Een paar maanden geleden ben ik me doodgeschrokken door een artikel in Vrij Nederland, waarin werd uitgelegd dat je een bepaald soort Vinex-vrouwen direct kon herkennen aan hun King Louie-jurkjes. Dat zou mij niet overkomen. Daar wilde ik absoluut niet voor aangezien worden, laat staan daarbij horen. Ik heb onmiddellijk mijn kast geïnspecteerd en drie King Louie-jurken in de Leger des Heils-container gedumpt. Ziezo, dat probleem was eenvoudig opgelost.

Maar nu is er een veel lastiger kwestie.

 

In de Volkskrant lees ik een verhaal over ene Marianne Zwagerman. Ze had nogal pech in het leven – met haar gezondheid zit het fout, ze werd ontslagen en haar man dumpte haar.

Ieder ander zou instorten van wanhoop, maar nee, zij vond juist dat ze een nieuw begin moest maken, en nu is er een boek. Daarin legt ze uit hoe ze eerst een lelijk eendje was en nu een mooie zwaan. In de Volkskrant kon je haar gedaanteverwisseling volgen via vier portretjes. Eerst was ze dik met vettig donker haar en een brilletje, nu is ze twintig kilo lichter en blond en kleedt ze zich ‘vrouwelijk’ maar zeker niet ‘als een muts’.

De titel van haar succes-story: Een webshop is geen carrière – Ontsnap uit het mutsenparadijs.

En nu zit ik me al een week lang af te vragen wat in hemelsnaam een muts is en of ik er soms zelf een ben. En waarom het zo erg en helemaal fout is als je een muts zou zijn.

Bij Pauw & Witteman mocht Zwagerman haar boek komen aanprijzen. Het kwam erop neer dat vrouwen niet bang moeten zijn om hun vrouwelijkheid te gebruiken om verder te komen. Maar die vrouwelijkheid mogen we niet verwarren met mutserigheid. Mutsen zijn de vrouwen die met witte driekwart leggings op het schoolplein afgunstig staan te wezen. Ze zijn jaloers op vrouwen die het wél gemaakt hebben, zoals Marianne Zwagerman. ‘Realiseer je dat mutsen maar één doel hebben: jou weer naar beneden trekken. Naar het mutsenparadijs.’

De eerste hoofdstukken van haar boek gaan allemaal over de muts: ‘Wees geen muts’, ’Vermijd de muts’, ’Gebruik de muts’. Toch is mij nog steeds niet duidelijk wat precies een muts is. Zo’n witte legging heb ik toevallig niet in de kast liggen, maar ik blijf me bezorgd afvragen of ik daarmee mutsvrij ben.

Wat mag ik wel aan? Mijn man was zelfs in twijfel over mijn zwarte legging, maar daar deed ik laarzen overheen, dus die moest volgens mij kunnen.

 

Voor haar keerpunt had Marianne Zwagerman een niet onaardige carrière. Wat ze daarna in feite gepresteerd heeft, blijft nogal duister. Een hoop zichzelf tegensprekend gekwaak, zo te zien. Op internet kon je de inhoudsopgave van het boek lezen. Een kleine selectie uit de hoofdstuktitels:

‘Verlaat het kippenhok.‘

‘Wees authentiek’, ‘Spreek mannentaal’, ‘Speel geen toneel’ (volgens mij klopt hier iets niet).

‘Verbrand je broekpak’ – ach jee, mag dat ook al niet meer?

En als je niettemin denkt dat je het nog kunt volgen, komt er een hoofdstuk dat heet: ‘Vraag die scheiding maar vast aan.’

Ik heb het boek niet gekocht en dat ga ik ook niet doen. Weggegooid geld. Ik wens Marianne Zwagerman veel geluk en een mooie toekomst, maar misschien moet ze eerst maar eens proberen haar verstand weer aan te zetten en zich niet zo af te zetten tegen haar sekse-genoten.

Ten slotte een advies dat ze zelf geeft ‘Verzuur niet als je je zin niet krijgt, zoek oplossingen.’

 

***********************************