archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Een slimme meid en haar Harley Davidson Edisa Labrujère

0303BS Brief Slimme meid
Ik ontplof zowat van de hitte in mijn leren pak en onder mijn veel te strakke, nieuwe helm, te midden van de gillende drukte op Interstate 10 door Los Angeles. Onze American Dream is net van start gegaan. Bas en ik hebben zojuist twee motoren gehuurd om een rondreis van drie weken te gaan maken. Maar we moeten de stad uit zien te komen. En snel ook. Dat heb ik namelijk in een reisboek gelezen voordat we op vakantie gingen. Ik heb er een heel stel gelezen. Immers: een slimme meid is goed voorbereid. Maar om eerlijk te zijn deed ik het gewoon vanwege de voorpret. Op deze reis had ik me namelijk al jaren verheugd. Dit was dé droomreis die ik altijd al wilde maken. Op een Harley door Amerika. In het boek over camperreizen had ik dus gelezen dat je in Los Angeles voorzichtig moest zijn. Voordat je het weet neem je een verkeerde afslag en rij je door een of andere foute buurt. Je kan zien dat je verkeerd zit aan de staat van de huizen en de hoeveelheid vuilnis op straat. Hoe meer vuilnis, hoe minder vuilnismannen nog zin hebben om daar hun werk te doen.

Met deze vakantie zouden we een heerlijke, ontspannen tijd tegemoet gaan. Vanwege dat doel, had ik express geen georganiseerde groepsreis geboekt. Door op eigen houtje te gaan, zouden we ons eigen tempo kunnen bepalen en rustdagen in kunnen lassen waar en wanneer we zelf wilden. Maar de eerste dag begint al met meer stress dan we thuis ooit hebben gehad. Bij het afhalen van de motoren moet er een borg betaald worden. Ook moeten we een formulier ondertekenen waarmee we verklaren op de hoogte te zijn van het grote gevaar van motorrijden en dat als we verongelukken dat het onze eigen schuld is. Slik. In een paar regeltjes staat ook dat we een aanvullende WA-verzekering kunnen afsluiten voor 12 dollar per dag. Dan kan degene die ons sued niet een half miljoen maar een heel miljoen van ons krijgen. We hoeven alleen maar een kruisje te zetten. Ach, denken we, ‘we kunnen het maar beter goed geregeld hebben’. Maar als de creditcard door de ‘pinautomaat’ wordt gehaald om de borg en de extra kosten van de verzekering af te boeken, gaan we hoofdrekenen. Voor ons samen komt die extra verzekering op een slordige 600 dollar erbij! We vragen of we er nog op terug kunnen komen en gelukkig kan dat. De afboeking wordt geannuleerd en dan wordt de betaalpas opnieuw gebruikt om alleen de borg te betalen. Maar dan weigert de creditcard dienst. En contant mogen we niet betalen. De jongen van het verhuurstation zegt dat we het anders morgen nog eens moeten proberen. Wat is er aan de hand? Na een aantal zenuwslopende telefoontjes met de bank, terwijl de rij wachtenden achter ons langer en langer wordt, blijkt dat de limiet van die dag overschreden is door het afboeken van de twee bedragen na elkaar. Het gaat om een ‘tekort’ van twee dollar en we krijgen de motoren alsnog mee.

We komen er ook al snel achter dat we precies de verkeerde datum hebben uitgekozen om te starten. Op de dag dat wij vertrekken, begint voor alle Amerikanen een lang weekend vrij vanwege Labour Day. Just our luck. Er is een enorme stroom stedelingen die de stad uittrekken op zoek naar een stukje gras. We proberen zo goed mogelijk in te voegen en vooral geen verkeerde afslag te nemen, op zoek naar de eerste de beste camping. In San Bernardino vinden we een camping maar alle plaatsen zijn bezet. Gelukkig kunnen we bij de beheerder op een stukje grond in zijn achtertuin staan. Ik ben zo moe van alle inspanning dat ik meteen op de grond ga liggen en me het eerste uur niet verroer. Ik ben nog niet eens in staat om een ooglid op te tillen om te zien hoe Bas de tent opzet.

De pech blijft ons de eerste dagen achtervolgen maar aan het einde van de eerste week hebben we het ongemak afgeschud en wordt het toch nog leuk. Bij het verlaten van Yosemite National Park haalt een automobilist ons agressief in en rijdt met enorme vaart op de motorrijder voor ons in. Deze ziet de automobilist aankomen en wijkt ternauwernood uit naar de kant van de weg om even later ook ingehaald te worden. Bij een wegrestaurant op de uitgestrekte toendra van de Tioga Pass stoppen we bij een restaurantje voor een broodje hamburger (zelfs in de middle of nowhere is junkfood te krijgen). En kijk eens wie daar ook een pauze neemt: de van z’n sokken gereden motorrijder. We knopen een gesprekje aan.
Wij: ‘That guy in the car almost hit you.‘
Hij: ‘Yes, and he did it for fun. When he passed me he laughed at me and gave me the finger. But I remembered his license plate number and a few minutes later I saw his car parked at one of the parking spots for hikers. And I turned around. I took a stone, put it on his hood,’ terwijl hij ronddraaiende bewegingen met zijn arm maakt, ‘and I left the stone on the car, so he knows he’s been had.’

Of alle Amerikanen zo wraakzuchtig zijn, weten we niet, maar wij vonden ze wel allemaal erg geïnteresseerd. Geïnteresseerd in ons. Alhoewel de Californische cultuur doorspekt is met Harley Davidson, wordt zo’n stel op doortocht volgens hen toch weinig gezien. Bij elk benzinestation, truck stop, restaurant en camping werd gevraagd waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen. De beheerder van een camping bracht ons in contact met collega-motorrijders die ons wat tips konden geven over de te rijden route. We werden bij deze mensen in hun huis verwelkomd en eenmaal binnen werden nog meer motorvrienden opgetrommeld om kennis te maken met de Nederlanders.

Maar dat de Amerikanen geïnteresseerd in ons zouden zijn, wist ik al. Dat had ik ook in dat boek gelezen en het was één van de weinige dingen die klopte. Waarschuwingen als dat Amerikanen nooit te hard rijden en wij dat ook zéker niet moesten doen, over hoe weinig tankstations er in de woestijn zijn, en dat alle politieagenten boemannen zijn waar je je onderdanig tegenover moet gedragen omdat je anders de bak in vliegt gaven alleen maar onnodige stress. Nee, je kunt je maar beter niet téveel voorbereiden. Al is het wel handig om te weten dat je creditcard een daglimiet heeft.
 
********************************************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie? Ga naar www.hyperventilatie.org .


© 2005 Edisa Labrujère meer Edisa Labrujère - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Een slimme meid en haar Harley Davidson Edisa Labrujère
0303BS Brief Slimme meid
Ik ontplof zowat van de hitte in mijn leren pak en onder mijn veel te strakke, nieuwe helm, te midden van de gillende drukte op Interstate 10 door Los Angeles. Onze American Dream is net van start gegaan. Bas en ik hebben zojuist twee motoren gehuurd om een rondreis van drie weken te gaan maken. Maar we moeten de stad uit zien te komen. En snel ook. Dat heb ik namelijk in een reisboek gelezen voordat we op vakantie gingen. Ik heb er een heel stel gelezen. Immers: een slimme meid is goed voorbereid. Maar om eerlijk te zijn deed ik het gewoon vanwege de voorpret. Op deze reis had ik me namelijk al jaren verheugd. Dit was dé droomreis die ik altijd al wilde maken. Op een Harley door Amerika. In het boek over camperreizen had ik dus gelezen dat je in Los Angeles voorzichtig moest zijn. Voordat je het weet neem je een verkeerde afslag en rij je door een of andere foute buurt. Je kan zien dat je verkeerd zit aan de staat van de huizen en de hoeveelheid vuilnis op straat. Hoe meer vuilnis, hoe minder vuilnismannen nog zin hebben om daar hun werk te doen.

Met deze vakantie zouden we een heerlijke, ontspannen tijd tegemoet gaan. Vanwege dat doel, had ik express geen georganiseerde groepsreis geboekt. Door op eigen houtje te gaan, zouden we ons eigen tempo kunnen bepalen en rustdagen in kunnen lassen waar en wanneer we zelf wilden. Maar de eerste dag begint al met meer stress dan we thuis ooit hebben gehad. Bij het afhalen van de motoren moet er een borg betaald worden. Ook moeten we een formulier ondertekenen waarmee we verklaren op de hoogte te zijn van het grote gevaar van motorrijden en dat als we verongelukken dat het onze eigen schuld is. Slik. In een paar regeltjes staat ook dat we een aanvullende WA-verzekering kunnen afsluiten voor 12 dollar per dag. Dan kan degene die ons sued niet een half miljoen maar een heel miljoen van ons krijgen. We hoeven alleen maar een kruisje te zetten. Ach, denken we, ‘we kunnen het maar beter goed geregeld hebben’. Maar als de creditcard door de ‘pinautomaat’ wordt gehaald om de borg en de extra kosten van de verzekering af te boeken, gaan we hoofdrekenen. Voor ons samen komt die extra verzekering op een slordige 600 dollar erbij! We vragen of we er nog op terug kunnen komen en gelukkig kan dat. De afboeking wordt geannuleerd en dan wordt de betaalpas opnieuw gebruikt om alleen de borg te betalen. Maar dan weigert de creditcard dienst. En contant mogen we niet betalen. De jongen van het verhuurstation zegt dat we het anders morgen nog eens moeten proberen. Wat is er aan de hand? Na een aantal zenuwslopende telefoontjes met de bank, terwijl de rij wachtenden achter ons langer en langer wordt, blijkt dat de limiet van die dag overschreden is door het afboeken van de twee bedragen na elkaar. Het gaat om een ‘tekort’ van twee dollar en we krijgen de motoren alsnog mee.

We komen er ook al snel achter dat we precies de verkeerde datum hebben uitgekozen om te starten. Op de dag dat wij vertrekken, begint voor alle Amerikanen een lang weekend vrij vanwege Labour Day. Just our luck. Er is een enorme stroom stedelingen die de stad uittrekken op zoek naar een stukje gras. We proberen zo goed mogelijk in te voegen en vooral geen verkeerde afslag te nemen, op zoek naar de eerste de beste camping. In San Bernardino vinden we een camping maar alle plaatsen zijn bezet. Gelukkig kunnen we bij de beheerder op een stukje grond in zijn achtertuin staan. Ik ben zo moe van alle inspanning dat ik meteen op de grond ga liggen en me het eerste uur niet verroer. Ik ben nog niet eens in staat om een ooglid op te tillen om te zien hoe Bas de tent opzet.

De pech blijft ons de eerste dagen achtervolgen maar aan het einde van de eerste week hebben we het ongemak afgeschud en wordt het toch nog leuk. Bij het verlaten van Yosemite National Park haalt een automobilist ons agressief in en rijdt met enorme vaart op de motorrijder voor ons in. Deze ziet de automobilist aankomen en wijkt ternauwernood uit naar de kant van de weg om even later ook ingehaald te worden. Bij een wegrestaurant op de uitgestrekte toendra van de Tioga Pass stoppen we bij een restaurantje voor een broodje hamburger (zelfs in de middle of nowhere is junkfood te krijgen). En kijk eens wie daar ook een pauze neemt: de van z’n sokken gereden motorrijder. We knopen een gesprekje aan.
Wij: ‘That guy in the car almost hit you.‘
Hij: ‘Yes, and he did it for fun. When he passed me he laughed at me and gave me the finger. But I remembered his license plate number and a few minutes later I saw his car parked at one of the parking spots for hikers. And I turned around. I took a stone, put it on his hood,’ terwijl hij ronddraaiende bewegingen met zijn arm maakt, ‘and I left the stone on the car, so he knows he’s been had.’

Of alle Amerikanen zo wraakzuchtig zijn, weten we niet, maar wij vonden ze wel allemaal erg geïnteresseerd. Geïnteresseerd in ons. Alhoewel de Californische cultuur doorspekt is met Harley Davidson, wordt zo’n stel op doortocht volgens hen toch weinig gezien. Bij elk benzinestation, truck stop, restaurant en camping werd gevraagd waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen. De beheerder van een camping bracht ons in contact met collega-motorrijders die ons wat tips konden geven over de te rijden route. We werden bij deze mensen in hun huis verwelkomd en eenmaal binnen werden nog meer motorvrienden opgetrommeld om kennis te maken met de Nederlanders.

Maar dat de Amerikanen geïnteresseerd in ons zouden zijn, wist ik al. Dat had ik ook in dat boek gelezen en het was één van de weinige dingen die klopte. Waarschuwingen als dat Amerikanen nooit te hard rijden en wij dat ook zéker niet moesten doen, over hoe weinig tankstations er in de woestijn zijn, en dat alle politieagenten boemannen zijn waar je je onderdanig tegenover moet gedragen omdat je anders de bak in vliegt gaven alleen maar onnodige stress. Nee, je kunt je maar beter niet téveel voorbereiden. Al is het wel handig om te weten dat je creditcard een daglimiet heeft.
 
********************************************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie? Ga naar www.hyperventilatie.org .
© 2005 Edisa Labrujère
powered by CJ2