In de aanloop naar mijn aanstaande verjaardag, kwam eergister één van mijn meest geliefde vriendinnen op bezoek.

We leerden elkaar in 1994 kennen. In 1993, had een fusie in de werksfeer me, als administratief medewerker, overbodig gemaakt. Een trieste gebeurtenis met uiteindelijk een aanzet tot een totaal ander en zeer bevredigend leven in het land waar ik nu verblijf: PORTUGAL.

Ik zag een advertentie in de Volkskrant, iemand in de Algarve, ook een Nederlandse, had een stuk land daar gekocht met enkele vervallen optrekjes erop. Zij en haar man hadden in ruim een half jaar al veel werk verzet. De tuin rondom het huis was aangelegd, één huis was al opgeknapt en bewoonbaar. Eén grote gemeenschappelijk woonkamer was ook al ingericht. Het kantoortje en twee kleine appartementjes voor de verhuur, waren al klaar.

Er werd verder gebouwd aan een grote ruimte, die, als het klaar was een vegetarisch restaurant moest worden.

De eigenaren waren moe na hun inspannende bezigheden van de afgelopen tijd en namen met hun jonge dochtertje, een vakantie van een paar maanden. 

Het belangrijkste dat ik moest doen was elke dag om vier uur een flesje bier naar de werkers brengen, en verder de boel een beetje schoon en op orde houden. Daar tegenover stond een heerlijk verblijf op een prachtige plek, voor maar weinig geld.

Ik deed boodschappen in het nabijgelegen dorp, leerde mensen kennen, maakte grote wandelingen, fietste in de omgeving en naar de dichtbijgelegen prachtige stranden en wilde eigenlijk niet meer weg. Mijn kinderen waren groot, konden zich alleen redden en de noodzaak om nog in Nederland te blijven werd aanmerkelijk minder. 

Bij terugkomst in Holland als ik soms naar de natte zwarte daken van mijn woonbuurt zat te kijken, werd me dat steeds duidelijker. 

Om een lang verhaal kort te maken, toen ik in de zomer in de caravan van een vriend mocht verblijven, die de Portugese hitte ontvluchte voor de koelte van het Belgische land, zag ik een klein huisje te huur in het dorp dat ik al zo goed kende: Barão de São João. 

De eerste nacht in dat huisje verbleef ik er gelegen op een stel kussens en een meegebracht laken. Inmiddels had ik kennis gemaakt met een paar vrouwen en later goede vriendinnen, die een tweedehands zaakje in het dorp hadden geopend. Het kleine huisje was snel ingericht met spullen uit hun winkel. Ik had er nog geen duizend gulden aan uitgegeven.

Het huisje was spiksplinternieuw, had een kamerkeuken beneden en een slaapkamer en badkamertje boven een enorme marmeren trap, die eigenlijk de grootste ruimte innam in dat huisje, dat gebouwd was in de ruimte van een vroegere ezelstal.

Ik had nu alles, maar nog geen matras. De kennis die me voorzien had van het provisorische bed, wist een vrouw, die met haar oude Mercedes een soort taxidienst had opgezet, zij zou me wel kunnen helpen om ergens een matras te gaan kopen. Zo leerde ik mijn Duitse hartsvriendin kennen.

We togen samen naar Portimão en kochten daar een matras, die door waterschade was afgeprijsd. We spraken samen en we waardeerden elkaars levensvisie en hadden veel gemeen. Het duurde niet lang voordat we onze diepste geheimen aan elkaar vertelden. We zagen elkaar bijna iedere dag. Ze nam me in die oude Mercedes mee naar afgelegen plekken aan de Westkust. Ze had een zomer met Oostenrijkse gasten voor een Duitse firma door de Algarve getoerd. Ze, de medewerkers, hadden daartoe een gedegen toeristische opleiding gekregen. Ze wist heel veel van het Portugese, dat ons omringde en ik zoog het allemaal op. We waren nog jong, we gingen uit, vertelden elkaar onze liefdesgeschiedenissen. Hadden lol en verdriet. Deelden onze zorgen en lichtpunten uit onze wederzijdse families met elkaar. En ook als het met onszelf niet zo goed ging hadden we veel aan elkaar. En of ze het rook was ze er ook, toen het tot dan toe, allerergste in mijn familie gebeurde. Zo´n moment waarop alles uit je wegvloeit en je je alleen nog maar een leeg omhulsel voelt, tot niets meer in staat. 

Ze was er, gaf me steun, leende een auto bij vrienden (de Mercedes was er al jaren niet meer) en bracht me naar het vliegveld, kocht een ticket voor me en bleef bij me tot het tijd was afscheid te nemen.

En nu is ze hier, sinds eergister, we hebben alweer heerlijke momenten samen beleefd. Nu ik dit stukje nog snel even afmaak voor de deadline, maakt ze een heerlijke gemberthee voor me, zet een bord muesli voor mijn neus en maakt koffie. Kortom een Hartsvriendin.

-----------

De hartsvriendinnen werden geportretteerd door Linda Hulshof.

Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com