archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Vleeswaren Reinier van Delden

1520BZ VleeswarenZe stond bij de vleeswaren.
Blond haar.
Blauwe ogen.
Moeders mooiste.
Ik durfde haar niet aan te spreken.
Eerder durfde ik dat wel.
Toen ze nota bene met haar vriend was.
Of vriend?

Het was hun eerste afspraakje.
Maar ik had al lang gezien dat hij geen kans maakte.
Dus interrumpeerde ik beleefd.
Zij kon het wel waarderen.
Hij was met stomheid geslagen.
Ik vroeg haar nummer.
Dat vond ze iets teveel van het goeie.
Dus gaf ik het mijne maar.

We zijn nu een jaar verder.
Nooit iets van haar gehoord.
Tot een paar weken terug.
Zag ik haar weer.
Had ze weer een date.
Nu een ander.
Ze zat aan een tafeltje.
Die lul er tegenover.

Wederom deed ik een poging.
Alleen was ik nu een storende factor.
In zijn ogen in ieder geval.
Zij lachte precies zoals de vorige keer.
Het leek haar weer niks uit te maken.
Ik liet het bijdehante van een jaar terug maar achterwege.
Hij was net iets te groot.

Toch zei ik nog wat.
Waardoor ze bijna van het lachen van haar stoel afviel.
Dat was hem nog niet gelukt.
En gaat hem ook nooit lukken.
Maar goed, ik zag haar dus.
In de supermarkt.
Bij de vleeswaren.
Maar durfde niks te zeggen.

-----
Het plaatje is van Elène Klaren,





© 2018 Reinier van Delden meer Reinier van Delden - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Vleeswaren Reinier van Delden
1520BZ VleeswarenZe stond bij de vleeswaren.
Blond haar.
Blauwe ogen.
Moeders mooiste.
Ik durfde haar niet aan te spreken.
Eerder durfde ik dat wel.
Toen ze nota bene met haar vriend was.
Of vriend?

Het was hun eerste afspraakje.
Maar ik had al lang gezien dat hij geen kans maakte.
Dus interrumpeerde ik beleefd.
Zij kon het wel waarderen.
Hij was met stomheid geslagen.
Ik vroeg haar nummer.
Dat vond ze iets teveel van het goeie.
Dus gaf ik het mijne maar.

We zijn nu een jaar verder.
Nooit iets van haar gehoord.
Tot een paar weken terug.
Zag ik haar weer.
Had ze weer een date.
Nu een ander.
Ze zat aan een tafeltje.
Die lul er tegenover.

Wederom deed ik een poging.
Alleen was ik nu een storende factor.
In zijn ogen in ieder geval.
Zij lachte precies zoals de vorige keer.
Het leek haar weer niks uit te maken.
Ik liet het bijdehante van een jaar terug maar achterwege.
Hij was net iets te groot.

Toch zei ik nog wat.
Waardoor ze bijna van het lachen van haar stoel afviel.
Dat was hem nog niet gelukt.
En gaat hem ook nooit lukken.
Maar goed, ik zag haar dus.
In de supermarkt.
Bij de vleeswaren.
Maar durfde niks te zeggen.

-----
Het plaatje is van Elène Klaren,



© 2018 Reinier van Delden
powered by CJ2