archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Quasi Clodo? Claude Aendenboom

1914BZ Quasi clodo
Mijn vader grinnikte ooit in zijn oude dagen: Cloclo als ik niet geschoren ben, lijk ik op een clodo. Dat laatste woord is een Parijse uitdrukking voor clochard. Met z'n witte stoppelbaard zag hij er inderdaad uit als een schooier! En het feit dat hij twee keer na elkaar zijn miljoenenfortuin had verbrast aan drank en casino's, kwam zijn bejaarde uiterlijk ook niet ten goede natuurlijk.

Vele jaren eerder op mijn negende verjaardag polste hij nog eens wat ik later wilde worden. Ik riep enthousiast: Clochard in Parijs! Vader bulderde het uit van het lachen: 'Ach Cloclo, je wilde toch huisarts worden? Kan je de winterkou verdragen? De minachtende blikken en de voortdurende zoektocht om je honger te stillen?'
Nu ik eraan terugdenk moet ik glimlachen. 
Gisteravond genoot ik enorm van de film: 'Quasimodo, klokkenluider van Le Notre Dame'! Ik vat nog eens kort samen wat Wikipedia meldt over dit verhaal van de wereldberoemde schrijver Viktor Hugo:

Quasimodo werd misvormd geboren, wat Hugo beschrijft als een misvormde hoge rug vanaf zijn linkeroog wegtrekkend tot zijn gebochelde rug. Hij werd als vondeling gevonden voor de deuren van de Notre Dame (waar vaker vondelingen werden gelegd, in de hoop op een betere toekomst) op Beloken Pasen (Quasimodo, de eerste zondag na Pasen) door Claude Frollo, die het kind adopteert. Hij voedt het kind op tot de klokkenluider van de Notre Dame. Gedurende de jaren wordt Quasimodo doof door het luide geluid van de klokken.
Hij wordt door de omwonenden van de kerk in Parijs gezien als een lelijk monster. Quasimodo wordt net als zijn meester Frollo, verliefd op het zigeunermeisje Esmeralda en redt haar nadat ze van moord wordt beschuldigd. Maar het meisje wordt nooit verliefd op Quasimodo, wat het thema van het boek ook aansnijdt als wreedheid en sociale onrechtvaardigheid; al erkent ze wel zijn goedheid, ze vindt het moeilijk zijn uiterlijk te accepteren en blijft bang voor hem.

Jawel, gisteravond moest ik glimlachen om mijn bizarre kinderdroom. Toen ik zeventien werd ben ik ooit met mijn jeugdliefde Evelyn naar Parijs gevlucht omdat haar ouders niet konden verdragen dat hun dochter verkering had met een geestelijk misvormde vagebond als ik! Ach, nooit heb ik hen verteld dat ik van goede afkomst ben! 

Daar in het drukke romantische Parijs beleefden wij een mooie zomer en sliepen elke nacht samen in één slaapzak aan de Seine! En elke keer als de Notre Dame de ochtendklok luidde, scheerde ik me bij een fontein want ik voelde ik mij altijd quasi clodo! 

By the way: 'Claude' is een Romaanse naam en betekent' 'De kreupele'!

----------

De illustratie is van Han Busstra



© 2022 Claude Aendenboom meer Claude Aendenboom - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Quasi Clodo? Claude Aendenboom
1914BZ Quasi clodo
Mijn vader grinnikte ooit in zijn oude dagen: Cloclo als ik niet geschoren ben, lijk ik op een clodo. Dat laatste woord is een Parijse uitdrukking voor clochard. Met z'n witte stoppelbaard zag hij er inderdaad uit als een schooier! En het feit dat hij twee keer na elkaar zijn miljoenenfortuin had verbrast aan drank en casino's, kwam zijn bejaarde uiterlijk ook niet ten goede natuurlijk.

Vele jaren eerder op mijn negende verjaardag polste hij nog eens wat ik later wilde worden. Ik riep enthousiast: Clochard in Parijs! Vader bulderde het uit van het lachen: 'Ach Cloclo, je wilde toch huisarts worden? Kan je de winterkou verdragen? De minachtende blikken en de voortdurende zoektocht om je honger te stillen?'
Nu ik eraan terugdenk moet ik glimlachen. 
Gisteravond genoot ik enorm van de film: 'Quasimodo, klokkenluider van Le Notre Dame'! Ik vat nog eens kort samen wat Wikipedia meldt over dit verhaal van de wereldberoemde schrijver Viktor Hugo:

Quasimodo werd misvormd geboren, wat Hugo beschrijft als een misvormde hoge rug vanaf zijn linkeroog wegtrekkend tot zijn gebochelde rug. Hij werd als vondeling gevonden voor de deuren van de Notre Dame (waar vaker vondelingen werden gelegd, in de hoop op een betere toekomst) op Beloken Pasen (Quasimodo, de eerste zondag na Pasen) door Claude Frollo, die het kind adopteert. Hij voedt het kind op tot de klokkenluider van de Notre Dame. Gedurende de jaren wordt Quasimodo doof door het luide geluid van de klokken.
Hij wordt door de omwonenden van de kerk in Parijs gezien als een lelijk monster. Quasimodo wordt net als zijn meester Frollo, verliefd op het zigeunermeisje Esmeralda en redt haar nadat ze van moord wordt beschuldigd. Maar het meisje wordt nooit verliefd op Quasimodo, wat het thema van het boek ook aansnijdt als wreedheid en sociale onrechtvaardigheid; al erkent ze wel zijn goedheid, ze vindt het moeilijk zijn uiterlijk te accepteren en blijft bang voor hem.

Jawel, gisteravond moest ik glimlachen om mijn bizarre kinderdroom. Toen ik zeventien werd ben ik ooit met mijn jeugdliefde Evelyn naar Parijs gevlucht omdat haar ouders niet konden verdragen dat hun dochter verkering had met een geestelijk misvormde vagebond als ik! Ach, nooit heb ik hen verteld dat ik van goede afkomst ben! 

Daar in het drukke romantische Parijs beleefden wij een mooie zomer en sliepen elke nacht samen in één slaapzak aan de Seine! En elke keer als de Notre Dame de ochtendklok luidde, scheerde ik me bij een fontein want ik voelde ik mij altijd quasi clodo! 

By the way: 'Claude' is een Romaanse naam en betekent' 'De kreupele'!

----------

De illustratie is van Han Busstra

© 2022 Claude Aendenboom
powered by CJ2