archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
In Singapore kost ziek zijn bijna niks Ruud Klein

0204 In Singapore kost ...
 
Toen ik tijdens de laatste dag van mijn verblijf in India koorts kreeg, was ik blij dat ik de volgende dag zou vertrekken naar Singapore. Tijdens mijn wandelingen in het centrum van Chennai (ook bekend onder de oude naam Madras), had ik de overvolle en weinig onderhouden ziekenhuizen gezien en besloten dat ik daar zeker niet wilde vertoeven, voor korte of langere tijd.
 
In Singapore logeerde ik in de Summer Tavern, een hostel met slaapzalen, waar backpackers voor 11 Euro per nacht kunnen slapen, ontbijten en internetten. Het ligt vlakbij Chinatown en Clark Quay, het uitgaanscentrum van Singapore, waar nog wat rijen oude pakhuizen staan, die allemaal omgebouwd zijn tot restaurants, cafés, bars etc. (aanrader!). Na een paar dagen ging het mis. Ik werd onwel tijdens het ontbijt, in de keuken van het hostel. Binnen 5 minuten stond er een dokter naast mijn stoel, die gezien de koorts besloot dat ik ter observatie naar het ziekenhuis gebracht zou moeten worden. Weer een paar minuten later stonden er vier jongemannen klaar met een soort hangmat, die weliswaar wat klein was voor mijn Europese maten, maar waarmee ik toch zonder veel problemen 5 verdiepingen naar beneden werd gesjouwd. Zo de ambulance in, op weg naar het Singapore General Hospital, waar ik in een mum van tijd op de EHBO-afdeling lag.
 
De voertaal was Engels, maar het kostte me wel moeite om de Chinese zuster te verstaan. Zij stelde allerlei vragen over contacten die ik zou kunnen hebben gehad met levende kippen. Ook andere mogelijke oorzaken van de koorts werden nagelopen. Mijn bloed werd onderzocht op Malaria, Dengue en andere virussen en bovendien werden de longen gefotografeerd, om alles maar gecontroleerd te hebben.
 
Uiteindelijk stelde de behandelend arts vast, dat verkoudheid en uitdroging tezamen mijn ongesteldheid hadden veroorzaakt. Ik werd in de observatieruimte aan het infuus gelegd om de inhoud van 2 zakken fysiologisch vocht toe te laten voegen aan mijn bloedstroom. Het ziekenhuis bleek een oase van rust, er waren ruim voldoende bedden, heerlijke airconditioning en alles was er brandschoon (zoals alles in Singapore). Ondertussen was de (Jordaanse) manager van het hostel komen kijken, want zelfs een 11 Eurogast laat je niet zo maar alleen in het ziekenhuis, zonder sokken en schoenen, zonder geld en vooral zonder aandacht. In de loop van de middag vertelde de dokter dat ik wel mocht blijven voor een nachtje ter observatie, maar als ik dat echt niet wilde kon ik ontslagen worden en kon de manager van het hostel mij meenemen in zijn auto, want mijn conditie was zichtbaar vooruit gegaan.
 
De dokter en de hostelmanager hadden beiden gevraagd of ik verzekerd was voor ziektekosten. Dat zette mij, letterlijk en figuurlijk, koortsachtig aan het denken. Hoe moest  ik, met een creditcard of met ATM-geld (geld uit de geldautomaat), de ongetwijfeld gepeperde rekening gaan voldoen? Onnodige tobberij. Om te beginnen betaalde de manager van het hostel de rekening, blijkbaar goed van vertrouwen, of gewoon omdat de plaatselijke gedragscode dat voorschrijft. Toen het moment kwam om mijn schuld met hem te vereffenen, bleek bovendien dat het om een zeer bescheiden bedrag ging. De rekening voor: het voorrijden van de dokter, het vervoer per ambulance, het verblijf in de EHBO-ruimte en de observatieruimte, het laboratoriumonderzoek, de zakken vocht, de X-ray, de medicijnen die ik meekreeg en de rekening van de behandelende dokter, bedroeg 245,80 Singapore dollar. Daarvan vergoedde de overheid 165,80 dollar, zodat ik als de patiënt uiteindelijk vriendelijk verzocht werd om 80 dollar te betalen; omgerekend 40 Euro. Zo kan je nog eens ziek worden in den vreemde.


© 2004 Ruud Klein meer Ruud Klein - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
In Singapore kost ziek zijn bijna niks Ruud Klein
0204 In Singapore kost ...
 
Toen ik tijdens de laatste dag van mijn verblijf in India koorts kreeg, was ik blij dat ik de volgende dag zou vertrekken naar Singapore. Tijdens mijn wandelingen in het centrum van Chennai (ook bekend onder de oude naam Madras), had ik de overvolle en weinig onderhouden ziekenhuizen gezien en besloten dat ik daar zeker niet wilde vertoeven, voor korte of langere tijd.
 
In Singapore logeerde ik in de Summer Tavern, een hostel met slaapzalen, waar backpackers voor 11 Euro per nacht kunnen slapen, ontbijten en internetten. Het ligt vlakbij Chinatown en Clark Quay, het uitgaanscentrum van Singapore, waar nog wat rijen oude pakhuizen staan, die allemaal omgebouwd zijn tot restaurants, cafés, bars etc. (aanrader!). Na een paar dagen ging het mis. Ik werd onwel tijdens het ontbijt, in de keuken van het hostel. Binnen 5 minuten stond er een dokter naast mijn stoel, die gezien de koorts besloot dat ik ter observatie naar het ziekenhuis gebracht zou moeten worden. Weer een paar minuten later stonden er vier jongemannen klaar met een soort hangmat, die weliswaar wat klein was voor mijn Europese maten, maar waarmee ik toch zonder veel problemen 5 verdiepingen naar beneden werd gesjouwd. Zo de ambulance in, op weg naar het Singapore General Hospital, waar ik in een mum van tijd op de EHBO-afdeling lag.
 
De voertaal was Engels, maar het kostte me wel moeite om de Chinese zuster te verstaan. Zij stelde allerlei vragen over contacten die ik zou kunnen hebben gehad met levende kippen. Ook andere mogelijke oorzaken van de koorts werden nagelopen. Mijn bloed werd onderzocht op Malaria, Dengue en andere virussen en bovendien werden de longen gefotografeerd, om alles maar gecontroleerd te hebben.
 
Uiteindelijk stelde de behandelend arts vast, dat verkoudheid en uitdroging tezamen mijn ongesteldheid hadden veroorzaakt. Ik werd in de observatieruimte aan het infuus gelegd om de inhoud van 2 zakken fysiologisch vocht toe te laten voegen aan mijn bloedstroom. Het ziekenhuis bleek een oase van rust, er waren ruim voldoende bedden, heerlijke airconditioning en alles was er brandschoon (zoals alles in Singapore). Ondertussen was de (Jordaanse) manager van het hostel komen kijken, want zelfs een 11 Eurogast laat je niet zo maar alleen in het ziekenhuis, zonder sokken en schoenen, zonder geld en vooral zonder aandacht. In de loop van de middag vertelde de dokter dat ik wel mocht blijven voor een nachtje ter observatie, maar als ik dat echt niet wilde kon ik ontslagen worden en kon de manager van het hostel mij meenemen in zijn auto, want mijn conditie was zichtbaar vooruit gegaan.
 
De dokter en de hostelmanager hadden beiden gevraagd of ik verzekerd was voor ziektekosten. Dat zette mij, letterlijk en figuurlijk, koortsachtig aan het denken. Hoe moest  ik, met een creditcard of met ATM-geld (geld uit de geldautomaat), de ongetwijfeld gepeperde rekening gaan voldoen? Onnodige tobberij. Om te beginnen betaalde de manager van het hostel de rekening, blijkbaar goed van vertrouwen, of gewoon omdat de plaatselijke gedragscode dat voorschrijft. Toen het moment kwam om mijn schuld met hem te vereffenen, bleek bovendien dat het om een zeer bescheiden bedrag ging. De rekening voor: het voorrijden van de dokter, het vervoer per ambulance, het verblijf in de EHBO-ruimte en de observatieruimte, het laboratoriumonderzoek, de zakken vocht, de X-ray, de medicijnen die ik meekreeg en de rekening van de behandelende dokter, bedroeg 245,80 Singapore dollar. Daarvan vergoedde de overheid 165,80 dollar, zodat ik als de patiënt uiteindelijk vriendelijk verzocht werd om 80 dollar te betalen; omgerekend 40 Euro. Zo kan je nog eens ziek worden in den vreemde.
© 2004 Ruud Klein
powered by CJ2