archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Af en toe rijd ik er nog wel eens langs Fokke Zwaan

1013BS Blomme
Af en toe rijd ik er nog wel eens langs, toevallig. Als het zo uitkomt. 't Landje. Het is nu natuurlijk geen landje meer, maar een keurig glad geschoren parkje met geasfalteerde, liniaalrechte paden, wat klimtoestellen en een betonnen basketbalveldje. Ingeklemd tussen Rijswijk en Den Haag.

Maar toen ik in de eerste, tweede klas zat was dit nog 't landje, een rafelig stuk grond van ongeveer 100 bij 200 meter, aan de rand van de stad, zonder duidelijke bestemming. Het was een verwilderd grasland, hier en daar bosjes en struiken, met een of twee resten van vroegere bebouwing, grote betonnen steenblokken. In onze fantasie waren dat nog bunkers uit de oorlog, waarin misschien wel dode Duitsers lagen. Wij speelden daar verstoppertje, vingen in het voorjaar kikkervisjes en scharrelden er de hele woensdagmiddag rond. Wat eigenlijk niet mocht, want vanuit onze straat was het aan de andere kant van de sloot.

Toen ik nog iets jonger was ging ik er ook een keer met de kleuterklas een dag naartoe, bij wijze van 'schoolreis', in het voorjaar. Aan het eind van de dag gingen we allemaal een bos bloemen plukken, 'voor onze moeders'. De juf kwam bij mij staan en zei dat ik echt een heel grote bos moest plukken, speciaal voor mijn moeder. Ze hielp nog even flink mee, zodat ik met een arm vol bloemen naar huis liep. De grootste bos van de klas.

Hoe ik ook nadenk, ik kan me niet meer herinneren hoe die juf heette. En ook niet dat ik die bloemen aan mijn moeder gaf, en wat ze toen zei.
 
********************************
Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren


© 2013 Fokke Zwaan meer Fokke Zwaan - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Af en toe rijd ik er nog wel eens langs Fokke Zwaan
1013BS Blomme
Af en toe rijd ik er nog wel eens langs, toevallig. Als het zo uitkomt. 't Landje. Het is nu natuurlijk geen landje meer, maar een keurig glad geschoren parkje met geasfalteerde, liniaalrechte paden, wat klimtoestellen en een betonnen basketbalveldje. Ingeklemd tussen Rijswijk en Den Haag.

Maar toen ik in de eerste, tweede klas zat was dit nog 't landje, een rafelig stuk grond van ongeveer 100 bij 200 meter, aan de rand van de stad, zonder duidelijke bestemming. Het was een verwilderd grasland, hier en daar bosjes en struiken, met een of twee resten van vroegere bebouwing, grote betonnen steenblokken. In onze fantasie waren dat nog bunkers uit de oorlog, waarin misschien wel dode Duitsers lagen. Wij speelden daar verstoppertje, vingen in het voorjaar kikkervisjes en scharrelden er de hele woensdagmiddag rond. Wat eigenlijk niet mocht, want vanuit onze straat was het aan de andere kant van de sloot.

Toen ik nog iets jonger was ging ik er ook een keer met de kleuterklas een dag naartoe, bij wijze van 'schoolreis', in het voorjaar. Aan het eind van de dag gingen we allemaal een bos bloemen plukken, 'voor onze moeders'. De juf kwam bij mij staan en zei dat ik echt een heel grote bos moest plukken, speciaal voor mijn moeder. Ze hielp nog even flink mee, zodat ik met een arm vol bloemen naar huis liep. De grootste bos van de klas.

Hoe ik ook nadenk, ik kan me niet meer herinneren hoe die juf heette. En ook niet dat ik die bloemen aan mijn moeder gaf, en wat ze toen zei.
 
********************************
Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren
© 2013 Fokke Zwaan
powered by CJ2