archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Milaan, 6 mei 1970 Willem Post

1714BS Milaan1Misschien wel de jongste Feijenoord-supporter in Milaan

Eerst was er nog de teleurstelling. Mijn vader, machinist bij de NS, en ik zouden samen per trein naar Milaan reizen. De kaartjes hadden we al. Maar hij kreeg maagklachten en moest na alle Europacup wedstrijden die hij van Feyenoord had gezien helaas de belangrijkste wedstrijd afzeggen. Met andere Feyenoord-spoorjongens had hij zo intens genoten van de wedstrijden tegen o.a. Tottenham Hotspur, Real Madrid en Stade de Reims. Er groeide in De Kuip maar ook in Londen, Parijs en Madrid waar hij was bij die uitwedstrijden een waar Legioen. En natuurlijk in Lissabon tegen Benfica. De sfeer was altijd geweldig, zei mijn vader. En de supporters kwamen uit het hele land, zei hij altijd. ‘Feyenoord is een nationale club!’

En nu mocht ik de eerste keer mee, maar zou ook ik toch thuis moeten blijven. Tot mijn grote verrassing kwam mijn vader echter al gauw met de mededeling dat zijn collega Jaap de Wit mij wel wilde meenemen. Een daad van echte ‘Feyenoord-opoffering!’ Gouwe vent die Jaap.

Op Rotterdam CS stapten we in de Feyenoordtrein. Spannend. Achter mij stond een oudere man die pas in wilde stappen als hij zeker wist dat de trein niet door Duitsland reed. ‘Ik heb mijn familie verloren bij het bombardement door die rotmoffen’, riep hij luidkeels. ‘Ik zal nooit meer een voet op Duitse bodem zetten. En er ook niet doorheen reizen.’ Het was als een toespraakje dat uit de lucht kwam vallen daar op het perron. Een beetje plompverloren. Maar een ieder van ons begreep hem. De oorlog was nog maar 25 jaar geleden afgelopen. De wonden waren diep zoals je die deels ook nog terugzag in het hart van Rotterdam.
De trein vertrok. Overal vlaggen en gezang. Wij belandden in de coupé met een gezin uit Gouda waarvan ‘moeder de vrouw’ liefdevol vertelde over de sokken, broeken en shirts die ze waste voor onze Feyenoord jongens. Ze wilde ruim op tijd in Milaan zijn ‘om hopelijk onze jongens, moordgozers zonder kapsones zijn het!, nog even te zien.’

Voorbij Dordrecht kwam vlak voor acht uur de trein tussen de weilanden opeens tot stilstand. Het werd meteen doodstil. 4 mei. Dodenherdenking! Niemand die ook maar iets zei.

De volgende dag in Milaan. Geen hotelkamer meer te krijgen. Jaap wist er wel wat op. Via de plaatselijke VVV belandden we in een klooster. Geweldige gastvrijheid! We kregen zelfs gratis eten en smulden van gerechten waarvan we nog nooit gehoord hadden: ravioli en spaghetti. (In Nederland was al wel macaroni enigszins ingeburgerd. Van zoiets als pizza had nog niemand gehoord).
Helaas mocht je niet praten en omgaan met de knappe nonnetjes maar moeder overste was wel aanspreekbaar. We hebben haar in het Engels en met gebaren gevraagd om een schietgebedje te doen voor Feyenoord en ze beloofde plechtig dat te doen. ‘But please, before the game!’ Ik weet het niet precies meer maar ik denk dat we haar de aanvangstijd van de wedstrijd zeker wel hebben doorgegeven.

Op de wedstrijddag was het plein voor de kathedraal en daarnaast de overdekte winkelpassage the place1714BS Milaan2 to be. Beide clubs waren vertegenwoordigd door een supportersschare van zo’n 20.000 man. Spanningen waren er niet. Hun groen-wit en ons rood-wit mengden zich als vanzelf. Er werd samen gezongen en gedronken. Groot gejuich ging op toen de Feyenoord vlag hoog op de kerktoren was bevestigd. Grappig was dat ook de Celtic supporters klapten. Aardige lui, al kon je vanwege hun Schotse accent niets van hen verstaan.

Op naar San Siro. Met de metro. We stonden in een propvolle wagon met alleen maar Feyenoord supporters. Het Hand in Hand klonk door de donkere tunnels. Er werd zo uitbundig gehost dat de ‘deinende’ metro in de tunnel tot stilstand kwam. Even wat rustig aan, vroeg de conducteur. Althans we begrepen al gauw dat hij dat bedoelde want de man raakte al aardig in paniek.
Het stadion. We hadden een prachtige plek hoog boven de middellijn. Ik herinner me dat het iedere seconde zenuwslopend was. Nu moest het gebeuren. Van meet af aan waren wij dominanter. Kansen waren er genoeg. Vooral voor Kindvall. Wat was Hasil goed. En Willem en Wimpie. Rinus niet te vergeten. En Eddy PG was een echt rustpunt. Daar stond een team.

Wij allemaal keken tegen Celtic op. Het was toen een topploeg. Ze hadden de Europacup eerder gewonnen en met Jimmy Johnstone, de Vlo, hadden ze een wondervoetballer. Zij waren favoriet. Maar wij werden sterker en sterker. We konden het helaas niet afmaken. Een verlenging volgde. De spanning werd ondraaglijk. En toen opeens was er dat wonderdoelpunt gescoord door de teen van Ove. Net op tijd. Een fractie van een seconde eerder bij de bal dan de keeper. Na het Zweedse wittebrood kregen we de Zweedse (voetbal)bevrijding. Van Ove. Bevrijd van de spanning!

Nog wel 5 minuten die voorbij kropen. We werden stil en zagen lijkbleek. Het fluitsignaal. Ik heb nog nooit huilende Feyenoord supporters gezien. Toen wel. Aanhoudend gejuich. Voor m’n gevoel hield dat wel een uur aan. Ik wist dat geschiedenis was geschreven. Hier zou over 100 jaar nog over gesproken worden. Huilende Celtic supporters nog lang na de wedstrijd. Voor hen is voetbal religie. Ze waren sportief. Ze feliciteerden ons.
De volgende dag weer terug met de trein. Op Franse en Belgische stations klappende mensen voor onze Feyenoordtrein. Nummer 1 van Europa! Tovervoetbal. Beste middenveld en verdediging ter wereld.

Ik was 14 jaar en beschouw het als een voorrecht dat ik ‘Milaan’ heb mee mogen maken. Van Hanegem, Israël, Moulijn en Jansen waren geweldige voetballers. Echte winnaars, harde werkers. Maar ook een surplus aan techniek. Vrijwel iedereen gunde Feyenoord het succes. Een echte volksclub van ‘doe maar gewoon’. Daar paste trainer Happel perfect bij. Geen overdreven praatjes. Meer een sfinx die veelal zweeg. In een paar woorden zette hij z’n team op scherp.
Alles tezamen was het de magie van Feyenoord met de Kindvall goal als hoogtepunt. Ik zal het Europacup seizoen 1969-1970 nooit vergeten. We waren weinig gewend en opeens waren we alles. En dat allemaal in 1 seizoen.
ALS EERSTE DE CUP!

------
De plaatjes zijn van de schrijver


© 2020 Willem Post meer Willem Post - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Milaan, 6 mei 1970 Willem Post
1714BS Milaan1Misschien wel de jongste Feijenoord-supporter in Milaan

Eerst was er nog de teleurstelling. Mijn vader, machinist bij de NS, en ik zouden samen per trein naar Milaan reizen. De kaartjes hadden we al. Maar hij kreeg maagklachten en moest na alle Europacup wedstrijden die hij van Feyenoord had gezien helaas de belangrijkste wedstrijd afzeggen. Met andere Feyenoord-spoorjongens had hij zo intens genoten van de wedstrijden tegen o.a. Tottenham Hotspur, Real Madrid en Stade de Reims. Er groeide in De Kuip maar ook in Londen, Parijs en Madrid waar hij was bij die uitwedstrijden een waar Legioen. En natuurlijk in Lissabon tegen Benfica. De sfeer was altijd geweldig, zei mijn vader. En de supporters kwamen uit het hele land, zei hij altijd. ‘Feyenoord is een nationale club!’

En nu mocht ik de eerste keer mee, maar zou ook ik toch thuis moeten blijven. Tot mijn grote verrassing kwam mijn vader echter al gauw met de mededeling dat zijn collega Jaap de Wit mij wel wilde meenemen. Een daad van echte ‘Feyenoord-opoffering!’ Gouwe vent die Jaap.

Op Rotterdam CS stapten we in de Feyenoordtrein. Spannend. Achter mij stond een oudere man die pas in wilde stappen als hij zeker wist dat de trein niet door Duitsland reed. ‘Ik heb mijn familie verloren bij het bombardement door die rotmoffen’, riep hij luidkeels. ‘Ik zal nooit meer een voet op Duitse bodem zetten. En er ook niet doorheen reizen.’ Het was als een toespraakje dat uit de lucht kwam vallen daar op het perron. Een beetje plompverloren. Maar een ieder van ons begreep hem. De oorlog was nog maar 25 jaar geleden afgelopen. De wonden waren diep zoals je die deels ook nog terugzag in het hart van Rotterdam.
De trein vertrok. Overal vlaggen en gezang. Wij belandden in de coupé met een gezin uit Gouda waarvan ‘moeder de vrouw’ liefdevol vertelde over de sokken, broeken en shirts die ze waste voor onze Feyenoord jongens. Ze wilde ruim op tijd in Milaan zijn ‘om hopelijk onze jongens, moordgozers zonder kapsones zijn het!, nog even te zien.’

Voorbij Dordrecht kwam vlak voor acht uur de trein tussen de weilanden opeens tot stilstand. Het werd meteen doodstil. 4 mei. Dodenherdenking! Niemand die ook maar iets zei.

De volgende dag in Milaan. Geen hotelkamer meer te krijgen. Jaap wist er wel wat op. Via de plaatselijke VVV belandden we in een klooster. Geweldige gastvrijheid! We kregen zelfs gratis eten en smulden van gerechten waarvan we nog nooit gehoord hadden: ravioli en spaghetti. (In Nederland was al wel macaroni enigszins ingeburgerd. Van zoiets als pizza had nog niemand gehoord).
Helaas mocht je niet praten en omgaan met de knappe nonnetjes maar moeder overste was wel aanspreekbaar. We hebben haar in het Engels en met gebaren gevraagd om een schietgebedje te doen voor Feyenoord en ze beloofde plechtig dat te doen. ‘But please, before the game!’ Ik weet het niet precies meer maar ik denk dat we haar de aanvangstijd van de wedstrijd zeker wel hebben doorgegeven.

Op de wedstrijddag was het plein voor de kathedraal en daarnaast de overdekte winkelpassage the place1714BS Milaan2 to be. Beide clubs waren vertegenwoordigd door een supportersschare van zo’n 20.000 man. Spanningen waren er niet. Hun groen-wit en ons rood-wit mengden zich als vanzelf. Er werd samen gezongen en gedronken. Groot gejuich ging op toen de Feyenoord vlag hoog op de kerktoren was bevestigd. Grappig was dat ook de Celtic supporters klapten. Aardige lui, al kon je vanwege hun Schotse accent niets van hen verstaan.

Op naar San Siro. Met de metro. We stonden in een propvolle wagon met alleen maar Feyenoord supporters. Het Hand in Hand klonk door de donkere tunnels. Er werd zo uitbundig gehost dat de ‘deinende’ metro in de tunnel tot stilstand kwam. Even wat rustig aan, vroeg de conducteur. Althans we begrepen al gauw dat hij dat bedoelde want de man raakte al aardig in paniek.
Het stadion. We hadden een prachtige plek hoog boven de middellijn. Ik herinner me dat het iedere seconde zenuwslopend was. Nu moest het gebeuren. Van meet af aan waren wij dominanter. Kansen waren er genoeg. Vooral voor Kindvall. Wat was Hasil goed. En Willem en Wimpie. Rinus niet te vergeten. En Eddy PG was een echt rustpunt. Daar stond een team.

Wij allemaal keken tegen Celtic op. Het was toen een topploeg. Ze hadden de Europacup eerder gewonnen en met Jimmy Johnstone, de Vlo, hadden ze een wondervoetballer. Zij waren favoriet. Maar wij werden sterker en sterker. We konden het helaas niet afmaken. Een verlenging volgde. De spanning werd ondraaglijk. En toen opeens was er dat wonderdoelpunt gescoord door de teen van Ove. Net op tijd. Een fractie van een seconde eerder bij de bal dan de keeper. Na het Zweedse wittebrood kregen we de Zweedse (voetbal)bevrijding. Van Ove. Bevrijd van de spanning!

Nog wel 5 minuten die voorbij kropen. We werden stil en zagen lijkbleek. Het fluitsignaal. Ik heb nog nooit huilende Feyenoord supporters gezien. Toen wel. Aanhoudend gejuich. Voor m’n gevoel hield dat wel een uur aan. Ik wist dat geschiedenis was geschreven. Hier zou over 100 jaar nog over gesproken worden. Huilende Celtic supporters nog lang na de wedstrijd. Voor hen is voetbal religie. Ze waren sportief. Ze feliciteerden ons.
De volgende dag weer terug met de trein. Op Franse en Belgische stations klappende mensen voor onze Feyenoordtrein. Nummer 1 van Europa! Tovervoetbal. Beste middenveld en verdediging ter wereld.

Ik was 14 jaar en beschouw het als een voorrecht dat ik ‘Milaan’ heb mee mogen maken. Van Hanegem, Israël, Moulijn en Jansen waren geweldige voetballers. Echte winnaars, harde werkers. Maar ook een surplus aan techniek. Vrijwel iedereen gunde Feyenoord het succes. Een echte volksclub van ‘doe maar gewoon’. Daar paste trainer Happel perfect bij. Geen overdreven praatjes. Meer een sfinx die veelal zweeg. In een paar woorden zette hij z’n team op scherp.
Alles tezamen was het de magie van Feyenoord met de Kindvall goal als hoogtepunt. Ik zal het Europacup seizoen 1969-1970 nooit vergeten. We waren weinig gewend en opeens waren we alles. En dat allemaal in 1 seizoen.
ALS EERSTE DE CUP!

------
De plaatjes zijn van de schrijver
© 2020 Willem Post
powered by CJ2