog heel even boven mijn oog en … .

-----
De plaatjes zijn van Henk Klaren


© 2018 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
A Clockwork Orange * Thomas van der Steen
1509BS OogstruikelTussen alle meevallers die mijn levenspad kruisten zat heus wel eens een tegenvaller. Ook een flinke trouwens, ik heb er nog altijd last van. Nadat ik de huisarts op 1 mei 1983 vertelde over mijn klachten ? onlesbare dorst, onophoudelijk plassen, dodelijke vermoeidheid en fors gewichtsverlies ? sprak hij de onheilspellende woorden: duidelijk gevalletje diabetes mellitus type 1. Hij pakte de telefoon en belde het ziekenhuis om mijn komst aan te kondigen. De wereld heeft zijn 9/11, ik mijn eigen before and after.
Onderweg liet ik de taxichauffeur stoppen bij een snackbar. ‘Ah, jij hebt zeker ook zo’n hekel aan dat ziekenhuisvoer?’ ‘Nee, ik ga mijn aller-, aller-, allerlaatste colaatje drinken’, zei ik somber.

Suikerziekte of jeugddiabetes zoals het ook wordt genoemd, sloeg toe op mijn 25e en ik was op slag volwassen. Met mijn vriendinnetje ging ik samenwonen, parttime baan werd fulltime, een liederlijk leven ordelijk en een broodje hier of een happie daar werd een strikt dieet met vaste etenstijden.
We zijn 35 jaar verder en de strakke teugels zijn inmiddels gevierd. Mijn vrouw is behalve verpleegkundige ook mijn beschermengel. Leven met diabetes gaat me goed af, of beter, het lot is mij gunstig gezind. Aan vier keer per dag insuline spuiten ben ik gewend net als zes keer mijn bloedsuiker bepalen. Maar toch, het lichaam van een diabeet slijt aanmerkelijk sneller dan dat van anderen. De witte wereld heeft me dan ook stevig in zijn greep, met gehandschoende klauwen. Onderzoeken buitelen over elkaar, de uitslagen liggen onder een vergrootglas. Ook mijn ogen worden1509BS Clockwork regelmatig gescand. Eerder heeft dat geleid tot laserbehandelingen, lekkende adertjes worden dichtgebrand. Klinkt eng maar dat is het niet.
Na zo’n scan moet ik doorlopen naar mijn oogarts. Ze vertelt dat er vocht in mijn linkeroog zit en actie is geboden. Er is een geweldig medicijn en dat zal het probleem oplossen. Ik vraag of ik het beneden bij de huisapotheek kan ophalen. ‘Nee, het gaat anders’, zegt ze.

‘Meneer van der Steen?’ Ik sta op en loop naar een gedaante die van onder tot boven in steriele kleding is gehuld. Ze leidt me naar een behandelkamer en daar tref ik mijn oogarts die op eendere wijze is ingepakt. ‘Neemt u maar plaats in de stoel.’ Net als bij de tandarts word ik in een comfortabele positie gemanoeuvreerd. De assistente gooit een blauwe doek over me heen, zo dun als crêpepapier. Oh, er zit een gat in, zo groot als een oog. ‘Bent u allergisch voor jodium, wat is uw geboortedatum en om welk oog gaat het?’ Ik beantwoord de vragen naar eer en geweten. In mijn oog wordt een verdovende vloeistof gedruppeld en het gebied eromheen royaal ingesmeerd met jodium. Nu buigt de arts zich over me en zegt: ‘Ik zet een ooglidspreider op uw oog, het doet geen pijn, het voelt wat ongemakkelijk.’ De herinnering aan de film A Clockwork Orange dringt zich op. De houdbaarheidsdatum van het medicijn wordt hardop gecheckt. Ik hoor de nagel van de arts tegen de cilinder tikken. ‘Nou, meneer van der Steen, kijkt u maar naar linksonder en hou dat zo.’ De naald zweeft nog heel even boven mijn oog en … .

-----
De plaatjes zijn van Henk Klaren
© 2018 Thomas van der Steen
powered by CJ2