Ruim zeven maanden woon ik alweer hier in het hartje van Silicon Valley. Ik kom oorspronkelijk uit Numansdorp, daarna heb ik in Delft gewoond (vanwege studie en werk), en nu werk ik dus in Californië.

Ik blijf me verbazen. Het verschil met Nederland is groot. Toch voel ik me hier wel thuis. De positieve houding van de mensen in Californië voelt heel prettig. Iedereen moedigt je aan bij alles wat je wilt ondernemen. Geen klaagmentaliteit, geen 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg' mentaliteit. Niets is hier namelijk te gek. En je bent hier als klant echt de koning. Je wordt overal met een glimlach direct geholpen. Ook op mijn werk gaat dat zo.

Ik werk voor twee jaar op Stanford University als universitair docent en onderzoeker bij de faculteit Geological and Environmental Sciences. Als je apparatuur voor je laboratorium wilt bestellen, dan wordt dat direct geregeld. Binnen twee weken was alles bezorgd, in elkaar gezet, en er werd zelfs een demonstratie van de apparatuur gegeven. Geen gedoe, geen bureaucratie. Ook het lesgeven gaat hier heel makkelijk. De studenten lijken veel meer geïnteresseerd dan de studenten in Nederland. Misschien heeft dat ook wel te maken met de hoogte van het collegegeld: een semester (half jaar) op Stanford kost 38.000 dollar! Daar wordt je wel leergierig van.

Alles is hier overigens heel prijzig. Silicon Valley is dan ook het duurste woongebied van heel de VS. Er bestaan geen koopwoningen van onder de 800.000 dollar. En zelfs een bezoekje aan de kapper voor een eenvoudige knipbeurt kost 75 dollar, zonder fooi. Maar ja, dit gedeelte van het land is ook wel heel ideaal. Stranden, de grote oceaan, bergen, bossen en watervallen, allemaal binnen een straal van 50 km rondom ons huis. En San Francisco, de mooiste stad van de VS (met de trammetjes, de Golden Gate brug en natuurlijk het beroemde gevangeniseiland Alcatraz), ligt op 40 km van ons huis.

Verder is het hier altijd lekker weer. Het hele jaar door ligt de temperatuur rond de 25 graden, de zon schijnt bijna altijd, en tussen maart en november regent het nooit. Helaas is er wel gevaar voor bosbranden en aardbevingen. Dat is een van de minder leuke kanten van dit gebied. Ook heb ik wel moeite met het sociale systeem in de VS, of beter gezegd, met de afwezigheid daarvan. Toen de beurzen in oktober 2008 instortten werden veel mensen ontslagen. Er is hier geen ontslagbescherming. Mensen werden dus per direct op straat gezet. En zonder inkomen kun je je hier geen woning veroorloven. Dus momenteel staat zo'n 20% van de huizen leeg, en wonen er overal mensen in hun auto.

Mensen van een jaar of 80 zijn nog aan het werk, omdat er nauwelijks pensioenregelingen bestaan. Of omdat een bedrijf met een pensioenregeling zichzelf failliet verklaart, en daardoor geen pensioenen meer hoeft uit te betalen. Niet iedere bevolkingsgroep wordt overigens even hard getroffen door de economische crisis. Niet de techneuten (overwegend blank of Aziatisch), maar de hardwerkende Spaanstalige bevolking heeft het het moeilijkst. Zij doen hier bijna al het werk in de bouw, in de agrarische sector, in de fabrieken, achter de kassa, of als schoonmaker. En juist daar vallen nu veel ontslagen.

Je kunt nog goed merken dat Californië vroeger bij Mexico hoorde. In de winkels staan veel bordjes met prijzen, eerst in het Spaans en daarna pas in het Engels. Je kunt het ook nog merken aan de plaatsnamen in onze buurt: San Francisco, San Jose, Santa Cruz, Palo Alto, Los Gatos, Los Angelos, Las Vegas, etc. Het verschil tussen Spaanstalig en Engelstalig, tussen arm en rijk, zo dicht naast elkaar, is schrijnend. Dit is toch Silicon Valley, het hart van de hightech en IT-industrie, met bedrijven als Google, Yahoo, Hewlett-Packard and Logitech op fietsafstand van ons huis! Maar soms lijkt het wel een derde wereld land.

Gelukkig is er wel weer hoop. Het vertrouwen in de nieuw gekozen president, Barack Obama, is groot. Californië heeft massaal op hem gestemd. Verkiezingen meemaken in de VS is trouwens een hele belevenis. In California stem je niet alleen op de president, je stemt ook op een hele lijst van referenda (ja/nee). In eerste instantie vond ik het een goed idee om iedereen om zijn mening te vragen. Maar inmiddels heb ik ondervonden dat dit systeem niet goed werkt. Een referendum wordt aangevraagd door mensen/bedrijven met veel geld, want je moet er voor betalen om het op het kiesbiljet te krijgen. En vervolgens maken diezelfde mensen/bedrijven propaganda op televisie voor hun mening over dat referendum. Zodat uiteindelijk dus altijd de zin van de mensen/bedrijven met het meeste geld wordt doorgedrukt. Ik betwijfel of de nieuwe president hier iets aan kan veranderen.

Toch ben ik blij dat hij zoveel hoop en vertrouwen in de toekomst geeft aan de mensen hier. Op 20 januari was de inauguratie van Obama. Dat was een gewone werkdag, dus daar krijg je overdag in Silicon Valley niet veel van mee. Maar ’s avonds op televisie ging het nergens anders over. Opmerkelijk is overigens wel dat de inauguratie precies 1 dag na 'Martin Luther King day' viel. Deze Amerikaanse nationale feestdag wordt altijd op de derde maandag van januari gevierd (dit jaar dus 19 januari) en heet ook wel 'dag van de mensenrechten'. Laten we hopen dat mensenrechten niet alleen toen centraal stonden, maar ook iedere dag gedurende het nieuwe presidentschap.

 

*******************

Maaike Kroon werd bijna twee jaar geleden geinterviewd door Theo Capel, in Nr 9 van Jrg 4.