archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
Keerpunten Carlo van Praag

1707BZ KeerpuntenAltijd een slecht geheugen gehad. Terwijl anderen zich hun vorige levens herinneren, herinner ik mij niet eens mijn geboorte. Voor mijn eerste herinnering komen wij terecht bij het moment dat ik reeds acht dagen oud was. Een groep baardige mannen omringde mij en een daarvan boog zich over mij heen. Hij verspreidde een geur die ik uit mijn moeders keuken herkende en waarvan ik later besefte dat deze werd opgewekt door de consumptie van uien. Hij prevelde in een taal die ik van mijn ouders nog nooit had gehoord. Er glinsterde iets in zijn hand. Niet doen, niet doen, wilde ik roepen, maar hoewel ik een reeds aardig ontwikkeld spraakorgaan bezat, kon ik niets anders uitbrengen dan een zwakke kreet. Ik was nog te weinig blootgesteld aan het fenomeen taal en de noodzakelijke verbindingen in de hersenen hadden zich nog niet gevormd. Mijn kreet ging over in een hels gekrijs toen de baardman zich van zijn taak ging kwijten. Alom lachende gezichten en heilwensen, terwijl ik voor het leven verminkt was. Mijn eerste herinnering was tevens mijn eerste trauma. Tot op de dag van vandaag lust ik geen uien.

Wat een barbarij! En dat alles in naam van een van die kwaadaardige goden die het mensdom zelf heeft gecreëerd.

Ik wil het niet te zwaar maken en sla nu een viertal trauma’s over met slechts de vermelding van het feit dat zij mij niet ongemoeid hebben gelaten en dat ik bij herhaling psychotherapeutische hulp heb gezocht. Ik vond de gesprekken altijd wel gezellig, maar resultaat hebben zij niet opgeleverd.

Ik geraak nu aan een keerpunt dat bij uitzondering eens niet traumatisch was. Ik doel op de verlenging van mijn rijbewijs. Ik was inmiddels 73 jaar en mijn rijbewijs liep tegen zijn einddatum aan. Destijds moest je al vanaf je zeventigste een keuring ondergaan wilde je het rijbewijs verlengd hebben. Welnu, ik meldde mij bij een keuringsarts die bij mijn entree al riep: ‘Ik zie het al, meneer is fit als een hoentje’. Toch kreeg ik na geruime tijd een brief van het CBR (Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen) waarin ik verwezen werd naar een oogarts voor een specialistisch onderzoek. Nu zijn mijn ogen inderdaad niet mijn sterkste punt. Ze zijn best wel mooi hoor, maar alleen van buiten. Na een wachttijd van enkele weken vond dit onderzoek plaats en de gunstige uitslag werd mij meteen meegedeeld. Ik was intussen voor het aanvraagformulier en de beide keuringen al bijna €200 armer, maar in afwachting van een ongetwijfeld positief bericht van het CBR, toch heel tevreden. Het duurde geruime tijd voordat ik bericht ontving en het was niet positief. ‘Het is ons gebleken dat u lijdt aan dysthymie en wij achten een psychiatrische keuring noodzakelijk’ schreef het CBR. Ik zocht op wat deze kwaal inhield en moest mijzelf toegeven dat een aantal symptomen op mij van toepassing was, hoewel ik niet begreep wat de afflictie met rijvaardigheid van doen had. Ik zocht vervolgens contact met een van de door het CBR aangewezen psychiaters waar ik al na enkele weken terecht kon.

‘Zijn ze bij het CBR nou helemaal mesjogge geworden’, sprak de psychiater. ‘Wat heeft dysthymie nou te maken met het besturen van een auto. Ik zou ze graag een sarcastisch briefje sturen, maar daar bent u niet mee geholpen. Ik zal ze meedelen dat bij de keuring geen enkele belemmering met betrekking tot de rijvaardigheid aan het licht is gekomen. A propos, de kosten van deze keuring bedragen €80 en die kunt u bij de secretaresse gelijk voldoen.’

Ik wilde al opstaan, maar hij vroeg mij nog even te blijven. ‘Een patiënt is niet komen opdagen en we kunnen nog even doorpraten als u wilt. Vertel eens wat meer over die dysthymie van u. Hebt u een idee waar die vandaan komt?’
Ik deed mijn relaas.

‘Tja, zei hij, hebt u wel eens hulp gezocht of kunt u ermee leven?’
Ik vertelde hem van de gezellige gesprekstherapieën.

‘Gesprekstherapie heeft volgens mij ook niet veel zin. Uw nare ervaringen stammen grotendeels uit een preverbaal stadium. Nee, ik denk dan eerder aan medicatie. Antidepressiva staan tegenwoordig in een kwade reuk en dat is tot op zekere hoogte terecht. Zij worden te snel voorgeschreven, maar in uw geval zou ik niet aarzelen. Wat denkt u?’

‘Ik wil het graag proberen’.

‘Zorg voor een verwijzing van uw huisarts en ik stuur een recept naar uw apotheek. Over drie weken verwacht ik u hier voor een evaluatie’.

En zo deed zich een keerpunt in mijn leven voor. Van een in zichzelf gekeerde piekeraar werd ik in het tijdsbestek van nog geen week het zonnetje in huis. Trouwens ook buitenshuis! Ik voerde ineens gesprekken met Jan en alleman, had voor iedereen een vriendelijk woord en ging ginnegappend over straat. In de smalle dakgoot van ons huis, acht meter boven de straat, zwaaide ik, al bladeren ruimend, naar de passanten in de diepte. Jammer dat zij mij niet zagen, de nieuwe Van Praag. Hoe dan ook, het middel doet mij goed. Gelijkmoedig ben ik op weg naar een ongetwijfeld kommervolle toekomst.

------
Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer
http://www.verduijndenboer.nl/


© 2020 Carlo van Praag meer Carlo van Praag - meer "Ergernissen" -
Bezigheden > Ergernissen
Keerpunten Carlo van Praag
1707BZ KeerpuntenAltijd een slecht geheugen gehad. Terwijl anderen zich hun vorige levens herinneren, herinner ik mij niet eens mijn geboorte. Voor mijn eerste herinnering komen wij terecht bij het moment dat ik reeds acht dagen oud was. Een groep baardige mannen omringde mij en een daarvan boog zich over mij heen. Hij verspreidde een geur die ik uit mijn moeders keuken herkende en waarvan ik later besefte dat deze werd opgewekt door de consumptie van uien. Hij prevelde in een taal die ik van mijn ouders nog nooit had gehoord. Er glinsterde iets in zijn hand. Niet doen, niet doen, wilde ik roepen, maar hoewel ik een reeds aardig ontwikkeld spraakorgaan bezat, kon ik niets anders uitbrengen dan een zwakke kreet. Ik was nog te weinig blootgesteld aan het fenomeen taal en de noodzakelijke verbindingen in de hersenen hadden zich nog niet gevormd. Mijn kreet ging over in een hels gekrijs toen de baardman zich van zijn taak ging kwijten. Alom lachende gezichten en heilwensen, terwijl ik voor het leven verminkt was. Mijn eerste herinnering was tevens mijn eerste trauma. Tot op de dag van vandaag lust ik geen uien.

Wat een barbarij! En dat alles in naam van een van die kwaadaardige goden die het mensdom zelf heeft gecreëerd.

Ik wil het niet te zwaar maken en sla nu een viertal trauma’s over met slechts de vermelding van het feit dat zij mij niet ongemoeid hebben gelaten en dat ik bij herhaling psychotherapeutische hulp heb gezocht. Ik vond de gesprekken altijd wel gezellig, maar resultaat hebben zij niet opgeleverd.

Ik geraak nu aan een keerpunt dat bij uitzondering eens niet traumatisch was. Ik doel op de verlenging van mijn rijbewijs. Ik was inmiddels 73 jaar en mijn rijbewijs liep tegen zijn einddatum aan. Destijds moest je al vanaf je zeventigste een keuring ondergaan wilde je het rijbewijs verlengd hebben. Welnu, ik meldde mij bij een keuringsarts die bij mijn entree al riep: ‘Ik zie het al, meneer is fit als een hoentje’. Toch kreeg ik na geruime tijd een brief van het CBR (Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen) waarin ik verwezen werd naar een oogarts voor een specialistisch onderzoek. Nu zijn mijn ogen inderdaad niet mijn sterkste punt. Ze zijn best wel mooi hoor, maar alleen van buiten. Na een wachttijd van enkele weken vond dit onderzoek plaats en de gunstige uitslag werd mij meteen meegedeeld. Ik was intussen voor het aanvraagformulier en de beide keuringen al bijna €200 armer, maar in afwachting van een ongetwijfeld positief bericht van het CBR, toch heel tevreden. Het duurde geruime tijd voordat ik bericht ontving en het was niet positief. ‘Het is ons gebleken dat u lijdt aan dysthymie en wij achten een psychiatrische keuring noodzakelijk’ schreef het CBR. Ik zocht op wat deze kwaal inhield en moest mijzelf toegeven dat een aantal symptomen op mij van toepassing was, hoewel ik niet begreep wat de afflictie met rijvaardigheid van doen had. Ik zocht vervolgens contact met een van de door het CBR aangewezen psychiaters waar ik al na enkele weken terecht kon.

‘Zijn ze bij het CBR nou helemaal mesjogge geworden’, sprak de psychiater. ‘Wat heeft dysthymie nou te maken met het besturen van een auto. Ik zou ze graag een sarcastisch briefje sturen, maar daar bent u niet mee geholpen. Ik zal ze meedelen dat bij de keuring geen enkele belemmering met betrekking tot de rijvaardigheid aan het licht is gekomen. A propos, de kosten van deze keuring bedragen €80 en die kunt u bij de secretaresse gelijk voldoen.’

Ik wilde al opstaan, maar hij vroeg mij nog even te blijven. ‘Een patiënt is niet komen opdagen en we kunnen nog even doorpraten als u wilt. Vertel eens wat meer over die dysthymie van u. Hebt u een idee waar die vandaan komt?’
Ik deed mijn relaas.

‘Tja, zei hij, hebt u wel eens hulp gezocht of kunt u ermee leven?’
Ik vertelde hem van de gezellige gesprekstherapieën.

‘Gesprekstherapie heeft volgens mij ook niet veel zin. Uw nare ervaringen stammen grotendeels uit een preverbaal stadium. Nee, ik denk dan eerder aan medicatie. Antidepressiva staan tegenwoordig in een kwade reuk en dat is tot op zekere hoogte terecht. Zij worden te snel voorgeschreven, maar in uw geval zou ik niet aarzelen. Wat denkt u?’

‘Ik wil het graag proberen’.

‘Zorg voor een verwijzing van uw huisarts en ik stuur een recept naar uw apotheek. Over drie weken verwacht ik u hier voor een evaluatie’.

En zo deed zich een keerpunt in mijn leven voor. Van een in zichzelf gekeerde piekeraar werd ik in het tijdsbestek van nog geen week het zonnetje in huis. Trouwens ook buitenshuis! Ik voerde ineens gesprekken met Jan en alleman, had voor iedereen een vriendelijk woord en ging ginnegappend over straat. In de smalle dakgoot van ons huis, acht meter boven de straat, zwaaide ik, al bladeren ruimend, naar de passanten in de diepte. Jammer dat zij mij niet zagen, de nieuwe Van Praag. Hoe dan ook, het middel doet mij goed. Gelijkmoedig ben ik op weg naar een ongetwijfeld kommervolle toekomst.

------
Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer
http://www.verduijndenboer.nl/
© 2020 Carlo van Praag
powered by CJ2