archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Achter zonwerend glas delen printen terug
Het begin van m'n stage Esther Grisnich

0719BZ Stage
Niet dat ik zo’n verslaper ben, maar ik had voor de zekerheid het deuntje van mijn telefoonwekker gewijzigd, zodat ik zeker wakker zou schrikken en me direct zou realiseren dat het leven van nu af aan toch echt anders zou worden. Zo geschiede, een zwaar irritant piepmuziekje wekte me keurig om 7 uur, maar ik besloot toch nog even een kwartier terug te kruipen aangezien ik voor deze gelegenheid mijn kleren al keurig klaar had hangen en ik dus zo klaar zou zijn.

Voor de zekerheid ging ik toch maar een half uur te vroeg weg zodat ik op mijn eerste werkdag in ieder geval niet te laat zou komen. Dat was maar goed ook want het zou eens niet zo zijn dat de trein vertraagd was door werkzaamheden. En eigenlijk was dat maar goed ook want ik was toch wel wat zenuwachtig en gespannen. Uiterlijk stoïcijns stond ik op Schiphol op de trein te wachten.

Mijn fiets, die ik zaterdag bij Amsterdam CS had gezet, stond er nog. Ik kon hem zowaar terugvinden tussen alle geparkeerde fietsen! Een pak van mijn hart. Na dertien minuutjes fietsen langs het IJ bereikte ik het Bikkerseiland. Lag het aan mijn kleine oude fiets of keken alle mensen naar me omdat ze aan mijn wipneus zagen dat ik voor het eerst echt ging werken? Ik wist het niet, maar wat gaf het? De kriebels in mijn buik waren over. Er was geen weg terug. Ik zou keihard m’n best gaan doen!

Toen ik even moest wachten bij de receptie heb ik nog even het Financiële Dagblad doorgelezen. Daarna kwam Ageeth me halen. Ze bracht me naar een kantoortuin en ik kreeg een prachtig bureau met een nieuwe computer. Dit zou dus mijn plekje worden.
Vervolgens maakte ik een rondje door het gebouw. Ik schudde heel veel handen van al mijn nieuwe collega’s en moest wel vijfentwintig keer vertellen wat ik precies voor studie doe, wat ik graag wil worden en wat ik bij TNS-NIPO wil bereiken.

Daarna kon ik aan de slag met mijn eerste opdracht. Twee dikke dossiers lagen al te wachten om doorgenomen te worden. Ze vormden de basis voor een offerte voor het ministerie van VROM, dat een onderzoek wenst over de mate van duurzaamheid bij de aanbestedingen door rijksinstellingen zoals ministeries, provincies, gemeenten, agentschappen, ZBO’s en onderwijsinstellingen. Interessant! Het gaat om een groot bedrag. Ik vind het fijn - maar ook een beetje eng - dat ik gelijk al aan zo’n belangrijke klus mag meewerken. Ik hoop dat de kennis die ik bij Social Research en de collegereeks over aanbestedingen heb gehad me nu van pas komt.

En ach, ja, ik zou ook geen Esther heten als er toch geen ongelukjes zouden gebeuren. Als ik een pagina van mijn dikke dossier omsla, maai ik mijn bekertje koffie om. Alles, inclusief mijn degelijke panty, de papieren, mijn prachtige nieuwe aantekeningenboek en mijn blackberry, zit onder de zwarte koffievlekken. Gelukkig zat er niemand anders in het kantoortje waarin ik me had teruggetrokken en kon ik snel het damestoilet in sneaken om ladingen tissues te halen en de schade zoveel mogelijk te herstellen. Dat de dossiers geen voor en achterkanten meer hebben ziet hopelijk niemand en mijn aantekeningen schrijf ik wel weer over in een nieuw boekje. Mijn panty was ook al niet meer te redden, maar aan het einde van de dag zit daar als gewoonlijk toch een gat in. Een goed vooruitzicht trouwens; € 3,79 per dag voor een nieuwe panty en dat 40 weken keer 4 dagen!

Tijdens de lunch kon ik een heerlijk rondje lopen door Amsterdam met een aantal van mijn nieuwe collega’s. Dat was bepaald geen straf en een leuke manier om ze beter te leren kennen! Na de lunch ging ik weer verder met mijn dossiers. Enige kennis van grafieken en statistieken bleek geen overbodige luxe, maar ik kwam er al aardig in.
Tussen de bedrijven door had ik leuke gesprekken met collega’s over de huidige politieke perikelen en ze legden mij het gebruik van het Intranet uit. Vooral het ‘Handboek voor de projectmanager’ vond ik heel interessant. Dit bleek een soort spoedcursus ‘Research Methodes’ te zijn aangevuld met de TNS-methodieken voor onderzoek. Morgen ga ik daar nog even mee verder. Dat belooft zeker een net zo leerzame dag te worden. Ik mag vergaderingen bijwonen en ga kennismaken met de directeuren. Ook zal ik nader geïnstrueerd worden over mijn opdracht.

Dag 2
Vandaag ging het beter, alhoewel. Kwart voor zeven op, even m’n haar föhnen, opmaken enzovoorts. Ik verheugde me al op m’n Allbran Special Kellogg’s met verse jus en een eitje. Maar hoewel ik de avond ervoor nog tegen mijn broertjes had gezegd dat het pak Kellogg’s van mij was, omdat het goed is voor de lijn, vonden zij het blijkbaar ook zeer lekker. Er zat geen cornflake meer in het pak. Dan maar gewoon brood. Sympathiek vond ik ’t niet van ze! Verder ging het goed. Acht uur de shuttle-bus, kwart over acht een trein zonder vertraging naar Amsterdam CS, ik stond op het juiste perron, mijn fiets stond er nog steeds en het was ook nog eens heerlijk weer!

Op kantoor haalde ik eerst koffie voor de hele afdeling en toen begon het lezen. Eerst het hele ‘Handboek voor de projectmanager’. Toch 145 pagina’s dik. Om 10 uur kwam een collega me halen om langs de afdelingen te gaan om kennis te maken. Super leuk! Niet heel veel diversiteit, maar wel typische ‘mannenafdelingen’ zoals bij de statistici. Statistici blijken vooral mannen met grote bakkenbaarden en lange haren te zijn, die zo uit een hardrockband gestapt hadden kunnen zijn. Planning en control en kwalitatief onderzoek bleken meer ‘vrouwenafdelingen’ te zijn. Het maakte allemaal een goede indruk op me. Leuke en professionele collega’s, die het met elkaar heel gezellig hebben!

Om 11 uur mocht ik even mee voor een overlegje met de ICT-afdeling, om te praten over de testopzet van een online-enquête voor ‘duurzame aanbestedingen’ binnen de rijksinstellingen. Een echte ‘nerd’ – niet negatief bedoeld hoor – kon ons er alles over vertellen. Ik kreeg wel de indruk dat deze opdracht ook voor TNS-NIPO maatstaven wat aan de ingewikkelde kant is, maar wel uitdagend.

Tijdens de lunch liep ik weer een rondje door oud Amsterdam met de halve TNS-crew. Gezellig! Na de lunch wilde ik eigenlijk wel eens wat anders dan lezen. Lezen lijkt me teveel op studeren en ik kwam hier om te werken. Een schrijfopdracht, dat zou ik leuk vinden. Maar helaas … weer lagen er twee dossiers, over de campagne-effecten van postbus 51. Die moest ik maar eens gaan bestuderen en bekritiseren. Met dat 96 pagina’s tellende rapport was ik wel weer even zoet. En zal ik het u eerlijk zeggen? Heel stiekem voelde ik hoe het is in een sleur te raken.

Overigens had ik aan Trui, via wie ik bij TNS terecht ben gekomen, beloofd om me voor te gaan stellen aan de directeur, met wie zij bevriend is. Op de afdeling keken ze me een beetje scheef aan. Ik zag ze denken: ‘Zou je dat nu wel doen?’ Maar ik dacht: ‘Waarom niet?’ en trok de stoute schenen aan.

Op de chique vierde etage klopte ik keurig op zijn deur. Ik werd binnengeroepen en stelde me voor. Ik werd heel joviaal ontvangen. ‘Meneer de directeur’ vond het juist heel leuk dat ik even mijn neus liet zien! Hij vroeg me van alles en nog wat over mijn opleiding, ambities en – natuurlijk – over mijn ervaringen tot nu. Hij vroeg me zelfs om af en toe eens bij te komen praten! En toen zat mijn tweede dag van mijn nieuwe, ietwat gebonden ‘echte’ leven er weer op.

Morgen komt mijn stagebegeleidster. Dan zal het vast allemaal nog interessanter worden. Ik droom van uitdagende opdrachten. In de trein dook ik weer in mijn boek over ‘Staats- en Bestuursrecht’. Dat is misschien niet direct relevant voor mijn werk bij TNS/NIPO, maar naast mijn stage gaat de studie gewoon door.

*************************
Esther Grisnich was Rustig Mens in De Leunstoel Nummer 13, Jaargang 7 http://www.deleunstoel.nl/archief_aflevering.php?aflevering_id=148&artikel_id=2355


© 2010 Esther Grisnich meer Esther Grisnich - meer "Achter zonwerend glas"
Bezigheden > Achter zonwerend glas
Het begin van m'n stage Esther Grisnich
0719BZ Stage
Niet dat ik zo’n verslaper ben, maar ik had voor de zekerheid het deuntje van mijn telefoonwekker gewijzigd, zodat ik zeker wakker zou schrikken en me direct zou realiseren dat het leven van nu af aan toch echt anders zou worden. Zo geschiede, een zwaar irritant piepmuziekje wekte me keurig om 7 uur, maar ik besloot toch nog even een kwartier terug te kruipen aangezien ik voor deze gelegenheid mijn kleren al keurig klaar had hangen en ik dus zo klaar zou zijn.

Voor de zekerheid ging ik toch maar een half uur te vroeg weg zodat ik op mijn eerste werkdag in ieder geval niet te laat zou komen. Dat was maar goed ook want het zou eens niet zo zijn dat de trein vertraagd was door werkzaamheden. En eigenlijk was dat maar goed ook want ik was toch wel wat zenuwachtig en gespannen. Uiterlijk stoïcijns stond ik op Schiphol op de trein te wachten.

Mijn fiets, die ik zaterdag bij Amsterdam CS had gezet, stond er nog. Ik kon hem zowaar terugvinden tussen alle geparkeerde fietsen! Een pak van mijn hart. Na dertien minuutjes fietsen langs het IJ bereikte ik het Bikkerseiland. Lag het aan mijn kleine oude fiets of keken alle mensen naar me omdat ze aan mijn wipneus zagen dat ik voor het eerst echt ging werken? Ik wist het niet, maar wat gaf het? De kriebels in mijn buik waren over. Er was geen weg terug. Ik zou keihard m’n best gaan doen!

Toen ik even moest wachten bij de receptie heb ik nog even het Financiële Dagblad doorgelezen. Daarna kwam Ageeth me halen. Ze bracht me naar een kantoortuin en ik kreeg een prachtig bureau met een nieuwe computer. Dit zou dus mijn plekje worden.
Vervolgens maakte ik een rondje door het gebouw. Ik schudde heel veel handen van al mijn nieuwe collega’s en moest wel vijfentwintig keer vertellen wat ik precies voor studie doe, wat ik graag wil worden en wat ik bij TNS-NIPO wil bereiken.

Daarna kon ik aan de slag met mijn eerste opdracht. Twee dikke dossiers lagen al te wachten om doorgenomen te worden. Ze vormden de basis voor een offerte voor het ministerie van VROM, dat een onderzoek wenst over de mate van duurzaamheid bij de aanbestedingen door rijksinstellingen zoals ministeries, provincies, gemeenten, agentschappen, ZBO’s en onderwijsinstellingen. Interessant! Het gaat om een groot bedrag. Ik vind het fijn - maar ook een beetje eng - dat ik gelijk al aan zo’n belangrijke klus mag meewerken. Ik hoop dat de kennis die ik bij Social Research en de collegereeks over aanbestedingen heb gehad me nu van pas komt.

En ach, ja, ik zou ook geen Esther heten als er toch geen ongelukjes zouden gebeuren. Als ik een pagina van mijn dikke dossier omsla, maai ik mijn bekertje koffie om. Alles, inclusief mijn degelijke panty, de papieren, mijn prachtige nieuwe aantekeningenboek en mijn blackberry, zit onder de zwarte koffievlekken. Gelukkig zat er niemand anders in het kantoortje waarin ik me had teruggetrokken en kon ik snel het damestoilet in sneaken om ladingen tissues te halen en de schade zoveel mogelijk te herstellen. Dat de dossiers geen voor en achterkanten meer hebben ziet hopelijk niemand en mijn aantekeningen schrijf ik wel weer over in een nieuw boekje. Mijn panty was ook al niet meer te redden, maar aan het einde van de dag zit daar als gewoonlijk toch een gat in. Een goed vooruitzicht trouwens; € 3,79 per dag voor een nieuwe panty en dat 40 weken keer 4 dagen!

Tijdens de lunch kon ik een heerlijk rondje lopen door Amsterdam met een aantal van mijn nieuwe collega’s. Dat was bepaald geen straf en een leuke manier om ze beter te leren kennen! Na de lunch ging ik weer verder met mijn dossiers. Enige kennis van grafieken en statistieken bleek geen overbodige luxe, maar ik kwam er al aardig in.
Tussen de bedrijven door had ik leuke gesprekken met collega’s over de huidige politieke perikelen en ze legden mij het gebruik van het Intranet uit. Vooral het ‘Handboek voor de projectmanager’ vond ik heel interessant. Dit bleek een soort spoedcursus ‘Research Methodes’ te zijn aangevuld met de TNS-methodieken voor onderzoek. Morgen ga ik daar nog even mee verder. Dat belooft zeker een net zo leerzame dag te worden. Ik mag vergaderingen bijwonen en ga kennismaken met de directeuren. Ook zal ik nader geïnstrueerd worden over mijn opdracht.

Dag 2
Vandaag ging het beter, alhoewel. Kwart voor zeven op, even m’n haar föhnen, opmaken enzovoorts. Ik verheugde me al op m’n Allbran Special Kellogg’s met verse jus en een eitje. Maar hoewel ik de avond ervoor nog tegen mijn broertjes had gezegd dat het pak Kellogg’s van mij was, omdat het goed is voor de lijn, vonden zij het blijkbaar ook zeer lekker. Er zat geen cornflake meer in het pak. Dan maar gewoon brood. Sympathiek vond ik ’t niet van ze! Verder ging het goed. Acht uur de shuttle-bus, kwart over acht een trein zonder vertraging naar Amsterdam CS, ik stond op het juiste perron, mijn fiets stond er nog steeds en het was ook nog eens heerlijk weer!

Op kantoor haalde ik eerst koffie voor de hele afdeling en toen begon het lezen. Eerst het hele ‘Handboek voor de projectmanager’. Toch 145 pagina’s dik. Om 10 uur kwam een collega me halen om langs de afdelingen te gaan om kennis te maken. Super leuk! Niet heel veel diversiteit, maar wel typische ‘mannenafdelingen’ zoals bij de statistici. Statistici blijken vooral mannen met grote bakkenbaarden en lange haren te zijn, die zo uit een hardrockband gestapt hadden kunnen zijn. Planning en control en kwalitatief onderzoek bleken meer ‘vrouwenafdelingen’ te zijn. Het maakte allemaal een goede indruk op me. Leuke en professionele collega’s, die het met elkaar heel gezellig hebben!

Om 11 uur mocht ik even mee voor een overlegje met de ICT-afdeling, om te praten over de testopzet van een online-enquête voor ‘duurzame aanbestedingen’ binnen de rijksinstellingen. Een echte ‘nerd’ – niet negatief bedoeld hoor – kon ons er alles over vertellen. Ik kreeg wel de indruk dat deze opdracht ook voor TNS-NIPO maatstaven wat aan de ingewikkelde kant is, maar wel uitdagend.

Tijdens de lunch liep ik weer een rondje door oud Amsterdam met de halve TNS-crew. Gezellig! Na de lunch wilde ik eigenlijk wel eens wat anders dan lezen. Lezen lijkt me teveel op studeren en ik kwam hier om te werken. Een schrijfopdracht, dat zou ik leuk vinden. Maar helaas … weer lagen er twee dossiers, over de campagne-effecten van postbus 51. Die moest ik maar eens gaan bestuderen en bekritiseren. Met dat 96 pagina’s tellende rapport was ik wel weer even zoet. En zal ik het u eerlijk zeggen? Heel stiekem voelde ik hoe het is in een sleur te raken.

Overigens had ik aan Trui, via wie ik bij TNS terecht ben gekomen, beloofd om me voor te gaan stellen aan de directeur, met wie zij bevriend is. Op de afdeling keken ze me een beetje scheef aan. Ik zag ze denken: ‘Zou je dat nu wel doen?’ Maar ik dacht: ‘Waarom niet?’ en trok de stoute schenen aan.

Op de chique vierde etage klopte ik keurig op zijn deur. Ik werd binnengeroepen en stelde me voor. Ik werd heel joviaal ontvangen. ‘Meneer de directeur’ vond het juist heel leuk dat ik even mijn neus liet zien! Hij vroeg me van alles en nog wat over mijn opleiding, ambities en – natuurlijk – over mijn ervaringen tot nu. Hij vroeg me zelfs om af en toe eens bij te komen praten! En toen zat mijn tweede dag van mijn nieuwe, ietwat gebonden ‘echte’ leven er weer op.

Morgen komt mijn stagebegeleidster. Dan zal het vast allemaal nog interessanter worden. Ik droom van uitdagende opdrachten. In de trein dook ik weer in mijn boek over ‘Staats- en Bestuursrecht’. Dat is misschien niet direct relevant voor mijn werk bij TNS/NIPO, maar naast mijn stage gaat de studie gewoon door.

*************************
Esther Grisnich was Rustig Mens in De Leunstoel Nummer 13, Jaargang 7 http://www.deleunstoel.nl/archief_aflevering.php?aflevering_id=148&artikel_id=2355
© 2010 Esther Grisnich
powered by CJ2