archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Requiem voor een hype Wilko Voordouw

1504BS BeaujolaisHet zal ongetwijfeld bijna iedereen ontgaan zijn, maar HIJ WAS ER WEER. Hij is ook weer vertrokken. Als een dief in de nacht. Grappig, want rond twintig jaar geleden werd HIJ gezien als het lichtpuntje in de maand november. Een zonnestraaltje in de grauwe novembermaand, afkomstig uit Frankrijk. Ik heb het uiteraard over de beaujolais nouveau.

Donderdag 16 november was de derde donderdag van november, de dag dat de jonge wijn van het jaar vrijgegeven werd voor consumptie. Pakweg 25 jaar geleden was het een soort van feestdag, midden in de kilste, natste en meest grijze maand van het jaar. Slijters hingen al dagen van tevoren hun affiches op: Il est arrivé, le beaujolais nouveau. Supermarkten pikten hun graantje mee. De grote discussie in Frankrijk en in alle landen waar de beaujolais massaal werd ingeslagen ging over de kapitale vraag: banaan of framboos?

Voor de niet-ingewijden: die vraag ging over de fruitsmaak die het meest bleef hangen na de eerste slok. Kwam de communis opinio uit op banaan, dan was er sprake van een mislukt jaar. De pluk was te laat geweest, te weinig zon, de vignerons konden de smaak van de gist niet verbloemen, de beaujolais was dat jaar een laf drankje, zonder kraak of smaak. Ging het om framboos als dominant fruit (logisch, dat is de vrucht die bij de gamay à jus noir hoort), dan was de nouveau of primeur geslaagd. Het was met beaujolais eigenlijk net als met de Hollandse Nieuwe. Het ene jaar is het andere niet.

In mijn Parijse jaren togen we voor de beaujolais nouveau altijd naar Ma Bourgogne, aan de Place des Vosges. De patron liet ieder jaar enkele vaten speciaal voor hem samenstellen. Journalisten en andere ‘influencers’ (om het maar eens modern te zeggen) vormden het publiek. Plakjes droge worst erbij, coq au vin of boeuf bourguignon uit de gulle keuken en laat de beaujolais maar door het keelgat glijden.

Maar die tijd is voorbij. Op het internet maakt alleen nog de Engelse Time Out melding van beaujolaisfeesten in Parijs. Een veeg teken. Op vrijdag 17 november 2017 ging ik in Den Haag op zoek naar beaujolais nouveau. Dat viel nog niet mee. Gall & Gall had enkele flessen staan op een niet-prominente plek en na enig zoeken bij Appie vond ik wat flesjes van Georges Duboeuf, de paus van de beaujolais, ooit veroordeeld voor zwendel met gist en suiker … . Het onderzoek is niet representatief, maar ik zag eigenlijk nergens anders flessen nieuwe wijn. En al helemaal geen feestelijkheden, met kleurige banieren en meer van dat moois.

De novemberzonnestraal uit het verleden bleek een hype te zijn geweest en is dus uit het Nederlandse straatbeeld verdwenen. Terwijl het gebruik eigenlijk zo leuk is. Want de jonge wijn ging zes tot acht weken na de oogst de vaten uit ter gelegenheid van Allerheiligen, op 11 november. Dat is een van die Franse feestdagen waarbij iedereen naar de geboortestreek toog en dan ‘en famille’ dineerde en enkele mooie flessen soldaat maakte. Bezoek aan het familiegraf en proosten met de jonge wijn van het jaar. Het oude en het nieuwe bij elkaar gebracht.

Het familiebezoek raakte in ongerede, net als het consumeren van de jonge wijn. En in Nederland en andere westerse landen kwam men tot de conclusie dat die jonge wijn eigenlijk onaffe wijn is. Laffe wijn. Dat beaujolais veel lekkerder is als deze is ‘volgroeid’, helemaal als het om een van de tien crus, bijvoorbeeld Chénas, Moulin-à-vent of Juliénas gaat.

Toch is de beaujolais nouveau nog niet helemaal bijgezet in het museum van verloren tradities. In het Verre Oosten, en dan met name Japan, weten de Fransen op de een of andere manier het geloof springlevend te houden. Daar wel. En dus vertrekken ieder jaar rond de 14e november enkele vracht-747’s naar het land van de rijzende zon en andere Aziatische groeiers. Omdat beaujolais nouveau daar nog wel het summum is. Grote vraag is voor hoe lang.

--------------------------
Het plaatje is samengesteld door Henk Klaren uit publieke bronnen.


© 2017 Wilko Voordouw meer Wilko Voordouw - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Requiem voor een hype Wilko Voordouw
1504BS BeaujolaisHet zal ongetwijfeld bijna iedereen ontgaan zijn, maar HIJ WAS ER WEER. Hij is ook weer vertrokken. Als een dief in de nacht. Grappig, want rond twintig jaar geleden werd HIJ gezien als het lichtpuntje in de maand november. Een zonnestraaltje in de grauwe novembermaand, afkomstig uit Frankrijk. Ik heb het uiteraard over de beaujolais nouveau.

Donderdag 16 november was de derde donderdag van november, de dag dat de jonge wijn van het jaar vrijgegeven werd voor consumptie. Pakweg 25 jaar geleden was het een soort van feestdag, midden in de kilste, natste en meest grijze maand van het jaar. Slijters hingen al dagen van tevoren hun affiches op: Il est arrivé, le beaujolais nouveau. Supermarkten pikten hun graantje mee. De grote discussie in Frankrijk en in alle landen waar de beaujolais massaal werd ingeslagen ging over de kapitale vraag: banaan of framboos?

Voor de niet-ingewijden: die vraag ging over de fruitsmaak die het meest bleef hangen na de eerste slok. Kwam de communis opinio uit op banaan, dan was er sprake van een mislukt jaar. De pluk was te laat geweest, te weinig zon, de vignerons konden de smaak van de gist niet verbloemen, de beaujolais was dat jaar een laf drankje, zonder kraak of smaak. Ging het om framboos als dominant fruit (logisch, dat is de vrucht die bij de gamay à jus noir hoort), dan was de nouveau of primeur geslaagd. Het was met beaujolais eigenlijk net als met de Hollandse Nieuwe. Het ene jaar is het andere niet.

In mijn Parijse jaren togen we voor de beaujolais nouveau altijd naar Ma Bourgogne, aan de Place des Vosges. De patron liet ieder jaar enkele vaten speciaal voor hem samenstellen. Journalisten en andere ‘influencers’ (om het maar eens modern te zeggen) vormden het publiek. Plakjes droge worst erbij, coq au vin of boeuf bourguignon uit de gulle keuken en laat de beaujolais maar door het keelgat glijden.

Maar die tijd is voorbij. Op het internet maakt alleen nog de Engelse Time Out melding van beaujolaisfeesten in Parijs. Een veeg teken. Op vrijdag 17 november 2017 ging ik in Den Haag op zoek naar beaujolais nouveau. Dat viel nog niet mee. Gall & Gall had enkele flessen staan op een niet-prominente plek en na enig zoeken bij Appie vond ik wat flesjes van Georges Duboeuf, de paus van de beaujolais, ooit veroordeeld voor zwendel met gist en suiker … . Het onderzoek is niet representatief, maar ik zag eigenlijk nergens anders flessen nieuwe wijn. En al helemaal geen feestelijkheden, met kleurige banieren en meer van dat moois.

De novemberzonnestraal uit het verleden bleek een hype te zijn geweest en is dus uit het Nederlandse straatbeeld verdwenen. Terwijl het gebruik eigenlijk zo leuk is. Want de jonge wijn ging zes tot acht weken na de oogst de vaten uit ter gelegenheid van Allerheiligen, op 11 november. Dat is een van die Franse feestdagen waarbij iedereen naar de geboortestreek toog en dan ‘en famille’ dineerde en enkele mooie flessen soldaat maakte. Bezoek aan het familiegraf en proosten met de jonge wijn van het jaar. Het oude en het nieuwe bij elkaar gebracht.

Het familiebezoek raakte in ongerede, net als het consumeren van de jonge wijn. En in Nederland en andere westerse landen kwam men tot de conclusie dat die jonge wijn eigenlijk onaffe wijn is. Laffe wijn. Dat beaujolais veel lekkerder is als deze is ‘volgroeid’, helemaal als het om een van de tien crus, bijvoorbeeld Chénas, Moulin-à-vent of Juliénas gaat.

Toch is de beaujolais nouveau nog niet helemaal bijgezet in het museum van verloren tradities. In het Verre Oosten, en dan met name Japan, weten de Fransen op de een of andere manier het geloof springlevend te houden. Daar wel. En dus vertrekken ieder jaar rond de 14e november enkele vracht-747’s naar het land van de rijzende zon en andere Aziatische groeiers. Omdat beaujolais nouveau daar nog wel het summum is. Grote vraag is voor hoe lang.

--------------------------
Het plaatje is samengesteld door Henk Klaren uit publieke bronnen.
© 2017 Wilko Voordouw
powered by CJ2