Lieve Willem,

Begin jaren tachtig beminde ik de koningin. Ze was via de regenpijp mijn slaapkamerraam binnen geklommen, had mijn gordijn opzijgeschoven en kroop onder mijn tienerdekbed.

Ik schrok niet eens. Eigenlijk vond ik het vrij normaal, dat de koningin ineens naast me lag. Ze deed haar paarse peignoir uit (die ze met een sierlijke boog op mijn bureaustoel wierp) en zoende me zachtjes op mijn oor.

(…)

Ik zal je de details besparen, Willem.

Is het odipussale seks? Je zou het denken. Ik ben ook gek op ouwe wijven. Dat weet je. Altijd gehad. Maar dat zegt nog niks over mijn liefde voor het koningshuis.

Hoewel liefde.

Ik vrees dat die liefde helemaal weggaat als Willem Alexander de troon bestijgt. Het is niet liefdevol om te zeggen, maar vadsig is het woord dat in me opkomt. Met die broeken. Die truien. En die zijscheiding. Sorry dat ik het zeg, Willem, maar hij is niet echt de sexy modderfokker die we nu nodig hebben.

En ja, Maxima. Jezus. Wat ziet ze in die man? Maxima is een prachtig mens. Weet je dat ik nog steeds huil als ik die huwelijkse traan zie bij Adios Nonino. Vooral omdat daar een heel verhaal achter zit. Don’t cry for me Argentina. Maar dan anders. Het is een traan waarin de vrijheid wegglijdt. Geen tango meer. Nee, vrijwillig de gouden kooi invliegen; dat is emotioneel.

Overigens was die Carel Kraaijenhof destijds een ex van een vriendin van Guusje ter Horst. En zo ben je in een paar stappen van Beatrix naar mij.

Edoch. Hoe wonderschoon Maxima ook is, ik wil het graag over Bernhard hebben. De Prins. Ik wil wel beweren: de prins der prinsen.

Ik heb bijna alles over Bernhard gelezen. Van Annejet van de Zijls prachtige biografie over zijn jonge jaren tot de smeuïgste romans van Thomas Ross.

King Kong.

Lockheed.

Greet Hoffmans

Hij is de boef der boeven. De charmeur der charmeurs. Over twintig jaar komen er nog verhalen boven over Bernhard. En kinderen. En steekpenningen. En olifanten die vertellen dat ze het een eer vonden door Bernhard geschoten te worden.

Punt is natuurlijk: wat zegt dat over mij? Ik hou van Wolkers boven Mulisch. Van Picasso boven Mondriaan. Van Robbie boven Job. Liefde voor het onaangepaste. Het rauwe. Het pure. Heb jij dat ook, Willem?

Vorige week maakte Abdelkader Benali een prachtige uitzending over Turks Fruit. Een mooie ode aan een prachtig boek. Maar daarin komt ook een Olga voor die vertelde dat Jan losse handjes had. Dat-ie jaloers was.

Dan kun je twee dingen doen: je held van z’n sokkel duwen. Of je kunt het negeren. Dat laatste doe ik. Ik vergeet het. Ik onthoud andere dingen. Dat ze het zeven keer per dag deden. Manmanman. Wat een heerlijk leven. Wolkers boetseerde zijn Olga. Hij schilderde haar. En tussendoor neukte hij haar. Neuken, ja. Dat woord hoort bij Wolkers.

Prins Bernhard neukte niet. Dat is een ander verhaal. Die vree. Maar zelfs daar twijfel ik aan. Ik denk dat Bernhard een slechte minnaar was. Ik weet niet waarom. En toch. Ik denk ook dat hij – al rokend tussen de zijden lakens – zijn minnaressen een heerlijk gevoel gaf. Hij maakte prinsessen van ze, zonder dat hij veel deed. Dan ben je pas een kunstenaar.

Even terug naar de koningin in die jongenskamer. Die tienerkamer. Samantha Fox hing aan de muur. Naast een klein plankje met boeken- waaronder Turks Fruit. Mijn bureau stond tegenover mijn bed. Ik was twaalf.

De koningin en ik. We vreeën. Dertig jaar terug. Een prachtige dans. Zij leidde. Onmiskenbaar. Ik was het bijna vergeten, maar dankzij jou, Willem, komt het weer helemaal boven. Het was mijn eerste keer.

Met dat beeld verlaat ik je.

Je Marcel